Dag 6 op de Juliana Trail in Slovenië, etappe 13

Vanmorgen breken we met elkaar ons kamp op, na enig aansporen van de kinderen van van onze kant. De kinderen maken zich vaak snel uit de voeten op het moment dat er iets gedaan moet worden, en vanmorgen wordt daar even een grens getrokken door ons. Met frisse tegenzin zorgen we met elkaar dat we vlot klaar zijn, en onze reis kunnen voortzetten. Etappe 13 van de Juliana Trail. Althans, deel 1 ervan, want heel etappe 13 is meer dan 20 kilometer en we schatten in dat dit te veel is voor één dag. Zonder kinderen is dit wellicht een ander verhaal.

Om omweg via de waterval Slap Kozjak

We zitten op camping Koren vlakbij een populaire waterval, slap Kozjak, die we als eerste zullen bezoeken. We starten onze dag echter met het laatste beetje muesli dat ik opwarm met wat in water opgeloste melkpoeder. De gekochte broodjes van de camping nemen we mee voor de lunch. We klimmen de berg waar de camping op ligt verder naar boven. Hier is de parkeerplaats voor dagjestoeristen, die soms in touringbussen vol tegelijk worden uitgeladen, om de nabijgelegen waterval te bezoeken. Ook wij maken die omweg, verwachtingsvol omdat er zoveel publiek op af komt. We moeten daardoor een stukje afwijken van de Juliana Trail, en als gezin maar liefst €12 betalen voor een bezoekje. Nu zijn de verwachtingen toch écht hooggespannen!

Kennismaking met lokale amfibieën

We lopen door een kloof, waar we nog een prachtige vuursalamander zien, en waar een gigantische kikker nét voor mijn neus wegspringt, wat mij een kreet van schrik laat maken, die lekker door de kloof nagalmt. Een beetje gegeneerd loop ik verder, en als ik achteromkijk zie ik drommen mensen om de plek van de betreffende kikker staan. I kid you not, deze vriend was écht vuistgroot en Blijdorpwaardig, dus ik snap de belangstelling van deze mensen.

Alles voor de beste selfie

Vlakbij de waterval zien we mensen hun schoenen uittrekken en broekspijpen opstropen, door het koude water waden om dichtbij de waterval te komen en de beste selfie te scoren. De waterval staat bekend om de vele kleuren en het prachtige turquoise water. Toegegeven, hij is inderdaad prachtig, zoals elke waterval toch enig ontzag inboezemt, maar met alle ophef die eraan voorafging, had ik stiekem toch iets meer verwacht. De Sopota waterval die we eerder deze week bezochten, maakte meer indruk op ons.

Een rivier oversteken

Eenmaal terug op de route, leidt deze ons naar beneden, tot op dezelfde hoogte als de Soca rivier. Hier blijkt het pad echter weggeslagen door de kracht van de rivier. Nergens is een alternatief pad te bekennen, wat betekent dat we zelf een manier moeten verzinnen om de uitloper van de rivier over te steken. Wat een avontuur! We besluiten onze weg te zoeken door op de losliggende stenen naar de overkant proberen te komen. Steef gaat samen met onze jongste voorop, en ik merk dat mijn hart in mijn keel bonkt van de spanning. En even gaat het mis, ze maakt een misstap als ze haar weg zoekt over de losliggende keien, waardoor haar been in het water verdwijnt. Gelukkig hengelt mijn man haar snel weer uit het water, en blijven ze verder droog. Vlak achter ons volgt een echtpaar, die ons voorbeeld volgt en die we een handje toesteken als we een gat moeten overbruggen tussen twee reusachtige rotsblokken.

