Hiken met z’n tweetjes

Een tijdje terug was het dan zover: een micro-avontuur met mijn oudste dochter van 12. Een weekend gerichte één op één aandacht voor elkaar, lekker actief buiten zijn en direct een mooie gelegenheid om mijn aangeschafte spullen voor het hike avontuur in september/oktober dit jaar uit te proberen. Ik ben wel eens vaker met mijn kinderen gaan hiken en backpacken, maar het was alweer een poos geleden dat ik alleen met mijn dochter op pad ging.

We lieten ons die zaterdagochtend afzetten op zo’n 30km afstand van ons huis, vlakbij dus. Daar begonnen we in het Mastbos, Breda. Ik was even vergeten dat precies dat weekend in Brabant carnaval in alle hevigheid was losgebarsten, maar dat zouden we snel genoeg ondervinden. Om 10 ’s ochtends hijsen we onze rugtassen op onze ruggen. Die van Meia moet opnieuw gesteld worden blijkt, want intussen is ze aardig de lucht in geschoten qua lengte. Dit weekend wordt mijn vuurdoop met mijn gloednieuwe Osprey Aether, nadat ik mijn 60l van defensie moest inleveren bij de baas.

Uitproberen van materiaal en apps

Onze globale route loopt om Breda heen, waar we in het Mastbos beginnen richting Bavel, door Dorst en dan via een omweg naar Den Hout. Daar heb ik een Campspace geregeld bij een boer in de achtertuin, waar ik ook extra hout heb besteld om ’s avonds een fikkie te stoken. Daar kijk ik nu al naar uit, want hoewel de temperatuur redelijk mild is, is het weer erg vochtig en kan ik na zulke natte dagen extra genieten van een knappend vuurtje en een warme kop thee erbij.

De route heb ik vooraf globaal gepland via routeIQ, een app waar ik de wandelknooppunten met elkaar kan verbinden. Een voordeel is dat het gemakkelijk plant, een nadeel is dat het vaak de juist leuke smalle kruip door sluip door paadjes overslaat en ik om die reden vaak afwijk van de geplande route om de leukere kleine paadjes op te zoeken. Voor mijn volgende trip heb ik de app RouteYou gebruikt, ik ga dan ervaren hoe dat bevalt.

Een andere app die we tijdens ons micro-avontuur uitproberen is Polarsteps, een app waarop je kunt bijhouden met foto’s en reisverslagen aan de thuisblijvers hoe je het hebt, terwijl de app op de achtergrond je locatie bijhoudt. Ik ben vooral benieuwd hoe nauwkeurig deze app werkt en hoeveel batterij het kost als het doorlopend mijn gps signaal opvraagt. Voor de grotere trip straks is dat vrij essentieel, omdat het bepaald hoe snel mijn batterij leeg gaat, hoe vaak ik dus mijn batterij moet opladen met mijn powerbank, en hoe snel het nodig is om mijn powerbank op te moeten laden.

Doorgeven van je passie

Genoeg gepraat over digitaal geneuzel. We trapten af in het Mastbos, waar we invoegden tussen de hondenuitlatende mensen en Brabanders die zich terugtrokken uit het carnavalsgeweld uit de omgeving. Een nieuwsgierig stel vroeg ons waar we naartoe op weg waren en waren onder de indruk van ons als avontuurlijke vrouwen. Ik geniet er ook onwijs van dat ik dit kan delen met mijn dochter, je kunt als ouders immers zelf iets heel leuk vinden, maar dat kun je niet afdwingen bij je kinderen.

Maar Meia heeft er zin in, en heeft zelfs voor de gelegenheid haar telefoon thuisgelaten, waar ik heel dankbaar voor ben! Dapper stapt ze voorwaarts en kletst de oren van mijn hoofd over de afgelopen dagen op school, haar favoriete vakken en docenten die ze juist niet mocht. Het is leuk om op deze manier echt de volle aandacht voor elkaar te hebben, omdat de gesprekken over koetjes, kalfjes, logistieke zaken en dagelijkse irritaties worden ingeruild voor een diepere laag. De eerste kilometers slingeren we door de bossen, over heuveltjes en slootjes, komen we langs vennetjes en trekken we al snel onze jassen uit omdat we het er warm van krijgen.

