Biesbospad en Floris V pad: 35km door de Hoeksche Waard

Biesbospad en Floris V pad

Lange dagtochten maken in de zomer is een cadeautje. Na de laatste wandeling speurde ik mijn agenda af naar een volgende mogelijkheid, en met een pruillip moest ik constateren dat de eerstvolgende mogelijkheid toch een behoorlijke tijd verderop pas mogelijk was. Ik kruiste hem direct af in mijn agenda, om deze vrije tijd voor mezelf te reserveren, weer of geen weer. Dat er daarna op diezelfde dag nog een rapportgesprek van onze zoon en het afzwemmen van onze dochter bijkwamen, evenals verzoeken om als ouder mee te gaan met excursies van onze oudste dochter, deed een beroep op mijn standvastigheid en flexibiliteit.

Lange afstand wandelpaden en streekroutes

Ik besluit daarom om extra vroeg te vertrekken om op tijd terug te zijn voor het gesprek en afzwemmen. Deze wandeling zoek ik daarom dicht bij huis, om reistijd te besparen. Omdat ik intussen zoveel kilometers in de omgeving heb gemaakt, zijn er maar weinig wandelpaden onbekend voor me. Ik kijk op wandelnet voor inspiratie en ben benieuwd of er nog etappes van LAW routes of streekpaden in de buurt liggen die ik kan doen. En dat blijkt zo te zijn: in de Hoeksche Waard loopt het Biesboschpad en een stuk van de Floris V wandelroute. Die kan ik aan elkaar knopen, zodat ik precies een rondje kan lopen tussen de 30 en 40 kilometer.

Struinen door de Hoeksche Waard

In het verleden heb ik al eens in de Hoeksche Waard gelopen, maar toen volgde ik geen uitgezette routes, maar wandelknooppunten. Ik liep toen redelijk functioneel richting de Binnenmaas, waar we die dag met gezin de middag zouden doorbrengen. Ik heb geen goede herinneringen aan die wandeling: eindeloze kilometers door kale polders, een saai landschap en amper bochten. Tijd voor een herstelervaring dus, want ik weet zeker dat de Hoeksche Waard méér te bieden heeft dan dat. Ik laat me om 6u ’s ochtends afzetten in ’s Gravendeel, waar ik direct inklik op etappe 4 van het Biesboschpad, die ik in omgekeerde richting loop. Daarna loop ik de hele etappe 3 in omgekeerde richting, om bij Strijensas over te stappen op de Floris V route, terug richting de Kiltunnel waar ik weer word opgehaald aan het einde van de wandeling.

Ochtenddauw en sluiers van nevel

Mijn wandeling start in het vroege ochtendlicht, die de wereld in pasteltinten kleurt en een blauwe gloed over de wereld legt. Ik loop langs de Kil, de rivier, en kijk uit naar de Dordtse kant, over het zilverkleurige water. Het is windstil en aangenaam qua temperatuur. De hitte van een paar dagen eerder is ingewisseld voor een frisse zomerochtend. Over de velden hangt de ochtendnevel, en als ik al gauw het pad volg over de onverharde paden, soppen mijn voeten binnen no time in mijn trailschoenen door de ochtenddauw die tussen de grassen en struiken nestelt.

Een zachtere wereld

In de verte hoor ik schoten van jagers, maar de koeien, ganzen en paarden grazen onverstoorbaar door op hun velden. Ze lijken het geluid gewend te zijn. De lucht is geschilderd in tinten blauw, lila, roze en goud, waar de kleuren zachtjes in elkaar overvloeien, als een aquareltekening. Wolken trekken strepen door de lucht, of laten contrastrijke vlokjes achter tegen de lichte hemel. Elke minuut toont de wereld een ander decor waartegen de werkelijkheid zich afspeelt. Ik kan geen genoeg krijgen van dit tijdstip, die alle harde lijnen van de wereld zachter maakt, waardoor alles wat beter verdraagbaar wordt.

Verdraagzaamheid

Ik ploeg door het hoge gras, vol met veldbloemen, maar ook distels of brandnetels en andere planten. Ze klampen zich vast aan mijn benen en sokken, zoeken ingangen bij mijn enkels en nestelen zich op onmogelijke plaatsen rond mijn voeten. Ik stop regelmatig om de stekels, klittenballetjes, zaadjes en restjes planten uit mijn schoenen en sokken te verwijderen. Doordat die algauw doorweekt zijn van de dauw, blijft alles nog gemakkelijker plakken. Het vraagt wat verdraagzaamheid om me hier niet continu aan te ergeren en mijn aandacht op andere dingen te richten. Ook de teken doen hun best zich te vestigen bij mij als gastheer, en regelmatig kan ik ze nog net op tijd van mijn benen en armen afvegen bij een snelle check.

