Dag 1 van de Juliana Trail in Slovenië, Etappe 8

De laatste voorbereidingen

Er staat voor vandaag ook een aantal buien gepland en als we uitstappen bij onze startplek is het zo’n 8 graden en mistig. Koud! We parkeren de auto bij het treinstation in Bohinjska Bistrica, met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Voor de laatste keer pakken we de rugzakken nog eens in: droogvoermaaltijden zoals pasta, soep en noodles. Daarnaast studentenhaver, bananenchips, droge worst, snickers, brood met beleg, havermout, melkpoeder, koffie, thee, etc. We pakken ons warm in met colletjes, handschoenen en regenjassen. Ik laad het GPX-bestandje van de Juliana Trail op mijn horloge, en zie dat de route hier vrijwel direct langsloopt.

Algauw vinden we onze allereerste markering en bordje van de Julianatrail: een dubbele ruit in oranje, met een J en een A. Noem me een nerd, maar ik word hier stiekem ontzettend blij van: het idee dat we eindeloos deze markeringen en bordjes kunnen volgen als leidraad voor ons avontuur… Gedurende de hele trail wisselt de markering tussen oranje strepen, gele bordjes en de dubbele ruit met de letters. We volgen het bordje met ‘Podrbro’ erop, onze eerste bestemming op de route. Daar stopt etappe 8 en begint etappe 9.

Wildkamperen

Thuis heb ik al alle mogelijke campings opgeslagen in google maps, en gezien dat dit het enige stuk is waar een camping ontbreekt. Dat betekent meteen extra avontuur vanavond: wildkamperen. Hoewel dit niet is toegestaan, doen we dit soms wel (noodgedwongen), waarbij we uiteraard de ‘spelregels’ in acht nemen, die als vuistregel leave nothing but footprints hanteert. Dus geen sporen achterlaten, respectvol met de natuur en de omgeving omgaan, geen overlast op wat voor manier dan ook veroorzaken. Ik geloof er heilig in dat als iedereen op deze manier zou kamperen, dat wildkamperen dan op veel meer plekken mogelijk zou (moeten) zijn.

Hoogtemeters aan de start

We lopen het verder weinig boeiende dorpje uit en gaan vrijwel direct flink omhoog. Zowel etappe 8 als 9 hebben aardig wat hoogtemeters en staan als meest lastige etappes te boek. Menig hiker reist er zelfs omheen, heb ik begrepen, maar dat gaat er bij mij niet in. We zijn mentaal nog oké dus is het een prettig idee dat we het moeilijkste stuk aan het begin hebben, en dat de route daarna juist gemakkelijker wordt. Na een paar meter breekt het zweet ons al uit en niet veel later trekken we onze warme laagjes haast paniekerig weer uit.

Zicht op de Julische Alpen

Inmiddels hebben we het dorp achter ons gelaten en zigzaggen we door de bossen een bergwand omhoog, om vervolgens over hoogvlaktes te lopen waar we menig droomhuis en pittoresk dorpje passeren, maar geen sterveling tegenkomen. Het enige leven op de route is in de vorm van viervoeters en vogels, waarvan sommigen geluiden maken die voor ons totaal onbekend zijn. Hoe hoger we komen, hoe mooier de vergezichten worden, waar er soms een gat in de wolken breekt, en de besneeuwde Julische Alpen zichtbaar worden. Ondanks het ontbreken van de zon, is het een indrukwekkend gezicht.

Door de sneeuw

We lopen verder en stijgen ongemerkt vele meters. Bohinjska Bistrica ligt al op 507 meter hoogte, maar uiteindelijk bereiken we die dag bijna 1300 meter hoogte! Op deze hoogte maken we kennis met de sneeuw, waar de kinderen en wij verrukte uitroepen maken en over de glibberige massa onze weg zoeken. De weg is hier letterlijk ondergesneeuwd, wat het extra avontuurlijk maakt. Zo vroeg in het jaar lijkt het pad nog niet onderhouden, wat inhoudt dat we regelmatig over omgevallen bomen moeten klimmen, onze weg langs gevallen takken banen of juist onder stammen door moeten klimmen. Niet zelden blijkt de doorgaande route niet begaanbaar en moeten we heldhaftig limboënd langs de route verder klauteren, wat doet denken aan een uitdagende NatuurlijkSportief training.