Wandelen door carnavallend Brabant

In Bavel komen we de eerste carnavallers tegen, die in apenpakken, als koning of clown op de fiets langskomen, of in een feestkeet achter een trekker door het bos hossen. Als we de supermarkt in stappen om ons avondeten te scoren (chili con carne, een chorizo worst en een flesje fanta cq. bier on the side), staat de halve winkel verkleed zijn boodschappen te doen. Ik kan maar niet wennen aan deze komische vertoning, maar wij hoeven ons in ieder geval geen zorgen te maken dat we op wat voor manier voor gek lopen deze dagen.

De weg wordt vervolgt door een woonwijk in Bavel, waar ze een mooie groenstrook hebben aangelegd, waar vlonders en stapstenen over ondiepe plassen lopen, tot groot vermaak van Meia, die als een berggeit haar route zoekt over de stenen. Na weer een paar uur lopen passeren we Dorst, waar we met onze neus in de boter vallen en midden in een feestende mensenmassa terecht komen, die net aan hun optocht met praalwagens begint. Het is nog geen 12 uur, maar ik heb het idee dat veel mensen nu al aangeschoten zijn. Alle huizen, straten en kerken waar we op onze route langskomen zijn versierd met vlaggen, slingers en andere tierlantijnen, wat een gezellige uitstraling geeft.

Fantaseren over wonen in de natuur

Als we na alle drukte en muziek (nouja, ‘muziek’…) in het bos komen, zijn we allebei opgelucht om in de stilte en rust terug te zijn. We zoeken een omgevallen boomstam en eten onze lunch van gesmeerd brood die we van huis meenamen. Meia merkt op dat ze het echt niet zou trekken om dagenlang in die herrie zou moeten doorbrengen. Dat verbaast me niets, ze is al sinds baby af aan prikkelgevoelig, en ik heb er door de jaren heen ook steeds meer last van. Het lijkt haar wel wat om ook in de natuur te wonen, en we fantaseren over wat we allemaal zouden maken als we de ruimte hadden. We hebben al bedacht een schommelbank, vuurplaats en boomhut te bouwen als het zover is.

Lopen met bepakking

De tassen zijn gelukkig niet te zwaar, omdat we maar één nachtje weggaan. Wel draag ik water voor ons beiden (4l), waardoor mijn tas een redelijk representatief gewicht heeft waarmee ik straks ook op pad ga. Dan zullen er nog wel extra kilo’s bijkomen van extra spullen, kleding en eten. Maar al met al ben ik erg blij hoe het bevalt, de tas zit goed en mijn heupen dragen het meeste gewicht, en ik houd het prima vol om met gewicht te lopen.

Kleine geluksmomentjes

Ondanks het sombere weer genieten we ervan om de wind door de takken te horen ruisen, de vogels te horen kwetteren en onze voeten op de zachte bosgrond te zetten. Er gaan uren voorbij dat we vrijwel geen woord wisselen, maar allebei compleet tevreden zijn. We zoeken een plekje bij een bankje, waar we even de tijd nemen om soep op te warmen op ons gasstelletje. Dat vind ik een ultiem geluksmomentje, water verwarmen voor een cup a soupie, en dan onze handen kunnen opwarmen aan onze mokken.

Wandelen door Brabantse bossen met bepakking

Ons eerste deel van ons avontuur zit erop. We zitten intussen op 19 kilometer, en Meia voelt haar liezen trekken. Ik voel mijn rechterkuit erg op spanning staan. Het is nog ongeveer 7km lopen naar de Campspace, dus nadat onze buikjes weer zijn opgewarmd, hijsen we onze huisjes op onze ruggen en vervolgen met hernieuwde energie onze weg. We lopen door de bossen tussen Dorst en Teteringen, richting de Vrachelse Heide. Hier heb ik meerdere keren oefeningen gehad met de Natres, en het is grappig nu over het terrein te lopen met een ander doel, waarbij ik merk dat ik meer van het gebied kan genieten. Het is inmiddels al 16.00u geweest en trek de conclusie dat we vanmorgen iets te rustig aan hebben gedaan door pas om half 10 te starten.