De stilte voor het ontwaken

Vanaf de andere richting passeert een vogelaar me, die de vele vogels in deze prachtige natuur schiet met zijn camera. Ik ben slechts gewapend met mijn telefoon, maar ook daarop komt deze prachtige omgeving goed tot zijn recht. Het is een avontuurlijke route, op verhoogde dijkjes, dwars door het groen, langs de Kil, en dan weer meer door de polders of kleine bosachtige stukjes. Om me heen is het enkel natuur, een stuk verderop loopt een fietspad en nog verder weg ligt de doorgaande weg, maar hier is enkel bestemmingsverkeer. Op de velden staat het vee te grazen, waar hun onderlichamen verdwijnen in de ochtendnevel. Het is een prachtig gezicht, begeleidt door diverse vroege vogels die de nieuwe dag inluiden met hun vrolijke noten. Behalve de vogels hoor ik af en toe het diepe gebrom van een dieselmotor van een passerend binnenvaartschip. De rest van de wereld is stil, de meeste mensen ontwaken net of slapen misschien nog.

De wereld wordt wakker

Ik vouw een vuilniszak uit en eet mijn ontbijtje op, terwijl ik geniet van de zomerse weelde en overvloed van de natuur. Nadat ik mijn sokken leeg heb geplukt, klop ik mijn natte schoenen uit, en vervolg het Biesboschpad richting Puttershoek en Maasdam. Lopend over de dijk, kom ik langs de molens en de woonwijken van beide dorpen. Hier is de wereld net ontwaakt, een heimachine stampt betonnen palen de grond in, een verpletterende herrie als fel contrast tegenover de stilte van net. Ik haast me om buiten gehoorafstand te raken van deze monstermachine, en loop op een wandelpaadje door een parkje langs een slootje.

Krachtmeting

Hier kom ik een volgende uitdaging tegen in de vorm van een zwaan die pontificaal op het smalle gravel pad zit. Hij kijkt me uitdagend aan en houdt me scherp in de gaten, terwijl ik broed op een plan om de zwaan te passeren. Het is net broedseizoen geweest en als dit een moeder of vaderzwaan is, zal hij agressief kunnen reageren om zijn kroost te beschermen. Ik kan niet achter de zwaan langs, daar is geen ruimte. Vóór de zwaan langs betekent dat ik in zijn blikveld passeer en vlak langs het water moet. Ik heb geen idee of daar misschien wel zijn nest zit. Maar in teruglopen heb ik ook geen zin in. Ik schuifel voetje voor voetje naar de waterkant, terwijl ik de zwaan goed in de gaten houdt. Met elke millimeter die ik dichterbij kom, zet hij zijn vleugels net wat verder uit, maakt zich groter. Hij draait zijn nek met mijn bewegingen mee, en ik ben me bewust van de onderlinge krachtmeting waar ik onvrijwillig aan mee doe. Inmiddels sta ik in rechte lijn voor de zwaan en maak de laatste paar stappen wat sneller. Dan pas laat ik mijn adem los, die ik ongemerkt heb ingehouden, als ik eindelijk langs deze machtige watervogel ben.

Souvenirs op de route

Als ik mijn pad vervolg, hoop ik dat ik zo nog een dorp inloop waar een supermarkt open is, want ik ben mijn lunch vergeten mee te nemen en begin behoorlijk trek te krijgen. Niet lang daarna loop ik Maasdam in, maar helaas zonder succes. Hier gaat etappe 4 over in etappe 3, terwijl ik luister naar podcasts over avontuur, reizen en wandelen. Lopend door de bebouwde kom of door stukken direct langs een autoweg is het luisteren naar podcasts een welkome afleiding. Ik loop Maasdam uit en de Sint Anthoniepolder en het Zwanegat in, die zijn naam eer aan doet. Een waterrijk gebied waar de broedende watervogels hun verenpracht massaal hebben verloren, en ik als een schatzoeker mooie ganzen- en zwanenveren bij elkaar sprokkel. Veren zie ik als symbool van vrijheid, je vleugels uitslaan, maar ook als symbool voor schrijven. Het voelt als kleine cadeautjes van de natuur, zoals het meenemen van kastanjes en dennenappels in de herfst. De overvloed van de natuur. Misschien dat ik de veren verwerk in een dromenvanger, of in een vaasje stop, mijmer ik tevreden, terwijl ik kriskras door de polder slinger. Hier en daar spring ik over een klein kreekje heen, of steek ik een vlonder over die zo vol ganzenpoep zit, dat het hout onzichtbaar is geworden.