De grenzen opzoeken

Ik voel me net Indiana Jones, of nee, Lara Croft! Wat is het gaaf om de grenzen op te zoeken, en te voelen dat je leeft, om te ontdekken dat we tot zoveel meer in staat zijn dan we denken. De kinderen zinderen van de spanning als we het pad vervolgen. Deze blijft de rest van de dag behoorlijk uitdagend. Steile klimmen in zigzagweggetjes omhoog, afgewisseld met klim- en klauterpartijen over lukraak losliggende rotsblokken. Van een pad is nauwelijks sprake. Het vergt kracht en inspanning, en vaak veel concentratie om heelhuids verder te komen op de route. We vorderen maar langzaam. Maar wát een prachtige route! Hier zitten we midden in de ongerepte natuur. Waar we gisteren op voornamelijk asfaltwegen liepen, lopen we vandaag compleet in de natuur, waar geen auto of huis of wat voor vorm van cultivering dan ook te bekennen is. Een andere hiker passeert ons de andere kant uit. Het is de tweede en laatste op de trail die we tegenkomen deze reis.

Natuurgeweld en watersporters

De Soca is hier omgeven door steile rotwanden en kliffen. Waar het pad effen is, bestaat het uit een relatief  vlakke rotsen naast elkaar, of een grindpad als het dieper in de begroeiing gaat. Steeds met de bulderende Soca op de achtergrond. Een natuurgeweld dat een contrast vormt met de lieflijke, stille natuurpracht van de dag ervoor. Onder ons zien we kajakkers en rafters, soms zien we een kajakker met de kajak en al zich een weg banen over het uitdagende pad, op zoek naar een plek om te starten. We zwaaien als gelijken naar de watersporters en genieten van hun avontuur, terwijl zij stroomversnellingen en watervalletjes trotseren, en hun best doen diverse uitstekende keien te ontwijken.

De natuur maakt hier de dienst uit

Hier domineert de natuur. Zij maakt hier de dienst uit, en het is wel duidelijk dat zij niet met zich laat sollen. Ze dwingt ons tot nederigheid en alertheid. We vergapen ons aan haar natuurschoon, maken eindeloos veel foto’s. Bebouwing is op deze rotsige steile wanden gewoonweg onmogelijk, waardoor het voelt of we terug in de tijd zijn gegaan. Zo zag het er 1000 jaar geleden waarschijnlijk ook al uit. De rivier lijkt vandaag wel nóg onstuimiger dan anders, waarschijnlijk gevoed door liters smeltwater door de zomerse temperaturen van afgelopen dagen. De dag is bewolkt, maar de temperatuur is warm, broeierig. Alsof er onweer op komst is, maar deze blijft de hele dag uit.

Groeiende voeten?

We ploegen voort en hebben het zwaar. Deze route vergt veel van ons, en door de dagen ervoor doen onze voeten pijn. Mijn tenen voelen beurs door het naar voren schuiven van mijn voeten in mijn schoenen tijdens de afdalingen. Het vraagt mijn concentratie om me ergens anders op te focussen dan op de zeurende pijntjes. Iedere keer dat ik mijn voet stoot, schiet er een pijnscheut doorheen. Het lijkt of mijn voeten door het vele wandelen zijn gegroeid en niet meer in mijn schoenen passen. Ik besef me des te meer wat een monsterprestatie onze kinderen leveren, en dat vervult me inwendig met enorme trots.

Zwaarste etappe tot nu toe

Ondanks dat deze etappe als ‘moderate’ te boek staat, voelt het als de zwaarste etappe tot nu toe, zelfs nu we hem opgedeeld hebben in twee dagen. Vandaag is het ongeveer 14 kilometer naar de volgende camping, maar de uren rijgen zich aaneen, terwijl de kilometers lijken achter te blijven. De omgeving blijft echter prachtig, en we kijken onze ogen uit. Diverse keren steken we de rivier over via hoge hangbruggen, waar we aan de ene oever in de zon over de rotsen lopen, aan de andere oever weer beschut onder de bomen in de schaduw. Aan deze schaduwzijde is de natuur anders, groen en vochtig, met bemoste rotsen en bomen die een jungle-uitstraling geven.