Vrachelse Heide, Houtse Meer, Den Hout

Ik kies een pad door de Vrachelse Heide die parallel loopt aan de grotere autoweg, maar helaas blijkt hier de doorsteek over privé terrein te lopen, waar we resoluut weer worden teruggestuurd door de bewoner. Sacherijnig keren we om, maar besluiten om de avontuurlijke off road route te kiezen door het bos, in plaats weer het hele stuk terug te moeten lopen. Banjerend door de bosjes bereiken we de goeie weg weer, om na een klein halfuurtje opnieuw een verkeerde afslag te nemen en alsnog onbedoeld extra meters te maken. Meia zucht intussen hoorbaar, en ik geef haar geen ongelijk, we zitten al op ruim 23km en we moeten zo te zien nog een klein uur lopen. We besluiten om die reden de snelste route te nemen, want we zijn beiden toe aan een warm maal en een beetje ontspanning. Het laatste stuk voert ons langs het Houtse meer, en door een stuk open polder, waar we zicht hebben op fabrieken en hoogspanningskabels, die het geheel behoorlijk troosteloos maken. Van links zie ik dikke grijze wolken onze kant op komen, en ik vrees dat we onze tent in de regen moeten opzetten. De laatste straat vertekent, en blijkt een rechte weg van zo’n 1,5km te zijn, waardoor Meia de laatste meters op karakter doet en ik in stilte bid dat het droog blijft.

Bestemming gehaald!

Eindelijk slaan we dan de straat in waar onze Campspace is, en lopen een prachtig terrein op, compleet met privé bosje, een eigen vijver, een vuurplaats en eigen sanitair. Opgelucht laten we onze tassen van onze ruggen glijden en ons rondleiden door de bewoner. Het schemert intussen als ik onze tent opzet, maar het is wel droog gebleven gelukkig. Meia ligt languit in het gras en gooit wat tienerdramakreten het universum in die variëren tussen ‘ik ga dood!!’ en ‘ik blijf hier voor altijd liggen’, maar ook ‘ik ben zo trots op mezelf, dat ik dit gewoon doe!’. We hebben ruim 27km gelopen vandaag.

Omgaan met teleurstellingen en vroeg naar bed

Ons fijne tentje staat in een zucht en een scheet, en Meia is intussen weer boven Jan, waarna ze helpt met het neerleggen van onze slaapspullen en ik het eten klaarmaak. Ik kom er achter dat ik mijn knijpertje voor mijn pan en lucifers ben vergeten. Met geleende lucifers probeer ik het vuurtje aan te krijgen, maar dit blijkt tevergeefs. Het hout is nat, en tot overmaat van ramp begint het te miezeren en zet ook de wind flink aan, waardoor het vuur niet pakt, ondanks onze inspanningen. We lepelen de hete chili naar binnen, gevolgd door hete thee, en besluiten dat we koud en moe zijn en het ons niks kan schelen dat we al gaan slapen. Om 19.30u poetsen we onze tanden en kruipen we onze warme slaapzak in, waar we nog eventjes lezen terwijl we luisteren naar de wind.

Rukwinden en lekker lang stinken

Die wind neemt maar toe, en mijn luiheid wordt afgestraft wanneer ik door de rukwinden het tentzeil meermaals in mijn gezicht krijg. Ik verzamel even wat moed om de kou te trotseren en de scheerlijnen allemaal aan te spannen en vast te zetten, maar ben daarna blij dat ik het gedaan heb. Eindelijk wordt het stiller in de tent en val ik af en toe in slaap. Mijn dunne matje is niet geschikt voor zijslapers, en na de zoveelste keer wakker te worden van pijnlijke gewrichten besluit ik binnenkort een ander matje aan te schaffen zodat ik in ieder geval goed kan uitrusten tijdens mijn tochten. Om 8u worden we dan eindelijk ‘wakker’, en hebben dus meer dan 12u liggen stinken in onze tent.

