Dag 5 op de Juliana Trail in Slovenië, etappe 12

Vanmorgen slapen we uit. Fosse is als laatste wakker, na gisteravond laat naar bed te zijn gegaan. De rook zit nog in onze haren, en de kinderen beginnen eerst maar eens met een douche. Gelukkig is het sanitair al wel gewoon geopend op Camping Gabrje. Terwijl ik de slaap nog uit mijn ogen wrijf, staan de eerste paragliders al in te pakken voor hun eerste vlucht. Ook vandaag zal de lucht bezaaid zijn met de felle kleuren van de parachutes. Sommige vliegers kunnen tot wel 8 uur in de lucht blijven, vertelden de andere gasten gisteravond.

Een warme douche en een ijsbad

Steef begint zijn dag goed met een ijsbad in de Soca, die nu zo’n 5 a 6 graden is. Hij liever dan ik, maar toch stoer als hij helemaal koppie onder gaat. Ook de kinderen zijn na het douchen bij het water te vinden, waar opnieuw een poging wordt ondernomen om de rivier een andere koers te laten stromen door dammen te bouwen. De zon wint snel aan kracht, en al gauw voelt het zomers warm. Vandaag maken we een rustige start, en pas rond half 12 vertrekken we om onze 13 kilometer naar Kobarid te gaan maken. Niet zo veel op papier, dus we voelen geen haast. Ook qua hoogtemeters valt het erg mee, lezen we. De Juliana Trail loopt dwars over de camping heen, waardoor we direct kunnen aanhaken op de route met etappe 12.

Een relaxte wandeling door de vallei

Deze etappe loopt, anders dan onze voorgaande etappes, grotendeels over verharde wegen en asfalt wegen. Maar dit is niet te vergelijken met Nederlandse omstandigheden, want Slovenië is klein, en lokaal verkeer rijdt er maar zelden. Het voelt daardoor niet onveilig en bovendien is het uitzicht de gehele route ook vandaag weer prachtig. Soms was de Soca zichtbaar, met kajakkers of raften, dan weer liepen we door schattige dorpjes en vrijwel de hele dag door spotten we paragliders in de lucht. Doordat we steeds vlak bij de rivier lopen, hebben we constant mooi zicht op de bergen rondom ons, die steeds wisselen als we een bocht om gaan. De zon houden we links van ons, waardoor we met z’n allen behoorlijk zijn verbrand aan deze kant van ons lichaam, ondanks veelvuldig smeren.

Wandelende waslijnen

Omdat we maar weinig kleding meedragen, om precies te zijn het setje dat we dragen en nog één ander setje, maken we er een gewoonte van onze vuile was tijdens het douchen te wassen met een kattenwasje. Omdat we vanmorgen hebben gedoucht, is de was nog niet droog bij vertrek, en hangen we die aan onze rugzakken. Het is een mooi gezicht, onze rugzakken behangen met een roze Spongebob boxer, sneldrogende handdoeken wapperend als vlaggen aan de tas, en onderbroeken en sokken geknoopt aan de riempjes.

Slangen, een wilde stier en andere dieren

We lopen langs weilanden met koeien en een waakzame stier, die zijn taak wel érg serieus neemt. Even ben ik bang dat hij door de fragiele schrikdraad heen breekt en ons achterna komt, maar nét voor het einde van het weiland blijft hij briesend en loeiend staan, waarna we in versnelde pas doorlopen. Naast koeien passeren we talloze andere dieren. Kippen, paarden, veulens, schapen, geiten, ezels… er is overal wel wat te zien, tot groot vermaak van de kinderen. Ook slangen treffen we aan, eenmaal stapt Meia er per ongeluk bijna op! We wandelen langs een voormalige militaire begraafplaats van slachtoffers uit de tweede wereldoorlog, waar de slachtoffers een paar jaar geleden naar hun land van herkomst zijn teruggebracht en enkel de herdenkingsmonumenten achter zijn gebleven.

