Jakobovo Pot: van Visnja Gora naar Gombisce
Op pelgrimsroute door Slovenië deel 2
Het komt altijd goed. Soms meer, of misschien vooral op die momenten dat je het nog het minste verwacht. Of als de geest open is, zonder verwachtingen. Zonder oordelen, als een lege boot. Noem het trail magic, trail angels, synchroniciteit. Mijn ervaring is dat deze ervaringen zich toch vooral voordoen door het pad te bewandelen, in letterlijke en figuurlijke zin.
Eeuwige haast
Vandaag wandelen we van de camping af, onze rugtassen op onze rug. Dit keer te voet, in tegenstelling tot gisteren, toen we met de auto naar Ljubljana reden voor de start van onze voettocht. De zon komt al vroeg door, en warmt de aarde in rap tempo op, waar het kwik al snel de 32 graden aantikt. Met onze huisjes op de rug lopen we de heuvel af, waar de camping zich bevindt. De camino loopt namelijk veel lager, in de buurt van de A2, waar de route meerdere keren over- en onderdook duikt. Vanmorgen begon ik de dag sacherijnig, met een boze bui tijdens het opbreken. Ik erger me eraan als iedereen tijdens het opbreken zijn snor lijkt te drukken en een ander het werk laat opknappen. Na een, laten we zeggen, pedagogisch momentje keerde de rust gelukkig snel weder, en kon ik me wat meer ontspannen. Het is voor mij ook een oefening in het loslaten van mijn haast. Knap lastig kan ik vertellen.
Kwispelend lijf
Gisteren liepen we zonder bepakking, maar voelde ik na de lunch mijn kuit trekken die nog enkele uren op spanning bleef staan. Ook voelde ik sinds lange tijd ineens mijn knie weer. En nu, terwijl we met bepakking lopen, voel ik me fit en sterk. Mijn lichaam voelt soepel en als een kwispelende hond ga ik van start, blij dat we echt vertrokken zijn! We dalen af naar het eerste dorp en spotten de kerk, maar helaas is hier geen stempel. We komen in de buurt van de A2, en buigen en weer vanaf, de bossen in. De sporen van de recente overstromingen zijn hier duidelijk zichtbaar: ontwortelde bomen, diepe geulen in de grond, moddersporen, weggeslagen stukken aarde, en overal ligt de grond bezaaid met meegesleurde takken, stammen en andere rommel.
Overstroming en stormschade
Het pad is soms compleet weggespoeld, en noodgedwongen zoeken we een alternatief pad, waar we uiteindelijk tegen een steile wand omhoog moeten klimmen om weer op de route te komen. Dat is nog een uitdaging met zware tassen. Mijn voeten glijden weg, en ik zoek houvast in de losse aarde en kleine plantjes, die ik er onbedoeld uittrek om grip te vinden. De helling ligt bezaaid met afval, stenen, aardappels en stormschade. Na een halfuur ploeteren, waarbij onze schoenen inmiddels vol aarde en steentjes zitten, bereiken we eindelijk de weg bovenaan de helling, waar we direct naast de eerste kerk mét stempel uitkomen. In de schaduw van de kerk legen we onze schoenen, en kloppen het vuil van onze lijven.
Best of both worlds
We drinken water en komen even op adem, terwijl we door het traliewerk het kleine kerkje in spieken. De kerkjes zijn hier vaak in pasteltinten pleisterwerk afgewerkt. Sowieso word ik altijd blij van de vrolijk gekleurde huizen in de Balkan, en vaak keurig onderhouden tuintjes en groenpercelen. Ik weet nog dat dat één van mijn grootste verrassingen was toen ik kennismaakte met Oost-Europa. Heel anders dan het beeld van grauwe betonnen flats, het stereotiepe beeld dat vaak wordt geschetst. Deze kom ik vaker tegen bij mij om de hoek in de randstad, dan hier in de Balkan. Misschien heeft Slovenië wel het beste van twee werelden: het kleine landje heeft maar weinig inwoners en daarom geen massale steden of industrie. Het hoort wel bij de EU, en is daarom qua infrastructuur vergelijkbaar met Oostenrijk en Duitsland. De natuur is gelukkig nog heel ongerept en veelal onontdekt, en de cultuur juist sterk beïnvloed door de Oostelijke buren, met hun gastvrijheid en behulpzaamheid als vanzelfsprekende kernwaarde.
