Spanje gr7 dag 1 Tarifa Gibraltar

24 sept 2023 7.20

Wanneer begint deze reis echt? Op het moment van vliegen? Of op het moment dat ik tot dit besluit kwam? Dat besluit kwam in januari dit jaar, maar ook dat moment kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen. Al in mijn tienerjaren had ik het plan om de deur uit te wandelen naar Denemarken, en misschien verder Scandinavië in. Toen wilde ik vooral weg van huis, als een vlucht van mijn leven daar. Dat is nu wel anders. Ik heb het moeilijk en mijn tranen zitten hoog. Als ik mijn kinderen in tranen zie achter de douanehekken, vraag ik me af wat ik hier doe, en wil ik me enkel nog koesteren in hun nabijheid en warmte. Het loslaten, die allerlaatste knuffel, kus, zwaai, blik… Dat valt me zwaar. Ik wil helemaal niet weg van ze, maar toch is het loskomen van hen de enige manier om deze reis te maken. Hier op de luchthaven ben ik op zoek gegaan naar de ‘meditation lounge’, en vind een aftandse ruimte met een kapotte stoel en wat vieze kleedjes, ingeklemd tussen de toiletten en het café, die moet doorgaan als gebedsruimte. Hier mediteer ik even. Het helpt. Ik voel mijn voeten weer op de grond staan, mijn lijf is wat rustiger en de tranen stoppen.

Klavertje vier

Terwijl ik nu schrijf, worden de eerste priority passengers opgeroepen om te boarden, langzaam komt het moment van vliegen dichterbij. Ik hou niet van vliegen, elke keer brengt het toch weer spanning en angstige gedachtes. ‘Het kan zomaar de laatste keer zijn’, flitst er dan door mijn hoofd. Maar ik weet ook dat het altijd goedkomt, ik heb het vaker gedaan. Gisteren stond er een kadootje van een juwelier op mijn slaapkamer: mijn moeder heeft een zilveren klavertje vier als geluksbrenger voor mijn tocht gekocht, een lief en mooi gebaar. Het hangertje hangt als een gelukstoken om mijn nek en ik merk dat ik er regelmatig naar grijp om er wat steun uit te putten.

Angst onder ogen zien

Mijn backpack zit in het ruim, en het voelt niet prettig om die niet in mijn buurt te hebben. Vanmorgen woog ik zo’n 18 kilo zwaarder door de backpack op mijn rug. Ik voel me als een slak die zijn huisje heeft moeten afstaan. Alles daarin is van belang voor mijn reis. Ik ben als de dood dat ik mijn tas kwijtraak, dat hij achterblijft in het ruim van de bus als ik uitgestapt ben. Angst, angst, angst. Sinds ik ben begonnen met zen, word me steeds duidelijker hoeveel angst er in me zit en word ik me steeds meer bewust van de angstige gedachtes die als vliegen in mijn hoofd rond zoemen. Je zou bijna zeggen dat het een slecht idee is om te mediteren, omdat ik nu die angst gewaar word. Toch ervaar ik juist dat die angst, die er hoe dan ook toch al zou zijn, of ik mediteer of niet, door het mediteren beter hanteerbaar maak voor mezelf. Althans, een beetje. Steeds een beetje meer.

24 sept 2023 12.49

Ik zit al een poos op het vliegveld van Malaga, waar ik rond 10.30 ben geland. Ik kan pas om 14u mijn bus richting Tarifa nemen. Natuurlijk ging het vliegen prima, de angst die ik vooraf heb, ebt snel weg, en maakt ruimte voor verwondering over het fenomeen van stewardessen. Zolang ik me kan herinneren zijn deze altijd mooi, knap, slank en met een flinke dosis make-up en haarlak hun werk aan het uitvoeren. Misschien is het blijven geloven in de illusie van schoonheid, luxe en comfort, die in vroeger tijden wellicht enkel voor de happy few was weggelegd, een wens die we graag in stand houden. Misschien bieden de knappe gezichtjes en zoete glimlachjes wel enige troost en houvast aan diegenen die toch wat gespannen aan boord stappen.