Dromen over later

Een deel van het pad wijkt af van de doorgaande weg, en duikt het bos in, door een feeëriek landschap, waar we over een smal paadje tussen muurtjes van keien door wandelen, die door de jaren heen groen zijn uitgeslagen van het mos en de begroeiing. Het voelt als de toegang tot de geheime tuin uit het gelijknamige boek. Bij de verschillende huizen en schuren doet Steef inspiratie op van alles wat hier met hout wordt gedaan en wat hij met houtbewerking kan doen. Ik zie hem glunderen als hij foto’s neemt voor later. Ik droom stiekem over onze eigen plek hier met een grote werkplaats voor hem, om al zijn dromen te realiseren.

Kobarid, klein stadje met veel mogelijkheden

We steken de Soca over via een hoge stenen boogbrug (Napoleons Brug), waarna we naar Kobarid lopen. Dit stadje is een hip stadje, waar watersportliefhebbers en moderne hippies zich verzamelen. Wij koersen echter eerst af op de supermarkt, want we moeten nog wat laatste inkopen doen voor de komende drie dagen waarop de winkels zijn gesloten. Het ziet er echter wel héél leeg en stil uit bij de supermarkt… Geen auto’s op de parkeerplaats en geen lichten binnen: ons voorgevoel wordt bevestigd met een opgeplakt a4’tje op de deur dat de winkel vandaag om 14.00u dicht gaat. Het is nu 15.30u. Direct schiet er van alles door me heen: ‘waren we maar niet zo laat vertrokken vandaag, dan waren we nu op tijd geweest’ en ‘zie je wel, ik had toch goed aangevoeld dat ik gisteren méér wilde meenemen toen we boodschappen deden’.

Creatief bevoorraden

Ik zucht diep en mijn brein schiet direct in de overdrive om te berekenen wat we aan eten over hebben en hoe we dat over de komende 3 dagen kunnen verdelen. Het wordt krap, maar als we zuinig doen, dan komt het misschien nét uit. Met een beetje geluk is er nu iets open van horeca in het stadje, dan kunnen we hier lunchen, redeneer ik. Het is niet anders. We hijsen onze tassen weer op en lopen omhoog, het dorp in, terwijl de zon flink brandt. Na wat speurwerk vinden we een minimarket waar we het laatste brood scoren, en veel te dure artikelen zoals kleine yoghurtjes en plakjes worst kopen om de lunch mee aan te vullen. Want we willen toch eten.

Eco Kamp Koren

Terwijl we een bankje in de schaduw confisqueren, hebben we uitzicht op terrassen met koud bier en schepijs. Zodra de lunch op is, schuiven we een paar meter verder op, om ijs voor de kinderen te scoren. Dit blijkt een populaire en hippe ijszaak te zijn, waarin per gram wordt afgerekend, en je als klant een soort snoepbuffet langsgaat met je bakje ijs, om zelf naar hartenlust te scheppen. Voor de kinderen natuurlijk een natte droom, voor onze portemonnee iets minder. Na een beetje bijgekomen te zijn op het terras, lopen we het dorpje weer uit, richting camping Koren die vlakbij de brug ligt, aan de Soca.

Lessen in geduld

Inmiddels gaan we er bijna aan wennen dat we de enige gasten zijn op het tentenveld, die op deze camping is aangelegd in terrassen tegen een berghelling aan. De camping heeft een kleine speeltuin waar de kinderen zich prima vermaken. Bij het klaarmaken van ons avondeten, laat ik tot overmaat van ramp onze dubbele portie chamignonsoep aanbranden, die daardoor niet meer eetbaar is. Het lijkt wel een thema deze dagen. Misschien zit hier wel een les in dat ik wat meer geduld mag beoefenen. Dit is wel flink balen, want we zaten al op rantsoen. Gelukkig blijkt er een kleine keuken op de camping te zitten waar we gebakken aardappeltjes bestellen om onze rijstmaaltijd mee aan te vullen. Voor de ochtend kunnen we bij navraag ook broodjes kopen, dat is een meevaller, want de havermout is nu echt op en ik heb nog maar een restje muesli. Ook onze gaskannetjes raken leeg. Het wordt met de dag avontuurlijker!

Deze avond sluiten we gezellig af met potjes beverbende, hete thee en op tijd naar bed. Voor morgen staat etappe 13 op het programma, die we willen splitsen. Het is de langste etappe van de trail, ruim 20 kilometer, en we hopen door het te splitsen iets meer rust in onze dagen te krijgen en tijd over te houden voor het bezoeken van nabijgelegen waterbronnen en watervallen.