Nederlands Kustpad deel 2, etappe 1 en 2

Een wandeling in de extra tijd van 2023

De kerstvakantie is voor mij echt een periode om even naar binnen te keren, stil te staan bij alles, terug te kijken op het afgelopen jaar en te reflecteren op hoe mijn leven er nu uit ziet. Het is voor mij bij uitstek de tijd om te lanterfanten, een legpuzzel te maken, boekjes bij de open haard te lezen, te knutselen met de kinderen en uit te waaien langs het strand. De feestdagen zaten dit jaar geclusterd aan het begin van de vakantie, waar we van verjaardag, via feestdag naar afspraken met vrienden leefden. Om daarna in een relatieve leegte van rust en niksigheid te vallen. Heerlijk, om even geen ingevulde tijd te hebben.

Dromen als voorspelling

Ik hoorde laatst dat deze periode van het jaar bekend staat als een bijzondere tijd, als extra tijd. Er zit namelijk een verschil tussen de duur van het zonnejaar en het maanjaar. Een periode van precies 12 dagen. In deze dagen staat alles stil: de dieren houden hun winterslaap, alle planten staan in de ruststand, wachten tot het tijd is uit de knop te komen en weer te groeien. De nachten schijnen de maanden van het aankomende jaar te symboliseren: droom je de eerste nacht, dan kan dit een voorspelling zijn van wat je in januari te wachten staat. De tweede nacht verklapt iets over februari, enzovoort.

Ondergelopen paden

Dit soort wetenswaardigheden vind ik fascinerend, en ook al is het misschien niet te bewijzen, ik wil graag geloven dat dit een kern van waarheid in zich draagt. In ieder geval is het voor mij bij uitstek een tijd om rustig aan te doen. Luisteren naar de top2000, schrijven, bordspelletjes met de familie… ik kreeg ook weer behoefte aan wandelen. Mijn kop in de wind, de kou op mijn huid, en die luie spieren weer aan het werk zetten na al het eten en zitten tijdens de feestdagen. Dus plande ik een dag in voor mezelf, om er eens flink op uit te trekken. Door hevige regenval zijn veel wandelpaden en natuurgebieden momenteel ondergelopen en slecht of zelfs niet bereikbaar. Mijn originele plan om in de buurt van Slot Loevestein te lopen heb ik daarom doorgestreept, en vervangen door een stuk van het Nederlands Kustpad.

Vertrouwen in het lopen

Inmiddels heb ik al grote delen rondom mijn woonplaats belopen, en ligt mijn startlocatie steeds wat verder weg om toch weer in nieuwe omgevingen te wandelen. Ik koos voor etappe 1 en 2 van het Nederlands Kustpad, zodat ik mezelf kon laten afzetten bij Hoek van Holland, en terug kon reizen met de trein vanaf Den Haag CS. In totaal zou dat zo’n 38km worden, een flinke afstand na weken van weinig wandelen. Maar inmiddels heb ik het vertrouwen dat dit hoe dan ook goed komt.

Pas op voor golfslag

Het is nog donker als ik vertrek bij de havens van Hoek van Holland. Het hoge water klotst over de kade, en het bord aan het begin van mijn route waarschuwt voor gevaarlijke situaties door golfslag van voorbijvarende schepen. Het is druk op het water, en de ronkende dieselmotoren brommen onafgebroken naast me, de lampjes op de schepen steken fel af tegen het zwarte water en de donkere lucht. Achter me wordt de hemel langzaam lichter, terwijl ik hoog over de kades loop om natte voeten te voorkomen.

Lopen op de grens van de wereld

Het pad draait naar rechts, weg van de boten, en ik loop nu langs vakantiewoningen aan het strand, waar ik de eerste vroege vogels wakker zie worden om hun baby te voeden en de hond uit te laten. Het hele pad wisselt vandaag af tussen het lopen langs en over het strand, door de duinen of de nabijgelegen eerste bebouwing. De zee is nooit ver weg, en de blauwe ruis klinkt als een geruststellende aanwezigheid op de achtergrond. Ik vind het altijd een bijzonder idee dat hier het land stopt. Lopend op de rand van Nederland, van de wereld, waar de aarde langzaam wegspoelt in de golven.

Struinen door de duinen

Als ik het strand en de zee verder achter me laat, loop ik het eerste duinlandschap in, waar ik word verrast door een pad dat volledig is ondergelopen door de regen van afgelopen weken. Het pad is veranderd in een sloot van zeker 30cm diep, en ik ben gedwongen een omweg te kiezen om mijn route te vervolgen. Gelukkig biedt het duinlandschap voldoende opties, en zigzag ik verder richting de dijk, die langs de tuinders en kassen van Delfland loopt.

