Wennen aan wandelen met kinderen deel 1

‘Kinderen die wandelen leuk vinden, hoe doe je dat!?’

Toen ik laatst zat te kletsen met iemand over onze reizen met kinderen, vroeg ze ineens: “maar hoe doen jullie dat!? Leer mij ook eens hoe je met kinderen zulke dingen onderneemt, want het lijkt mij supergaaf, maar ik zie het mijn kinderen echt niet doen. Ik moet ze al motiveren om die 5 minuten naar school te lopen.” Het zette me aan het denken. Tsja, hoe doen wij dat eigenlijk? Ik heb niet het idee dat we dit ineens hebben gedaan en er bewust iets voor hebben gedaan of gelaten. Het is er een beetje ingegroeid. Maar misschien is het wel leuk om te lezen welke ingrediënten mogelijk hebben bijgedragen aan het kunnen maken van trektochten en lange wandelingen met kinderen, met- of zonder bepakking.

Reizen vóór we kinderen hadden

Om te beginnen is het goed om een beetje context te scheppen. Toen we nog geen kinderen hadden, trokken we ook elke zomer met onze rugzak door verschillende Balkanlanden. Het langer op een plek blijven, voelde voor ons niet goed. Liever zagen we veel van de landen waar we waren en reisden met openbaar vervoer in de landen zelf, waar we van plek naar plek reisden, stadjes bezochten, maar vooral de natuur introkken. Bergen en bossen hebben me altijd al gefascineerd en hebben een magische aantrekkingskracht op me. Het liefst trokken we dan ook de bergen in voor dagtochtjes. We waren verre van ervaren klimmers, maar eerder jong en nieuwsgierig. Daar werden de zaadjes geplant voor latere avonturen.

Meer comfort bij jongere kinderen

De Balkan is ons beiden altijd blijven fascineren. De ongerepte landen, nog vrij van massatoerisme, de prachtige uitgestrekte natuur, en de eindeloos behulpzame lieve mensen, waar we keer op keer weer onder de indruk raakten van de gastvrijheid. Toen we kinderen kregen, zochten we wat meer comfort in de vorm van simpele huisjes en wat later campings voor een grote gezinstent. Het kamperen doen we sinds de kinderen al klein zijn. Het slapen op matjes, doen van de afwas, een stukkie lopen naar de wc, koude avonden met dikke vesten voor de tent, simpele maaltijden op een gasstelletje maken, ze groeiden erin op. Dat dit in feite onze norm is, maakt de overgang naar iets avontuurlijker reizen misschien ook minder drastisch.

Wandelen als gewoonte ontwikkelen

Een van de andere gewoontes die er al vroeg in kwam bij ons, was wandelen. Tijdens mijn zwangerschappen was dat zo’n beetje het enige aan beweging dat ik nog kon doen. Toen de kinderen eenmaal geboren waren, wilde ik mijn zwangerschapskilo’s zo snel mogelijk weer kwijt, dus liep ik eindeloos met de kinderenwagen naar het winkelcentrum of door de wijk heen. Bij nummer 2 en 3 gingen de oudste twee op hun driewielers, of later skates en step met me mee. Het bleef een gewoonte om te voet te blijven verplaatsen. Eenmaal wat ouder, werden we al snel opgeslokt in de zogenaamde tropenjaren. Het hele logistieke gepuzzel van het halen en brengen naar de opvang, werken, koken, huishouden en de hele zorg voor de kinderen kleurde onze dagen. Eenmaal bij het avondeten waren we vaak moe, en ook wat prikkelbaar. De valkuil van snel op elkaar reageren en irritaties lag op de loer. Ergens hebben we toen besloten na het eten een wandeling te maken. Gewoon de boel laten staan, en direct schoenen aan en naar buiten. Wat de precieze aanleiding was, weet ik niet meer, maar het was lekker weer, in de zomerperiode, waardoor we deze gewoonte direct als een succes ervaarden en lang vol konden houden.

