Hiken, lange afstandwandelingen maken

Afgelopen kerstvakantie waren we last minute naar Bretagne gegaan. Ik was er als kind van een jaar of 12 al eens geweest, en had er goeie herinneringen aan, ondanks de kilte, harde wind in de zomer. Hoewel Bretagne Noord Frankrijk is, is het toch 10 uur rijden omdat we in het meest westelijke puntje verbleven. Maar ook direct een waanzinnig mooie omgeving. Helaas waren de voorspellingen op z’n zachtst gezegd matig, met dagenlange hoosbuien, code oranje voor overstromingen en windstoten van bijna 100km per uur. Toch weerhield dat ons niet van prachtig wandelen door de ruige natuur.

Slecht weer bestaat niet?

Omdat ik nu eenmaal een ster ben in rechtlullen wat krom is, wist ik ook hier mijn optimisme te gebruiken om er alsnog een enthousiast verhaal van te maken. Denk aan ‘lekker uitwaaien’, ‘slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding’ en meer van die motiverende teksten. Ik had ook al bedacht dat ik in de prachtige omgeving ook direct een trainingsmoment kon inlassen. In april ga ik namelijk een Kennedymars lopen, van 80km, en de volgende afstand die op ’t programma stond was 45km. Ik had gezien dat de GR34, een nationale langeafstandswandeling helemaal langs de kust van Bretagne en Normandië liep, die vrijwel direct langs ons huisje liep. Het leek me tof om hier een stuk van te lopen.

Overgeleverd aan de elementen

Ik geniet er echter alsnog van, de bijna meditatieve toestand van het voetje voor voetje voortbewegen, in eindeloze leegtes, alleen met jezelf en de natuur. Overgeleverd aan de elementen, die zich geen zak aantrekken van jou, waardoor je niks anders kan dan accepteren en anticiperen.

De eerste dagen hadden we al prachtige wandelingen gemaakt in de omgeving van Crozon en Camaret sur Mer, langs rotskliffen en vergezichten, en zelfs ondanks de regen een prachtige blauwe zee, woeste golven en eindeloos witte stranden. Het was werkelijk beeldschoon, en de wandelingen waren afwisselend en uitdagend, waardoor ik alleen maar meer gemotiveerd raakte om ook die 45km aan te tikken, ondanks de hoogtemeters en overstroomde wandelpaden door de vele regen.

Mijn laatste wandeling was 40km geweest in de druilende regen en kou, in een typisch Nederlands landschap. Ik geniet er echter alsnog van, de bijna meditatieve toestand van het voetje voor voetje voortbewegen, in eindeloze leegtes, alleen met jezelf en de natuur. Overgeleverd aan de elementen, die zich geen zak aantrekken van jou, waardoor je niks anders kan dan accepteren en anticiperen.

Wat heb je nou helemaal nodig?

Hoe vrij je je voelt, hoe flexibel en wendbaar je bent met alleen een rugzakje en zo weinig spullen, dat je moet constateren dat je maar zo weinig nodig hebt.

Met de rugzak op pad is ook iets dat ik regelmatig doe en heb gedaan. Backpacken in mijn tienerjaren door Oost Europa, lange wandeltochten met mijn pa inclusief wildkamperen, op wildernisavonturen met NatuurlijkSportief waarin ik ook door Schotland trok, en vorig jaar de primeur door een nachtje in de winter te kamperen met mijn twee oudste kinderen na met de rugzak op 20km te hebben gelopen. Een spannend avontuur voor hen, en voor mij bijzonder om deze fijne hobby door te geven.

Afgelopen zomer zijn we als gezin, inclusief de jongste van net 7 jaar, met de backpack door Griekenland getrokken, waar we als berggeiten steile bergen bewandelden in de bloedverziekende hitte, zeulend met liters water. Het was te gek. Hoe vrij je je voelt, hoe flexibel en wendbaar je bent met alleen een rugzakje en zo weinig spullen, dat je moet constateren dat je maar zo weinig nodig hebt. En het constant in de natuur zijn is gewoon zo fijn. Het voelt heel logisch, en misschien wel meer thuis dan ik me in mijn eigen huis voel, gek genoeg.

