Dag 2 op de Juliana Trail in Slovenië, Etappe 9

Angst voor kou en verschil tussen tenten

Vannacht koelde het af tot het vriespunt. Eén van mijn grootste angsten als moeder is dat de kinderen het koud hebben en doodvriezen in de nacht, dus sta ik erop dat ze genoeg warme spullen bij zich hebben en aantrekken voor koude nachten. De extra warme slaapzakken die we hebben gekocht dragen wij voor ze, aangevuld met handschoenen en mutsen. In onze Fjällräven tent is het heerlijk warm, in tegenstelling tot de Jack Wolfskin tent waar we zelf in slapen: deze is veel meer open en daardoor kouder dan de tent van de kinderen. Regelmatig horen we deze trip ‘s ochtends dat de kinderen enkel in hun lakenzak sliepen, waar wij het nét niet koud hadden die nacht. Ik overweeg nog om de MSR hubba nx 2 aan te schaffen voor ons, maar stel dit vanwege de prijs voorlopig nog maar even uit.

Backpack de berg af

Ondanks mijn eeuwige pijn in de gewrichten die ik krijg tijdens het slapen op een matje, heb ik vannacht best prima geslapen. Mijn Exped 7r matje is heerlijk warm en comfortabel. Nog vóór de wekker, die om 6u staat, worden we wakker. Deels door de kou, maar vooral uit angst om gesnapt te worden op ons heimelijke kampeeravontuur. In stilte wekken we de kinderen en in recordtempo hebben we alles opgebroken en ingepakt. Even wordt het spannend, als in een onbewaakt ogenblik één van de backpacks de berg afrolt, die Steef maar ternauwernood weet in te halen voor hij voor eeuwig verloren is. De spanning zit er meteen goed in.

Lokale bevolking

Ik probeer ondertussen mijn horloge en de route aan de praat te krijgen, maar deze weigeren dienst, wat ons direct een halfuur vertraging oplevert voor we goed en wel op weg kunnen. Terwijl ik foeter op mijn horloge, klampt een tandeloze dorpsvrouw met een bloeddoorlopen oog, wratten op de neus in haar knalroze badjas me aan, terwijl ze klopjes op mijn bovenarm geeft en met de nodige consumptie in onbegrijpelijk slissend Sloveens iets probeert uit te leggen en naar boven, de helling op wijst. We blijken een hekje door te moeten, waar het pad geen pad meer is, maar een verticale grashelling, waar we met handen en voeten omhoog kruipen.

Een lesje in nederigheid

Als we te veel rechtop leunen, maken we kans achterover te vallen en met achterwaartse koprollen of salto’s onderaan de helling te belanden. De ochtendkou is direct uit onze botten verdreven, en met gierende ademhaling en de tong op onze enkels, komen we compleet zielig bovenaan deze meedogenloze berg. Direct maken we liters water soldaat en zijn we in de veronderstelling dat we nu vast alle hoogtemeters van die dag achter de kiezen hebben. In dit grapje trappen we deze dagen wel vaker. Hoogtemeters duren eindeloos, in tegenstelling tot strekkende meters. Keer op keer vergissen we ons hierin, wat we maar aan onze Nederlandse roots wijten.

Verbrand ontbijt

De volgende kilometers zijn iets minder steil, maar gaan alsnog almaar verder omhoog, terwijl we ondertussen zoeken naar een plek om te ontbijten. Eindelijk vinden we die, en verwarm ik de havermout. In mijn ongeduld laat ik deze in luttele seconden aanbranden tot een bruine, stinkende koek, op mijn pocketrocket. Ik sla mezelf inwendig voor mijn kop, de grote hoeveelheid warme pap is niet meer te eten en maakt een enkeltje ravijn. Shit! Ik heb niet genoeg water voor een herkansing, dus havermout als ontbijt zit er niet in. Vier hongerige gezichten kijken me verwachtingsvol aan. Dan maar ontbijten met worteltortilla’s en de cakejes die we gisteren van een dorpsbewoonster kregen. Weinig voldaan vervolgen we onze weg, terwijl we ook vandaag over en onder bomen door klimmen die het pad versieren. Als we een stroompje tegenkomen, vullen we de flessen nadat we het water hebben gefilterd. Het zelf drinkwater uit de natuur halen en filteren geeft me op een bijzondere manier veel voldoening. Alsof ik dan op een bepaalde manier weer goed afgestemd raak met de natuur.

Honderd tinten groen

Op sommige plekken is het pad zó steil naar beneden toe, dat we een treintje vormen en elkaar beethouden om houvast te vinden. Op andere plekken ploeteren we door halve meters gevallen bladeren, alsof we een weg door dikke sneeuw zoeken. De zon wint aan kracht en verdrijft de wolken steeds verder weg, zodat we die middag onze lange broek voor onze korte verwisselen. Voor mij onbekende voorjaarsbloemen sieren de berm en staan symbool voor de vruchtbare natuur overal om ons heen. De zon die op de nieuwe blaadjes aan de bomen schijnt, maakt de blaadjes bijna doorschijnend. De heuvels tonen wel honderd tinten groen, van bijna geel tot mistig grijsgroen en blauw. Het is soms zoeken naar een teken van menselijk leven. De huisjes zijn vaak op één hand te tellen.

Bestemming in zicht!

Na meer dan 1000 hoogtemeters en 15 kilometer spotten we onze eerste camping deze trail, nabij het dorp Grahovo ob Baci. Hoewel de camping officieel nog niet open is, mogen we de tenten opzetten en een biertje kopen bij de eigenaar. Deze blijkt direct naast de camping te wonen. Zodra de tassen af zijn, en wij als een stel apaten voor lello onderuit in een stoel hangen, spotten de kinderen de trampoline op de camping, waar ze de uren erna alle restjes energie eruit springen. Als de eigenaar ook nog eens over een nest puppy’s blijkt te beschikken, kan het kindergeluk helemaal niet op. Na een maaltijd van soep, pasta en noodles liggen we schoongewassen in onze tentjes, te luisteren naar de kinderstemmen in de tent naast ons. We fluisteren naar elkaar: wat een avontuur he? Ik voel me intens gelukkig.