Het eten is bijna op

De kinderen hebben onderweg een mooie wandelstok gevonden, en ik geniet van het beeld van de tengere beentjes onder de rugzakken voor me. Het maakt me zo dankbaar dat we deze ervaringen met elkaar kunnen delen! In gedachten verzonken besef ik me ineens dat we helemaal geen ontbijt hebben voor morgen! Ik besluit om die reden 5 van onze lunchbroodjes apart te houden, zodat we morgen nog iets te eten hebben. We hebben nu echt maar weinig over. Wat noodles en droogvoer, een klein blikje tonijn en wat worstjes. Misschien nog een snicker? Maar we zullen niet doodgaan van de honger, we dragen genoeg reserves op ons lijf. Het heeft ook iets spannends om te kijken hoe we daar mee om zullen gaan.

Extra kilometers voor een ijsje

Als we een mooie groene weide passeren, besluiten we daar te lunchen en ons goed in te smeren om niet nog verder te verbranden. We lunchen met 2 broodjes per persoon, delen 2 kleine blikjes tonijn en filteren water uit de Soca. Het is niet veel, maar het is niet anders. Signe likt de blikjes tonijn leeg om niks te hoeven missen. We stappen weer door over de rotsige paden en maken een uitstap naar het dorpje Trnovo ob Soci om daar een ijsje en een drankje te scoren, waardoor we nog wat kilometers extra maken. Hier is ook een camping, maar deze is nog gesloten voor gasten, waardoor we genoodzaakt zijn nog 7 kilometer verder te lopen naar de volgende kampeermogelijkheid.

Schaapsherder

Na een heerlijk ijsje en drankje vervolgen we de route, terwijl de wolken zich soms dreigend samenpakken boven de bergtoppen. Af en toe valt er een gat in de wolken, en zien we besneeuwde bergtoppen van de Julische Alpen, terwijl de zon op de toppen schijnt. Op de heuvels staan afgelegen schuurtjes en huizen, en we komen steevast meer dieren dan mensen tegen. Een vrouwelijke schapenherder passeert ons, harde klanken uitstotend terwijl ze haar kudde langs ons voortdrijft, terwijl haar trouwe hond de eigenwijze schapen het rechte pad op stuurt.

Een stukje Alpe Adria Trail

Inmiddels lopen we bijna op gelijk niveau met de Soca, en besluiten nog een laatste stop te maken aan de oever van deze magische rivier. De kinderen werpen steentjes in het water, en we genieten van onze allerlaatste snicker voor de komende tijd. De hoge bergen kijken dreigend op ons neer. Om bij de camping te komen, moeten we de laatste kilometer van de Juliana Trail afbuigen en het Alpe Adria Trail pad volgen. Deze mondt uit in onze camping: Adrenaline Check Eco Camp. Het loopt tegen 19u als we eindelijk op onze bestemming aankomen, en ik geloof dat we met z’n allen nog nooit zo blij zijn geweest om ergens aan te komen. De eigenaar Mathis ontvangt ons heel hartelijk, terwijl ze net een potje pingpong met een groep vrienden spelen. Hij drukt ons beiden een blikje koud bier in de handen, en de kinderen een bakje ijs, terwijl hij ons rondleidt over de camping, die nét officieel open is dit seizoen. We mogen zelf een plekje kiezen om onze tentjes op te zetten.

Relaxte sfeer en hartelijke ontvangst

De camping bestaat voornamelijk uit houten cottages en luxe safaritenten, die een hoog glamping gehalte aan het geheel geven. Er hangt een relaxte sfeer op deze plek, die prachtig onderhouden is en waar alles door Mathis en zijn vrienden zelf is gemaakt, zoals de houten relaxstoelen, picknicktafels, alle huisjes, het sanitair en de fantastische overdekte buitenkeuken met vuurplaats. Steef kijkt zijn ogen uit en voelt zijn handen al jeuken. Het is duidelijk dat deze plek veel liefde en passie in zich meedraagt en we voelen ons direct thuis.

