Trektocht door Bosnië: Ostrelj naar Rasinovac

Het probleem van de verloren oplaadkabel

Ik word wakker van ronkende motoren van vrachtwagens die zich melden bij het hutje van Marko. Ik hoor ze praten en versta er weinig van, maar herken woorden die lijken op ‘Holland’, ‘Nederland’ en ’toeristen’. Marko klinkt vrolijk en trots terwijl hij onze aanwezigheid bekend maakt aan de houtkappers die het bos ingaan voor een nieuwe werkdag. In grinnik in mijn slaapzak. Het is aandoenlijk om als bijzonderheid te worden benaderd. In het ochtend licht zoeken we nogmaals de oplaadkabel van mijn horloge, maar helaas blijft deze onvindbaar. Zonder horloge geen gps, en dus geen route om te volgen. Marko lijkt weinig vertrouwen te hebben in het feit of zo’n kabel hier ergens te koop zal zijn. Steef vraagt of het mogelijk is om iets qua vervoer of taxi te regelen, zodat we de kabel kunnen ophalen (althans, als die überhaupt daar ligt), maar dit is nog niet zo eenvoudig. Taxi’s bestaan vrijwel niet in Bosnië, want iedereen probeert zo zelfstandig mogelijk te leven en zijn eigen vervoer te hebben. Eventuele vrienden bellen wil hij misschien wel doen, maar dat is nu nog te vroeg. Maar langer blijven is voor ons geen optie. Ons water is zo goed als op, en we moeten dat echt aanvullen.

Wonderen bestaan

Terwijl we onze opties bespreken, checkt Marko weer een auto die het bos in wil. Ineens roept Marko ons: dit is zijn chef, die toevallig voorbij kwam, die aanbiedt om Steef mee te nemen naar onze vorige overnachtingsplek om te zoeken naar de oplaadkabel. Ook kan hij mij en de kinderen een lift geven naar het restaurant, dan hoeven we niet langs de openbare weg te lopen. Wonderen bestaan werkelijk! Opnieuw worden we geholpen en ik ben stil van de enorme behulpzaamheid die de Bosniërs hier tonen. Heel bijzonder. Ik bedank de man duizendmaal als hij ons bij het restaurant afzet. Hier hebben we een grote picknicktafel waar we eindelijk kunnen ontspannen en bijkomen met vers water en een koud drankje, en het lezen op onze ereaders. We wachten in spanning af tot Steef zal terugkomen. Na een poosje krijg ik een sms’je: ‘gevonden!!’, en voel een gigantische last van mijn schouders afglijden, wat een opluchting!! We kunnen toch nog verder en alles is goed gekomen. Als Steef weer bij ons wordt afgezet bestellen we een heerlijk ontbijt met eieren en spek en nemen de tijd om hiervan te genieten voor we verder op pad gaan.

Waar is Mali gebleven?

Terwijl we daar eten dringt er ineens iets tot me door: Mali is niet meer bij ons! We hebben na al die dagen met onze aanloophond, een plotseling en abrupt afscheid genomen van de hond. Nadat we in de auto zijn gestapt, is Mali achtergebleven bij Marko en zijn eigen zwerfhond. We voelen ons dubbel: blij dat we niet de zorg meer hebben voor een hond die zomaar met ons meeliep, maar ook een beetje schuldig, want wat een stomme plek om achtergelaten te worden als hond. We hopen maar dat Marko een beetje goed voor hem zal zorgen.

De staat van wandelpaden in Bosnië

Na ons ontbijt zoeken we eerst een monument op, een deel van een trein van personenvervoer die mensen naar de concentratiekampen bracht. De houten wagons voelen onheilspellend, en het besef dat deze trein daadwerkelijk is gebruikt zet de haartjes in mijn nek overeind. We vervolgen de route in de richting van Bosanski Petrovac, die helaas vrijwel geheel langs de openbare weg blijkt te lopen. In een treintje lopen we achter elkaar aan, terwijl we regelmatig worden ingehaald door het verkeer. De wandelpaden in Bosnië zijn schaars. Het toerisme is nog in opkomst, en het land is nog langs niet ingericht op hikers. Zelfs de bekendere Via Dinarica die ook op drie verschillende manieren door Bosnië loopt, is vaak moeilijk te vinden. Waar we wandelpaden treffen, zijn ze vaak slecht onderhouden en begroeid of dermate overwoekerd dat ze niet meer bruikbaar zijn. Of het pad blijkt gewoonweg niet te bestaan. De graffiti markeringen op de bomen van boomkappers en houtzagers hebben we regelmatig ten onrechte aangezien voor wegmarkeringen. Als we bordjes of markeringen zien, zijn deze vaker wel dan niet weggevaagd en onleesbaar geworden.