De camino leeft hier
Na een korte pauze lopen we verder, van dorpje naar dorpje, met overal mooie vergezichten. Met de rugzakken op, oogsten we veel nieuwsgierigheid bij de dorpelingen, die nieuwsgierig een praatje met ons aanknopen om erachter te komen wat we doen. De camino leeft hier bij de mensen, we krijgen vaak een ‘buen camino’ in het Sloveens toegewenst, wat we pas na een aantal keren begrijpen. Aan de gevels van de huizen langs de route zijn schelpen geschilderd, opgehangen of andere versiering aangebracht in de tuinen ter ere van de pelgrimstocht. Erg leuk om te zien. Het barst van de kruizen langs de route, en de kleine kapelletjes, waar steevast wel enkele kaarsen branden en verse bloemen te vinden zijn.
Klooster van Sticna
We wandelen Sticna in, waar we het kolossale klooster al van verre zien. Het liefst zouden we hier een bezoekje brengen, maar we hebben de pech dat we niet op de bezoektijden aankomen. Wel kunnen we een stempel halen en schrijven we een berichtje in het gastenboek. Een monnik begroet ons en maakt kort een praatje met ons, om ons ook een goede reis te wensen. Ik heb altijd een zwak voor kloosters, ik vind het kloosterleven fascinerend, en ergens ook aantrekkelijk, en fantaseer over hoe de mensen hier hun dagen doorbrengen, hoe hun leven eruit ziet.
29km stiefelen
Na Sticna lopen we het volgende dorp in, waar we een Tus Market (supermarkt) tegenkomen om een lunch te scoren. We maken een plasstop bij een andere kerk, lopen een paar keer verkeerd voor we de goede route weer terugvinden en blijven weer in de buurt van de grote weg. In plaats van de geplande 18km blijkt de navigatie er zijn eigen berekeningen op na te houden, en maken we in plaats daarvan maar liefst 29km. Ik heb een vermoeden dat mijn gps alleen hemelsbreed de afstand meet, in plaats van de werkelijke wandelkilometers. Helaas heb ik geen andere gpx van de route, dus zullen we het er voorlopig mee moeten doen.
Zoeken naar een slaapplek
Onderweg proberen we nog een paar keer te bellen naar de enige optie voor accommodatie onderweg, maar er wordt nog steeds niet opgenomen. Ik vermoed dat ze zelf op vakantie zijn. Er zijn geen andere opties, dus lopen we verder. Rond 18u vinden we onze derde stempel in het laatste dorp van die dag, zo’n 3km vóór de enige optie qua accommodatie. We zien een huis met ruime tuin, en bellen aan om te vragen of we in de tuin mogen kamperen, maar niemand doet open. We laten het dorp weer achter ons, en duiken de bossen in, waar we nog wat extra hoogtemeters meepakken. Door slechte gps ontvangst maken we de nodige extra meters, en moeten we steeds het juiste pad terug zoeken. Ook in dit bos zijn de sporen van de stormen afgelopen week zichtbaar. Dikke lagen modder bedekken de grond, als gevolg van de overstromingen. Steef is er klaar mee, zijn voeten doen zeer en hij heeft het zwaar. Hij stelt voor hier terplekke de tent op te zetten. Maar zo dichtbij de eindbestemming wil ik toch even gaan kijken, mocht er inderdaad niemand zijn, kunnen we altijd nog terug het bos in.
Koud bier en verse pizza
Na wat voelt als een eindeloze tijd komen we in een gehucht aan, een paar huizen op een heuvel, waar we pal tegen het adres aanlopen van de accommodatie. Een man begroet me, maar spreekt geen woord Engels. We gebaren dat we willen slapen, of dat hier kan? Twee vrouwen achter hem knikken, en springen direct in de benen. Ineens is iedereen om ons heen in de actie. De vrouwen slepen met beddengoed naar een huisje naast hun huis, en we krijgen blikjes koude limonade en bier in onze handen gedrukt van de man, en worden neergezet aan tafel voor het huis. De dochter spreekt een paar woorden Engels, en maakt duidelijk dat ze pizza’s in hun houtoven zullen bakken, maar dat het nog wel even zal duren. We krijgen een schattig huisje met eigen badkamer, een douche, slaapzolder met genoeg matrassen en schoon beddengoed, wat heerlijk!
Magische avond
Een voor een genieten we van de weldaad van een douche en de luxe dat we vanavond in een echt bed kunnen slapen. Vanaf de picknicktafel voor het huis kijk ik recht op een minuscuul kerkje, boven op de heuvel, die in de avondschemering in zachtroze, oranje en paarse tinten oplicht tegen de steeds donkerder wordende hemel erachter. Het is een magisch gezicht. Als de hete pizza’s worden geserveerd, smaken ze als de meest verrukkelijke pizza’s die we sinds lang op hebben. Wat een groot geschenk dat we hier toch terecht konden, wie had dat gedacht! Dit was weer een prachtige dag.