Spookachtig licht

We gaan wel vaker naar het strand van ’s Gravenzande, waar ik nu ook weer heen loop, en de aanrijdroute gaat dwars door de tomatenkassen en andere groenteteelt, wat me altijd een vreemd gevoel geeft. Het vormt zo’n contrast met het natuurschoon dat slechts een paar honderd meter verder te vinden is. Ook nu zie ik de weerschijn van de verlichte kassen op de wolken erboven, wat een spookachtige gloed geeft in de verder nog donkere lucht. Als een science fiction scene. Liever kijk ik de andere kant op, richting de zee, maar deze is op dit moment verstopt achter de duinen.

Schatzoeken

Als ik weer linksaf sla, richting de zee, is de zon inmiddels op. Een jonge meid met haar paard kruist mijn pad, en als ik het strand op loop zie ik langs de branding de ene na de andere visser met uitrusting zitten. Een tractor met aanhanger rijdt langs me, de kar vol met vissers en toebehoren. Zwijgend wachten ze tot ze worden afgezet op hun vissersspot, terwijl ze na het uitstijgen hun karretjes achter zich aan door het zand trekken om zich daar, aan de rand van de wereld, te installeren. Dichter bij de duinen zie ik mannen met metaaldetectoren over het zand zwaaien. Gewapend met een grote rugzak, koptelefoon, metaaldetector en schep struinen ze het zand af naar kostbare schatten.

De laatste kilometers van 2023

Genietend van alles wat er te zien is, en de verrassende drukte zo vroeg op de ochtend, vervolg ik mijn pad over het brede strand. Het is één van mijn favoriete stranden: schoon, een breed strand, en geen horeca. Mensen die hier komen, zoeken de natuur op. Stelletjes laten hun hond uit, hand in hand wandelend langs het water, losse haren wapperend in de wind, kragen hoog opgetrokken tegen de gure kou. Hardlopers in felgele en roze nylon trotseren het mulle zand en de tegenwind, laten het zand achter zich opstuiven met het verplaatsten van hun voeten. De laatste kilometers van 2023 wegtrappend.

Vissers in de branding

De wind is aanwezig, en blaast mijn kop leeg, de twijfels en zorgen van me overnemend, oplossend in het niets om me heen. Ik loop kilometers langs over het strand, en geniet. De vissers zijn geïnstalleerd, en de tractor komt me nu met een lege kar tegemoet, op weg naar de volgende lading vissers om langs de branding af te zetten. Twee vrouwen halen me luid kletsend in, hun stemmen hoorbaar boven het geloei van de wind. Flarden van hun gesprek waaien naar me toe, terwijl ik in trager tempo hun voetstappen volg. Ze geven me de indruk dat ze dit vaker doen, samen afspreken om op tempo te wandelen. Even verlies ik ze even uit het oog, maar zie ze even later ineens weer terug, terwijl ze samen een schijnbaar vast rondje aan sportbewegingen uitvoeren.

Ik kom nooit terug

Synchroon zwemmers op het droge, zo oogt het. Nu praten ze niet, maar volgen de ene na de andere beweging op, precies op hetzelfde moment. Als ze alles tweemaal hebben gedaan, staan ze gelijktijdig op, en lopen weer in de richting waar ze vandaan kwamen. Ik, daarentegen, loop alsmaar door. Mijn weg gaat alleen maar verder, ik kom nooit terug. Dat idee maakt me altijd blij, het onderweg zijn en alsmaar verder gaan voelt als mijn thuis. De weidsheid van de aanblik van het strand, de zee en de lucht erboven geeft het gevoel van ruimte en leegte. Het is heerlijk om eindeloos ver te kunnen kijken. De wolken reflecteren de kleur van de zee: een grijsblauw geheel. Zelfs de wolken doen als golven aan, waardoor onder soms nauwelijks van boven te onderscheiden is. De aanblik van groepen drieteenstrandlopertjes maakt me altijd vrolijk, terwijl de golven tikkertje met ze spelen en ze als groep hard wegrennen voor de aanrollende schuimkoppen.

Surfers

Als ik een picknicktafel zie, besluit ik te pauzeren met koffie en een appel. Ik ben blij met de warme koffie, maar mijn vingers verkleumen als ik de appel eet. Vanaf mijn picknicktafel heb ik uitzicht op een surfplek. Tientallen mensen in wetsuits doen jumping jacks om zich op te warmen voor ze het winterse water in gaan. Verderop zie ik de eerste dappere dodo’s al liggend op hun buik in het wateren peddelen. Het is een mooi gezicht, terwijl de een na de ander door de golven onderuit wordt gehaald, kopje onder gaat en vol goede moed weer op zijn plankje klimt. Ik koel af terwijl ik stil zit, dus besluit ik algauw weer in beweging te komen.

