Door regen in de donkere dagen voor kerst

Ik heb deze wandeling van 40km al een paar keer uitgesteld, maar nu begint de tijd te dringen, dus moet ik toch echt aan de bak. De Kennedymars die ik in april ga lopen is een harde datum, dus ik zal toch kilometers moeten maken vóór die tijd. Het zit alleen niet zo mee qua timing: er is de hele dag regen opgegeven. Zo’n dag dat iedereen tegen elkaar verzucht dat je het liefst met een dekentje bij de open haard wilt zitten, of al helemaal niet je bed uit wilt komen. Maar voor mij gaat die vlieger niet op, want er staat vandaag 40 kilometer op het programma. Ik begin vanuit huis, en ben van plan met een omweg naar Kinderdijk te lopen en ergens bij Papendrecht weer te eindigen, waar Steef me gemakkelijk kan ophalen aan het einde van zijn werkdag.

Psychische drempel

De laatste keer dat ik 40km heb gelopen is waarschijnlijk met de Vierdaagse in 2019 geweest. De afgelopen jaren heb ik weliswaar vaak gelopen en ook langere afstanden, maar geen 35+. Het is een soort psychische drempel, die 40, waar ik een beetje tegenaan hik. Ook vanwege de hoeveelheid tijd: 40 kilometer is namelijk meer dan een werkdag wandelen qua tijd. Het liefst begin ik daarom zo vroeg mogelijk, om een beetje bijtijds weer thuis te zijn. Maar helaas lukt dat vandaag ook niet zo goed, omdat ik de avond ervoor geen zin meer had om voorbereidingen te treffen. Dus moet ik vandaag nog mijn ontbijt, lunch, koffie en thee maken, alle kleding en regenkleding fixen, etc. Daardoor stap ik later dan ik wil de deur uit, waar ik direct word begroet door een motregen.

Hekel aan kou

Ik trek mijn capuchon van mijn regenjas op, snoer alles dicht omdat ik een hekel heb aan kou. Om die regen heb ik wel 4 of 5 lagen kleding aan, better safe than sorry zegmaar. Ik loop het eerste stuk vrijwel uit mijn hoofd, waar ik de Wantijdijk uitloop en naar binnen gluur bij de huizen, om te zien hoe de wereld langzaam wakker wordt. Ik verbaas me erover hoeveel tv’s er al aanstaan, terwijl het pas rond 7u ’s ochtends is. Ik loop door, terwijl de mensen op de fiets en scooter voorbij beginnen te komen, op weg naar werk op school. Het is voor het eerst dat ik doordeweeks loop en dat voelt als een luxe, omdat ik nu mijn weekend nog tegoed heb.

Een weg in stilte

De zon komt onzichtbaar op, en blijft de rest van de dag verstopt achter dikke lagen regenwolken, wat een gelig, zwak licht op de wereld schijnt, alsof de dimmer erop staat. Het zijn de donkere dagen voor kerst, morgen is het kerstavond. Via het Wantij loop ik door de Biesbosch, waar ik de rivier oversteek naar Sliedrecht en linksaf sla richting Papendrecht, waar ik door de Alblasserwaard loop. Weg uit de bebouwde kom is er direct niemand meer te bekennen, behalve een enkeling die zich door de regen naar buiten waagt om de hond uit te laten. De wereld is stil, hoewel ik een constant geruis van de vallende regen hoor op de bladeren in de bomen, en de druppels in de sloten.

Je lichaam op temperatuur houden

Er komt geen einde aan de regen, en hoewel ik veelal door open weilanden loop, is het zicht beperkt. Ik twijfel of ik mijn regenbroek moet aantrekken, omdat ik mijn bovenbenen langzaam aan steeds natter voel worden. Maar met een regenbroek aan voelt het alsof ik in een vuilniszak beweeg, waardoor ik soms alleen maar natter wordt door het gebrek aan ventilatie. Hoewel ik regelmatig wandel, heb ik nog niet de juiste spullen voor mezelf aangeschaft. Op dit soort momenten neem ik me voor dat ik dit toch maar eens moet doen. Een goeie jas is namelijk ook een lang gekoesterde wens, en met de plannen in het vooruitzicht om vaker en langer te hiken, is dit toch wel nodig.

Als de regen tijdelijk van dikke druppels overgaat naar motregen, grijp ik de kans om bij een picknicktafel wat thee te drinken. Het is grappig om te merken dat warme dranken echt goed werken om je van binnenuit te verwarmen, waarna de kachel vaak weer beter werkt. Ik loop de Alblasserwaard uit via Oud-Alblas, en krijg dan eindelijk zicht op de molens. Ze doemen letterlijk op uit de wolken, wat een prachtig beeld geeft. Zelfs met dit hondenweer lopen er diverse (Aziatische) toeristen, wat ook direct de enige mensen zijn die ik de hele wandeling tegenkom.

Praktische lessen

Ik navigeer af en toe via mijn telefoon, maar die wordt naarmate de uren vorderden natter en natter en ik raak een beetje bezorgd dat deze straks gewoon kapot is. Ik besluit hem zo min mogelijk uit m’n zak te halen, maar zelfs door m’n regenjas heen wordt hij nat. Weer een les geleerd: een zakje om de telefoon heen doen volgende keer. Kinderdijk is direct het keerpunt van mijn wandeling, waarna ik een stuk over de dijk loop, om vervolgens een alternatieve route langs de molens terug te lopen. Dit stuk ken ik nog niet, en ik geniet van de nieuwe perspectieven op de typisch Hollandse landschappen, waarbij ik direct onder molens doorloop over onverharde paden en vlonders.

De wandeling gaat vervolgens over een lang, saai fietspad waar ik uiteindelijk de druppels langs mijn thermobroek voel stromen. Oké, nu is het écht tijd om die regenbroek aan te trekken. Gehuld in een laag plastic loop ik verder, en ben ik blij dat de weg eindelijk afbuigt richting een andere richting. Helaas vervolgt de route hierna weer een lang stuk langs een N-weg waar ik knettergek word van het langsrazende verkeer. Ik merk dat ik de hoeveelheid geluid niet goed kan hebben, en slaak een opgeluchte zucht als ik rechtsaf sla van de weg, waar ik direct op een weiland uitkom. Hier is het weiland omgeven door slootjes, en loopt het pad op een smal opgehoogd dijkje, tussen rijen wilgenbomen.

Concentreren, gedwongen in het hier en nu

Omdat het zo nat is, is het pad glibberig en drassig. Regelmatig moet ik slootjes oversteken via provisorische plankjes, betonplaten of vlonders, maar die staan allemaal achter een hek dat met kettingsloten op slot is. Dat betekent dus dat ik steeds om die hekken heen moet klimmen, waar ik zijdelings boven de sloten hang. De dijkjes zijn zo te zien al in geen jaren onderhouden en barsten van de gaten waar de sloot doorheen komt. Het vraagt mijn concentratie om te voorkomen dat ik in de sloten glij. Deze weg, die maar door blijft gaan voor mijn gevoel, haalt het tempo goed uit de wandeling. Eindelijk kom ik dan weer bij een verharde weg, waar ik weer Oud Alblas inloop en precies de 40 kilometer aantik als Steef aan komt rijden om me op te halen. Ik ben blij dat ik mijn natte zooi kan uittrekken en straks een warme douche kan nemen. Ik heb er uiteindelijk 9u en 8 minuten over gedaan.