‘En we zijn weer onderweg!’

We ontbijten, proberen de kletsnatte tent zo droog mogelijk in te pakken en pakken alles weer in. Om 10.20u klikken we onze tassen dicht en zegt Meia: ‘zo, en we zijn weer op pad!’, waar enthousiasme en goeie zin in doorklinkt. Ze heeft lekker geslapen, geen pijn meer in haar voeten en wel nog spierpijn in haar liezen, maar dat wordt na eventjes lopen ook weer soepeler. Ook mijn gespannen kuit voelt weer ontspannen en ik voel me ondanks de gebroken nacht best uitgerust. We vervolgen onze weg door bosjes en polders langs (helaas) de snelweg. Het is vandaag kouder dan gisteren en lopen de hele route met onze jassen aan.

Vertragen en genieten

In één van de bosjes blijven we stilstaan als we een specht horen, en zoeken hem in de toppen van de bomen. Na een poosje vinden we hem, waar we geboeid naar het ritmisch tikken van zijn snavel kijken. We lopen langs landingsplaatsen van ganzen, die Meia in eerste instantie aanzag voor bruine begroeiing. Nadat we de snelweg onderdoor duiken, lopen we meer uit de wind, en ontvangt Terheijden ons met haar carnavalsgedruis. We vluchten gauw de drukte weer uit en vinden een fijne picknickplek in De Kleine Schans, een oude vestingsplek. Onder de blauwe lucht eten we onze broodjes en merken op hoe goed we nu voelen wanneer we voldoende hebben gegeten en naar ons lijf luisteren.

Dankbaarheid voelen

Na Terheijden lopen we door de polders richting het schattige Wagenberg en uiteindelijk Hoge Zwaluwe. We hebben dan bijna 15km gemaakt en besluiten het hierbij te laten vandaag. We verlangen naar een warme douche en een vuurtje. Om de hele dag in de buitenlucht te zijn laat je de vanzelfsprekendheden van alledag des te meer waarderen. Droge kleren, een zacht bed, een goeie stoel. Het contrast is blijkbaar nodig om de dankbaarheid extra te voelen. We worden opgepikt door Steef, en besluiten dit met lekker weer gauw nog eens te herhalen.

Micro avontuur: leuk, makkelijk én goedkoop!

Terugkijkend op het weekend kan ik alleen maar aanbevelen om op micro avontuur te gaan. Dicht bij huis of niet, dat maakt in feite niks uit, want te voet heb je mogelijkheden te over en is er altijd wel een nieuw pad te ontdekken. Een goedkope overnachting met een tentje via Campspace, natuurkampeerterreinen of een boerencamping in de buurt maakt het avontuur af, zeker als je het vuur wél aankrijgt. Tip voor de volgende keer: aanmaakspul mee, zoals fireboosters die we thuis gebruiken. Het buiten zijn in de natuur, met alle aandacht voor elkaar is zo waardevol. Het dwingt je in het hier en nu, in het vertragen, weg van de afleiding. Het hoeft niet duur te zijn. We waren voor de overnachting inclusief hout voor vuur nog geen €30 kwijt. Eten moet je anders toch al betalen.

Solo tocht: hiken door Duitsland

Het volgende avontuur dat gepland staat is mijn generale repetitie in maart, waar ik een solotocht ga doen vanaf Nijmegen nét over de grens in Duitsland. Ik overnacht 5 nachten waar ik de tijd neem om mijn materiaal grondig te testen, maar vooral hoe het is om alleen te kamperen en langer achter elkaar met bepakking te lopen. Vind je het leuk om me live te volgen, dan kun je een volgverzoekje in Polarsteps plaatsen.