De vermoeidheid nog in de benen

Na de lange tocht van gisteren voelt iedereen de vermoeidheid nog. Het lopen in ganzenpas en het continu geconcentreerd zijn op waar we lopen en het voorbijtrekkende verkeer, kost daarnaast extra energie. De zon brandt weer aan de hemel, en doet zeer aan mijn verbrande kuiten, die verder schroeien in de hitte. Zo nu en dan leidt dit alles tot vermoeide tranen bij de kinderen. Gelukkig krijgen we Petrovac in zicht, en hebben we twee opties: rechtdoor langs de autoweg die we al volgden, of linksaf met een omweg maar mooiere route. We laten de kinderen kiezen, die voor de kortste route kiezen. Even later word ik op een haar na van mijn sokken gereden door een auto die een andere auto inhaalt, en mij maar net mist. De schrik slaat om mijn hart en ook Fosse, die naast me loopt, is ontdaan door deze maniak.

Bosanski Petrovac

Gauw lopen we de stad in die groter en levendiger is dan we tot nu toe hebben gezien in Bosnië, met verschillende supermarkten en terrassen. Er hangt een gezellige sfeer in de kleine stadskern. Als we langs het motel lopen, waar we onze hoop op hebben voor een overnachting, blijkt deze maar liefst €250 te durven vragen voor 2 overnachtingen. We bedanken vriendelijk en proberen een hotel in het centrum. Eenmaal daar blijkt dit helemaal geen hotel te zijn, maar een restaurant, waarna we alsnog met lege handen staan. Ik zoek op airbnb, booking en google maps, en er blijkt nog een pension te zitten. Eenmaal daar doet er echter niemand open, en lijkt het volgeboekt te zijn. Wat nu? Bij mensen in de tuin kamperen? Een laatste keer zoek ik op google maps wat verder weg, en daar vind ik in het dorp ernaast alsnog een camping die zeer recent is geopend! We bellen om aan te kondigen dat we eraan komen, en genieten opgelucht van een drankje op het terras.

Opnieuw uitgenodigd

Voor we naar de camping lopen, slaan we nieuwe voorraden in en kopen een ijsje voor onderweg. Het vooruitzicht van een camping, een douche en een rustdag morgen is heerlijk, en tevreden sloffen we het laatste halfuurtje naar de camping. Als we door de laatste straatjes van Bosanski Petrovac lopen, worden we geroepen door mensen uit de tuin. Ze vragen waar we vandaan komen en waar we heengaan, ze hadden ons al gezien in de stad eerder die middag. Het blijken Bosnische Nederlanders te zijn, die ons hartelijk verwelkomen en balen dat ze al gegeten hebben, want anders hadden we zeker mee moeten eten. Het is iedere keer weer een geschenk om zo hartverwarmend welkom te worden geheten.

Kijken naar de wolken

We komen aan op de camping: Natur Camp Rasinovac, die van een Duits gezin blijkt te zijn die hier een paar jaar eerder naartoe is geëmigreerd. Oliver en Alexandra vertellen dat zij hier met andere Duitse families een grote gemeenschap van gelijkgestemden in de regio hebben opgebouwd. We zetten onze tenten op tussen de fruitbomen en genieten van de heerlijke warme douche sinds dagen. Het voelt goddelijk om al het zweet en de viezigheid van afgelopen dagen eraf te wassen. We draaien wasjes en hangen de heerlijk fris ruikende was aan de waslijn bij onze tentjes. Op onze rug staren we naar de wolken die overdrijven, en vertellen elkaar welke figuren we erin zien.

Het licht neemt langzaam af en tussen de wolken flikkeren de eerste dappere sterren al aan de hemel. De zonsondergang neemt zijn tijd, en zet de horizon op zijn gemak in prachtige, warme kleuren die traag uitdoven naarmate de nacht het overneemt. We voelen ons gelukkig, voldaan, trots. De hele dag niet hoeven lopen en lekker lanterfanten op de camping is een vooruitzicht waar we ons allemaal op verheugen.

Bijkomen op de rustdag

Op het land van Oliver en Alexandra staat een groot opblaaszwembad, waar onze kinderen zich samen met de dochter van de campingeigenaren de hele rustdag weten te vermaken. De Duitsers hebben honden en een tamme vogel, die eveneens voor het nodige vertier zorgen. We vullen onze dag met luieren, lezen, mediteren, wasjes doen en boodschappen halen. ’s Avonds gaan we uit eten en eten tot we geen pap meer kunnen zeggen. Morgen ligt een nieuwe wandeldag voor ons, we gaan richting Sanski Most waar we een paar dagen over zullen doen. Onze rugtassen zitten nokvol met nieuwe voorraden aan eten en drinken voor de komende dagen.