Afwisseling op de route

De route gaat weg van het strand, de duinen in, en ik vind het bijna jammer niet door te kunnen lopen naast de zee. Zomers kom ik niet graag bij zee. Te heet, te druk, de zon verbrand me levend, en ik word ongelukkig van de mensenmassa’s en zand in m’n eten. Als ik de zee opzoek, is het vrijwel altijd in de winter. Het duinlandschap is hier ook prachtig. Een avontuurlijk struinpaadje slingert op en neer over glooiende zandheuvels, langs helmgrassen en weideplantjes. Bij Monster zie ik een juttersmuseum, met vrolijke uitstallingen van vondsten uit de zee. Daarna gaat de route verder weg van het strand, de bebouwing in en door parkjes heen. Dit gedeelte van de route valt me een beetje tegen. In de parkjes kom ik gezinnen tegen en kies ik een picknickplek om mijn lunch te eten. De route gaat hier een groot gedeelte door bebouwing wat me minder kan boeien, en ook loop ik een gedeelte over een verharde dijk, wat een zeer populaire plek voor het uitlaten van honden blijkt te zijn. Tijdens het wandelen luister ik op deze plekken de top2000, om mezelf af te leiden van minder interessante stukken, en omdat ik simpelweg niet teveel wil missen van de goede muziek.

Toeristisch Scheveningen

Inmiddels ben ik al etappe 2 ingelopen, die begint bij Loosduinen. Na een poos loop ik ook hier weer door de duinen, een mooi aangelegd gebied met verschillende wandel en fietspaden. De temperatuur is zacht, bijna warm inmiddels. Het is merkbaar vakantie en druk op alle wandelpaden met recreanten. Uiteindelijk gaat het duingebied over in de uitlopers van Scheveningen, waar ik langs de havens loop. Het is hier extreem druk met toeristen uit eigen land maar ook uit Azië en alles ertussen. Ik passeer de bekende viskramen met heerlijk ruikende kibbeling, en loop dan de bekende boulevard van Scheveningen op, waar ik vanuit de verte al direct een hoge houtstapel van pallets zie, voor het vreugdevuur dat die avond aan gaat. Vanwege voorspelde wind op de 31^e, is het vuur een avond vervroegd. Met hoogwerkers worden de laatste pallets op de stapel geplaatst.

Op de grens van oud naar nieuw

Daarnaast zijn machines bezig met het plaatsen van hekwerken, Dixies en andere voorzieningen voor de nieuwjaarsduik die op 1 januari zal plaatsvinden. De afsluiting van het oude en viering van het nieuwe naast elkaar. Ik loop er dwars doorheen, mijn afsluitingen en begin van nieuwe tijden overpeinzend. Het was een mooi jaar, waarin er veel is gebeurd en veranderd. Er zijn belangrijke beslissingen genomen met grote consequenties. Beslissingen waarin we kiezen voor het onbekende, en zekerheden hebben losgelaten, in vertrouwen dat het goed komt. Nieuwe mogelijkheden hebben reeds hun zaadjes geplant in onze gedachtes en dromen, en wie weet tot wat het uitgroeit komend jaar. Nu is het zaak de juiste omstandigheden te creëren om de zaadjes zo goed mogelijk tot uiting te laten komen.

Schevenings Bosje

Ik moet ontzettend nodig plassen, en ben blij als ik de passage van Scheveningen zie om eindelijk een toilet te kunnen induiken. Wildplassen blijkt lastig op de route, vanwege de drukte en weinig beschutte plekken. Na de sanitaire stop sla ik af, het centrum van Scheveningen in, langs het Kurhaus richting Den Haag. De route loopt door het Westbroekpark, waar ik ooit in de zomer lang geleden doorheen ben gestept. De speeltuinen zijn gevuld met kinderen en hun ouders, terwijl de schemer langzaam invalt. Ik steek het kanaal over en loop verder door de Scheveningse Bosjes, voor mij een leuke nieuwe ontdekking van heuvelachtig parklandschap waar de nodige grote huizen te vinden zijn.

Den Haag

Uiteindelijk loop ik Den Haag in, langs de ambassadegebouwen en onder oude bomen door, richting Centraal Station. Het donker is nu niet ver weg meer, en wederom heb ik een dag gevuld met wandelen, van zonsopgang tot zonsondergang, altijd een bijzondere ervaring. Ik ben blij als ik kan zitten, de tas van mijn rug af kan doen en mijn ogen even kan sluiten. Hoewel ik het liever ontken, hakken de kilometers en ook het gewicht van een dagrugzakje erin. Maar het weegt niet op tegen de voldoening die het wandelen geeft en vandaag neem ik mezelf voor: dit blijf ik regelmatig doen.