Oorverdovend stil

De temperatuur is door de gewonnen hoogte behoorlijk gezakt, en als we pauze houden koelen we snel af als we stil zitten. We zien een hert tussen de bomen wegschieten en horen een onbekende specht. Na het brood wandelen we snel verder, waar we elkaar met sneeuwballen bekogelen en onder de indruk raken van de oorverdovende stilte. We zijn al uren onderweg en zijn nog steeds niemand tegengekomen. In de weide omtrek is niks te horen, behalve vogels. Geen auto’s, trein of ander verkeer. Enkel de stilte van de natuur, het knerpen van de sneeuw onder onze voeten, onze ademhaling.

Kinderen op de trail

Ik kijk naar mijn kinderen, ons grut. Wat voel ik me trots op ze, hoe ze lichtvoetig en vol enthousiasme en kracht doorstiefelen, met hun tassen op de rug. Ondertussen op zoek naar een tak die dienst kan doen als wandelstok. Mijn tienerdochter vraagt of ik foto’s van haar met het uitzicht wil nemen, wat me toch een beetje geruststelt dat er voor haar meer bestaat dan tiktok en snapchat. We hoeven geen moeite te doen om de kinderen te vermaken: ze bedenken talloze raadspelletjes en woordslangen om zichzelf af te leiden tijdens steile afdalingen of moeilijke klimmetjes. Ik voel me gezegend dat ze onze passie voor het buitenleven delen en dat we allemaal sterk en gezond zijn om dit te kunnen doen.

Siepie en Takkie

Na alle hoogtemeters volgt onvermijdelijk de afdaling, die extra spannend is door het losliggende grind en dikke lagen bladeren, waaronder menig steen verstopt ligt om je enkels op te verzwikken. Oppassen geblazen dus, zeker met het extra gewicht op onze rug. Ik ben blij met mijn stokken, die ik in mijn vorige trektocht door Duitsland heb omgedoopt tot Siepie en Takkie, om de klappen op mijn gewrichten enigszins te verzachten. Ook hier is op sommige plekken het pad verstopt onder de sneeuw, maar steeds als we een hoek omdraaien worden we getrakteerd op prachtige uitzichten over groene heuvels waar weggetjes naar minuscule dorpjes doorheen slingeren. Hier zien we sappige, groene weiden, bloeiende bloesems en verlegen ontluikende voorjaarsbloemen in paars, roze, wit en geel.

Waar moeten we slapen?

Vrij hoog eindigen we in het dorpje Podbrdo. De Juliana Trail is zo ontworpen, dat het door het authentieke, minder toeristische gebied van Slovenië slingert, om zo deze gebieden de kans te geven wat meer op de kaart gezet te worden. Zo telt het dorpje Podbrdo maar 578 inwoners en is er geen supermarkt of andere voorziening te vinden, net als in veel andere dorpjes die we deze dagen doorkruisen. We hebben al ruim 17 kilometer op de teller, maar nog geen zicht op een mogelijke kampeerplek. Intussen pakken regenwolken zich samen en begint het te regenen. Terwijl we in het benauwde nylon door de druppels voortsjokken, leidt de route ons weer bergopwaarts. Als ik de kaart bekijk, zie ik dat de route vrijwel haaks omhoogloopt. Even zakt de moed me in de schoenen en vraag ik me af waar we in godsnaam mee bezig zijn. Ik ben moe, het regent en we hebben niet eens een plek om te slapen. Dan passeren we een heel klein vlak stukje, direct naast een waterbron, nét boven de doorlopende weg in het dorp. Met een beetje passen en meten passen er misschien net twee tentjes achter elkaar. We gokken het erop. Zodra we deze knoop doorhakken, stopt het met regenen en begint de zon te schijnen, als een bevestiging van onze gemaakte beslissing.

Trailvoer en vroeg naar bed

Het voelt spannend om hier stiekem te bivakkeren. De hond bij het huis beneden ons heeft ons gesignaleerd en blaft de hele buurt bij elkaar. Even ben ik bang dat hij ons verraad en boze dorpsbewoners ons weg zullen jagen. De 578 inwoners blijken ons echter goedgezind. Van een dorpsbewoner kregen we eerder die dag water uit haar eigen bron, waarna ze ons nog 4 cakejes toestopte. Nu zitten we in de laatste zonnestralen van de ondergaande zon te genieten van een eenvoudige pastamaaltijd die aan elkaar hangt van e-nummers, en is iedereen zó moe dat we allemaal om 19u onze tent inkruipen en kort erna al in slaap vallen.