Avondwandeling, boswandeling, winterwandeling…

De eerste wandelingen waren gewoon een rondje in de wijk, al was het maar 15 minuten. We voelden ons er altijd beter door, de kinderen raakten hun energie kwijt en we konden ze echt moe op bed leggen, waardoor het avondritueel ook gemakkelijker ging. Van lieverlee gingen we langere rondjes maken, en pakten we regelmatig de auto om in de Biesbosch of een dorp in de buurt een rondje te maken. Met periodes kwam de klad in deze gewoonte, vooral rond de herfst als het slechter weer werd. Maar vaak genoeg pakten we de gewoonte weer op, en genoten we opnieuw van leuke gesprekken tijdens het wandelen en het groen om ons heen. Dan doken we de auto in voor een lange boswandeling in de herfst, of een winterwandeling langs het strand met chocomel toe. Het deed ons steevast goed.

Te voet op ontdekkingstocht

Op vakantie doen we vrijwel alles te voet om een plek goed te leren kennen. Hebben we ergens een camping gevonden, dan is het standaard dat we op verkenning gaan over de camping en eromheen. Of kijken bij het nabijgelegen dorpje. Ook het opsporen van geocaches in de buurt is een leuke manier om de plek waar we zijn beter te kennen. Bij het bezoeken van dorpjes of stadjes, kammen we te voet de plek uit. Ongemerkt maken we daarmee al behoorlijk wat kilometers en stappen. De kinderen zijn daarmee ook al gewend aan het lopen, soms met de jongste nog in de draagzak of kinderwagen.

Buiten leven

Voordat we in ons huidige huis woonden, woonden we een halfjaar op een kleine flat die eigenlijk bedoeld was voor 2 of 3 personen, maar waar we met z’n vijven in verbleven. Het was precies in de zomerperiode, en om niet helemaal gillend gek van elkaar te worden, zochten we algauw de buitenlucht op na het eten. Ook hier liepen we eindeloos langs het Wantij, genietend van het groen. We verbleven toen sowieso vaker buiten dan binnen, vanwege het simpele feit dat we binnen vrijwel geen plek hadden. Dan zaten we met elkaar in het speeltuintje, ik met mijn boek en een kop koffie, de kinderen spelend in de wijk. Het buiten zijn en verblijven hebben we op dit soort kleine manieren een gewoonte gemaakt. Het maken van kortere wandelingen is daarom ook iets waar ze aan gewend zijn.

Geocaching

Jaren geleden maakten we kennis met geocaching, een groot succes bij de kinderen. Een soort schat zoeken, waarbij je soms puzzeltochten of coördinaten op een kaart via een app moet opsporen, en in het echt een schat vindt, in de vorm van een logboekje, maar soms ook in originele varianten. Dit geocachen is lange tijd een verslaving geweest: overal waar we kwamen, bekeken we de kaart op geocaches, en liepen we stad en land af om onze score te verhogen. Een onwijs leuk spelelement om toe te voegen aan je buiten avonturen. Bovendien zijn we via geocaching op plekken gekomen waar we anders nooit zouden komen.

Themawandelingen

Binnen geocaching heb je bijvoorbeeld ook themawandelingen die je kunt doen, waardoor je onbekende plaatsen op speelse wijze leert kennen en de leukste ontdekkingen doet. Ook tijdens vakanties gebruiken we geocaching, hoewel we de laatste jaren vaker zonder hebben gewandeld. Die themawandelingen kun je vaak ook in de lokale VVV van een stad of dorp halen. Zo hebben we in Dordrecht een speciale puzzeltocht voor kinderen, de populaire hofjesroute en natuurlijk het Rondje Dordt.

In het volgende deel neem ik je mee naar onze meer recente ervaringen met wandelen met de kinderen, het maken van meerdaagse trektochten en hikes. Ook vertel ik hoe we omgaan met de verschillende leeftijdsfases en met verschillende wensen, weerstand of tegenzin.