Nederlanders zitten overal

De enige andere gasten zijn een Nederlands gezin. Waar je ook komt ter wereld, Nederlanders zitten overal, hebben we al gemerkt. Ze vangen zijdelings ons relaas op over onze wandeltocht, en bieden kort daarop een deel van hun voorraad aan: pasta, een blik knakworsten, ketchup en geraspte kaas. Wat ik thuis een ‘lawaaimaaltijd’ zou noemen, verheffen we nu tot een goddelijke maaltijd. We zijn intens dankbaar met dit gebaar, en maken hier heel graag gebruik van.

Leven in overgave als het antwoord

Het is wederom een prachtig fenomeen van wat er gebeurt als we leven in overgave. Ons gas raakt op, en hier is een openbare keuken. Ons voedsel is nagenoeg op, en het wordt ons aangereikt. We smachtten naar een koud biertje, en ook deze stopt de eigenaar ons toe. Zonder dat we deze woorden hebben uitgesproken, worden onze gebeden verhoord. Voor mij is dit keer op keer de bevestiging dat het loslaten van controle, en het volledig kunnen leven in vertrouwen en overgave hét geheim is. We genieten dubbel en dwars van deze luxe en eten onze buikjes rond.

Lentefeest en vreugdevuur

Vanavond is het lentefeest. In Slovenië wordt deze dag traditioneel gevierd met een groot kampvuur, vergelijkbaar met onze paasvuren. We hebben hier eerder deze week al mensen over horen praten. Overal in het land branden de vreugdevuren en wordt traditioneel goulash gegeten de dag erop. Ook hier legt de groep vrienden een groot vuur aan, en al gauw is Fosse van de partij om te helpen. Ik ben nog bezig met de afwas en het opruimen, als ik even later aansluit bij het vuur. Hier tref ik Fosse en Meia aan, die vrolijk babbelend in het Engels een gesprek voert met de Sloveense vrienden. Ik klapper met mijn oren van verbazing! Nog geen 11 en 13 jaar, en ze redden zichzelf al in een vreemde taal, totaal niet verlegen, maar kletsend over Korfbal (dat kennen ze niet in Slovenië) en andere Hollandse praktijken.

Jong van geest

De duisternis valt in, en we zoeken de warmte bij het vuur, waar we door de groep vrienden liefdevol worden opgenomen, alsof we één van hen zijn. We delen ervaringen, de vrienden vertellen over hoe het is om in Oost Slovenië te wonen, en over de verschillen en overeenkomsten tussen onze culturen. Eerder vandaag dacht ik dat de groep vrienden een stuk jonger was, maar ik heb me vergist als blijkt dat ze allemaal een stukje ouder dan wij zijn. Dat ze jong van geest zijn, komt duidelijk terug in hun voorkomen. We delen onze visie op het leven, dat het speelse element dat we allemaal in ons dragen vaak wordt vergeten. Hoe belangrijk het is om oprechte aandacht te hebben voor elkaar, voor de natuur, de giftige werking van social media en telefoons en het zoeken naar een goede balans voor onze kinderen daarin. Een feest der herkenning.

Warmte in vuur en verbinding

Intussen regent het. Van onder onze capuchons, dicht tegen elkaar aangeschoven, zoeken we elkaars oogcontact in het schemerige licht van het vuur. De warme vlammen, de roes van de biertjes en het hartverwarmende gezelschap maakt alles bij elkaar een waardevolle ervaring. Ik zou zoveel mensen dit óók gunnen! Het loopt al tegen 22 uur als één van hen ineens de tafel begint te dekken en spareribs opdient, die de hele dag hebben gesudderd. Met onze hoofdlampjes aan, scheppen we het warme, malse vlees op, samen met de gepofte aardappels uit het vuur. Alles wordt in harmonie gedeeld, een prachtige demonstratie van Sloveense gastvrijheid. Het is al laat als we eindelijk uitgerookt onze slaapzakken in frommelen. Vies en stinkend naar de rook, de binnentent ruikt naar natte hond, onze voeten niet heel veel beter. Maar het maakt me niks uit. Ik voel me compleet.