Roparun, Vierdaagse, Waterliniepad…

Vorig jaar heb ik meegetraind voor de Vierdaagse die ik met defensie in detachement zou meelopen, maar viel op de valreep uit door een blessure die ik kort ervoor opliep met de Roparun. Dit jaar is de tweede poging voor de Vierdaagse, die ik al één keer eerder uitliep samen met mijn vader in 2019. Toen is de liefde voor lange afstanden wandelen wel ontstaan. Met mijn vader loop ik af en toe etappes van het Waterliniepad, waar ik nog steeds aangenaam getroffen kan worden door het wonderschoon dat ons kleine landje nog steeds heeft.

Met de rugzak door Europa wandelen

Het enige nadeel is dat ik vaak dezelfde stukken loop. Noodgedwongen omdat ik meestal vanuit huis start, waardoor je de eerste 10-20km dezelfde routes aandoet. Ik heb behoefte aan het ervaren van nieuwe plekken en natuur, en het liefst lange tijd achter elkaar. Toen ik in Frankrijk over de GR34 liep, zag ik twee mensen met rugzakken een eindje verder op de route. Het begon onwijs te kriebelen om er ook met de rugzak op uit te gaan, een lang gekoesterde wens. Als tiener riep ik al eens dat ik naar Scandinavië wilde wandelen in mijn eentje. Die wens is er nog steeds, maar de bestemming ligt nog open. Zelf ergens heenlopen, op jezelf aangewezen in de natuur, met maar weinig dat je nodig hebt, dat lijkt me echt een toffe en ook leerzame ervaring.

Gewoon doen

Al een paar jaar loop ik te mijmeren over het volgen van één van de Europese wandelroutes (E-routes). Dat zijn routes die dwars door Europa lopen, vaak rond de 4000-6000km in totaal. Niet iets dat je zomaar even doet dus. Het lijkt me waanzinnig om dit in delen af te leggen en hier ook verslag van te doen of in ieder geval te combineren met mijn schrijfambities.

Er zal waarschijnlijk nooit een ideaal moment komen om zoiets te doen, net zoals dat voor alle grote beslissingen geldt in het leven. Waarom wachten?

Al wandelend in Bretagne, onder het geweld van de machtige wind, uitkijkend in diepe ravijnen waar de golven bulderend gaten sloegen in de rotswanden, besloot ik dat ik het gewoon ga doen. Ik ga een Europese langeafstandswandeling lopen. Ik weet nog niet welke, wanneer en hoe lang ik erover doe, maar dat is een kleinigheid, ik heb tenslotte mijn hele leven nog om erover te doen, hoewel ik liever morgen al begin. Er zal waarschijnlijk nooit een ideaal moment komen om zoiets te doen, net zoals dat voor alle grote beslissingen geldt in het leven. Waarom wachten?

Plannen maken

Eenmaal terug in ons huisje dook ik direct op internet om uit te zoeken welke Europese wandelpaden er eigenlijk zijn en welke me aanspreken. En hoe ik in godsnaam zo’n wild plan ga aanvliegen, want dat ik weer zulke ambities heb, betekent ook een consequentie voor mijn inkomen en het thuisfront. Het moet wel haalbaar zijn natuurlijk.

In overleg komen we tot het plan dat we beiden elkaar in een jaar de ruimte geven om erop uit te trekken, en dat rond de 2 weken weg een goed te overzien tijdsbestek is. Mijn eerste moment wordt in sept/okt dit jaar, waar ik na lang zoeken, lezen en vergelijken heb besloten dat ik de E7 ga wandelen, maar dat ik het eerste stuk door Spanje aanpas naar de E4, die start in Gibraltar. Daar gaat de E4 vanzelf over in de E7, die vervolgens door Andorra, Frankrijk, Italië, Slovenië en Hongarije gaat tot aan de grens van Roemenië.

Avonturen op wandelschoenen

Voor het zover is, heb ik nog genoeg momenten om me voor te bereiden dankzij de Kennedymars en Vierdaagse. Ook gaan we deze vakantie weer backpacken en wandelen, in Bosnië dit keer. Ik zal jullie op de hoogte houden van de ervaringen en voorbereidingen. Voor wie denkt dat wandelen suf is: think bigger, want het lange afstandswandelen, of hiken, zeker met rugzak en meerdaagse varianten doen meer met je dan je denkt. Het is naast een fysieke kwestie ook een mentaal spel, en eentje die veel lessen aan je kan leren, als je er voor open staat. Ik sta in ieder geval al te popelen om weer te gaan!