Knuffelschapen

Eerder baande ik mijn weg langs en op dijken waar de schapen tevreden grazen. Met een luid ‘bèèèh’ waarschuwen ze hun soortgenoten voor mijn komst, waarna ze nieuwsgierig op een afstand blijven staan kijken. Andere schapen lijken juist op te leven van mijn aanwezigheid, en rennen vrolijk op me af, terwijl ze hun kopjes tegen me aan schurken en aan mijn handen snuffelen. Hun warme lijven en zachte wol, de warme adem tegen mijn handen maken me bewust van hun levenskracht en de verbondenheid die we delen met elkaar. Hoe gaaf zou het zijn om straks ook een paar schapen te hebben, vraag ik me af. Of romantiseer ik dit beeld, en vergeet ik doelbewust de nadelen?

Oog voor detail

Naarmate de uren vorderen stijgt de temperatuur, tot een broeierig hoogtepunt. De warmte kan nergens heen, en verzamelt zich in het dichte gras waar ik doorheen stamp, en stoot vervolgens tegen het dak van bewolking dat zich intussen boven me heeft gevormd. Mijn voeten heb ik voor de zoveelste keer opnieuw nat gelopen in het hoge gras, en wederom maak ik een tussenstop om alle stukjes plant uit mijn sokken te trekken. Zittend op het smalle pad ben ik onzichtbaar voor de buitenwereld, omgeven door muren van groen en wuivende planten. Vanuit mijn kikvorsperspectief krijg ik oog voor details. Een spinnetje dat zijn web op de top van een grasstengel heeft geweven, de verschillende soorten bloemen en kleuren om me heen. Ik luister stil naar het geruststellende ruisen van de grassoorten en bomen om me heen, en laat me koesteren door hun fluisteringen.

Gouden golven

Mijn sokken en schoenen zijn weer aan, en ik wandel verder Strijen in, een dorpje waar de speakers met radiomuziek aan de gevels hangen en me een nostalgisch gevoel geven, alsof ik terug in de tijd ben gezet. Hier en daar spot ik mooie oude boerderijen met bont geschilderde luiken en gezellige boerenstraatjes. Ook tref ik een Appie, waar ik in mijn nopjes een salade scoor voor de lunch. Algauw laat ik Strijen weer achter me, en loop in de richting van Strijensas, aan het water. Hier stap ik over op een etappe van het Floris V pad, richting de Kiltunnel. Voordat ik daar ben, loop ik door het buitengebied en de Steenplaats. Ik wandel over een nieuw aangelegd wandelpad, en dwars door weilanden heen. Het staat vol met graan, dat zachtjes golft in de wind, en wordt omzoomd door felgekleurde klaprozen en andere veldbloemen, die fel afsteken tegen het flets gekleurde graan. Het volgen van de golven die de onzichtbare wind maakt in de gewassen, is bijna hypnotiserend. Hun gouden glans weerkaatst tegen de blauwe hemel erboven.

Verborgen in het groen

Ik passeer een theetuin en overweeg even een koffie te nemen, maar voel enige tijddruk dus loop ik door. Na over het hek te klauteren, moet ik uit de klauwen gegroeide brandnetelstruiken trosteren, die hun merktekens de rest van de week erop achterlaten op mijn benen. Charmant. Het kost me moeite om het hoge gewas door te komen, ik hijg soms als een paard, terwijl ik mijn knieën tot aan mijn oren optrek om vooruit te komen. Na nog een hek is er eindelijk een plat gemaaid stukje dijk, die me de ideale lunchplek lijkt. Opnieuw ben ik omgeven door het groen, en onzichtbaar gemaakt voor wie dan ook. In deze geborgenheid trek ik maar weer eens mijn sokken en schoenen uit, in een poging mijn verweekte voeten te laten drogen. Terwijl de zon zijn best doet alles te drogen, eet ik mijn lunch in mijn groene hutje met de blauwe hemel als mijn dak.

Laatste etappe

Het laatste stuk van de wandeling herken ik van een eerdere wandeling, waar ik de andere kant op liep. Het mooiste gedeelte zit duidelijk op de Biesboschpadetappes wat mij betreft. Het maakt me wel nieuwsgierig of de andere etappes van het Floris V pad leuker zijn. Wie weet is dat iets voor een volgende keer, ik ga het in ieder geval verder onderzoeken. Het lijkt me sowieso leuk om weer eens wat langere tijd achtereen te wandelen met de rugzak. Intussen heb ik de Kiltunnel alweer in zicht, en nadert het einde van mijn wandeling. Precies op tijd om nog even te douchen voordat de volgende afspraken volgen. In totaal legde ik bijna 35 kilometer af en maakte een mooi rondje door de Hoeksche Waard.