Zelfopgelegde regels verbreken

Een sportvriend, Kees, heeft aangeboden me tijdens mijn reis te helpen met regelzaken en uitzoeken van dingen, mocht dat terplekke nodig zijn, een erg fijn idee! De eerste uitdaging dient zich al aan, want voor het koken heb ik gaskannetjes nodig, die mogen niet mee in het vliegtuig, dus zal ik hier moeten vinden. Het is echter zondag, en ik heb geen idee waar ik deze kan verkrijgen. Dankbaar maak ik direct van het aanbod van Kees gebruik om me te helpen uitzoeken waar ik deze kan vinden. Het voelt een beetje gek, ik wil deze reis vooral op mezelf leren vertrouwen, maar ik merk dat ik behoorlijk wat spanning ervaar en moeilijk kan ontspannen tijdens het wachten. De adrenaline giert door mijn lichaam, en ik grijp continu naar mijn telefoon, om busverbindingen te checken en steun te vragen van Steef. Ik merk dat ik dit gedrag naar mezelf aan het goedpraten ben: ‘ vandaag is nog geen wandeldag, dan geldt de regel van contact met het thuisfront nog niet, vandaag mag ik nog wel, nu is het belangrijkste dat ik mijn spullen op orde krijg’. Ik praat het goed naar mezelf, want ik heb die voornemens enkel met mezelf gemaakt, er is niemand die me controleert of ik me er wel aan houdt. Toch voelt het als valsspelen.

Reisplanning loopt in de soep

Ik maak de fout om een kaartje te kopen naar de plek van de overstap, en ben niet assertief genoeg om te zeggen dat ik een kaartje voor een bus eerder nodig heb. Dit gedrag ken ik zo goed van mezelf, en ik erger me eraan. Ik ben geen held met het vragen, bestellen, bellen, regelen van zaken voor mezelf, en ga die situaties liever uit de weg. En als ik het doe, laat ik me gauw overrulen door de ander, zélfs als ik doorheb dat het niet gaat zoals ik me had voorgenomen, of ik niet krijg wat ik nodig heb. Met als gevolg nu, dat mijn reistijd met nog eens 2 uur toeneemt, met een hele krappe overstaptijd voor de allerlaatste bus die vandaag gaat. Reden genoeg om me behoorlijk op te winden en zorgen te maken of ik die laatste bus wel ga halen. Lekker bezig Mies.

Prikkels

Kees heeft intussen wat tankstations gebeld en een camping, die allemaal beweren dat ze gaskannetjes verkopen. Dat geeft wat rust. Nu maar hopen dat ze het juiste type verkopen die op mijn brander past.
Terwijl ik daar wacht, merk ik dat de drukte van de vele mensen, de geluiden van opstijgende vliegtuigen en al het verkeer behoorlijk vermoeiend zijn. Het lijkt of ik steeds gevoeliger word voor de hoeveelheid prikkels om me heen en kan er elk jaar minder goed tegen. Maar misschien redeneer ik wel verkeerd om, en merk ik tegenwoordig steeds beter en sneller op wat de impact is van de prikkels die er altijd al waren. Nu kan ik in ieder geval maatregelen nemen om mezelf af en toe in rust terug te trekken. Zittend op het vliegveld, droom ik al van de stilte en afzondering in de natuur die voor me ligt.

Eerste contacten

In de bus naar Tarifa tref ik een sacherijnige chauffeur die me boos instrueert om mijn tas in het ruim te doen. Als ik vervolgens wil pinnen, blijkt dit apparaat niet te werken voor mijn pinpas. Blijkbaar is dit bedoeld voor de Spaanse variant van de OV kaart. Ik haal contact geld tevoorschijn en excuseer me dat ik enkel 50 euro heb. Boos blaft de chauffeur naar me dat hij daar niet mee uit de voeten kan en stuurt me met geheven vinger de bus uit, naar een plek om mijn briefgeld te wisselen. Maar dit is de laatste bus, ik kan deze bus niet missen! De moed zinkt me in de schoenen. Op dat moment biedt een oudere vrouw haar OV kaart aan, om voor mij te betalen, en direct daarna bieden twee mannen aan mijn briefgeld te wisselen voor me. Ik voel me opgelucht en dankbaar voor hun hulp. Als vrouw alleen op pad pakt tot nu toe goed uit.

24 sept 23 17.41

Het is zondag en na vijven, de winkels zijn dicht. Ik heb nog altijd geen gaskannetjes. Na de zenuwslopende busreizen ben ik in Tarifa aangekomen, waar ik regelrecht naar het industrieterrein ben gelopen – of gewaaid bijna, wat een krachtige wind staat hier – om gas te regelen. De tankstations die Kees noemde, hadden enkel grote gasbussen en verwezen me door naar de bouwmarkt, die pas maandag open gaat. Met aanzienlijk minder hoop op gaskannetjes dwaal ik door Tarifa, ga door mijn gepieker compleet voorbij aan het prachtige centrum, en kom uiteindelijk uit bij de stranden. Hier zoek ik een terras op, mezelf dwingend om gewoon even te zitten en te realiseren dat ik nu hier ben, in plaats van maar in die actiestand te blijven handelen. Vandaag krijg ik direct lessen in vertragen. Morgen zal ik terug naar Tarifa moeten om het gas te kopen, waardoor ik later dan gehoopt kan beginnen met mijn wandeltocht. Ik heb moeite me over te geven aan het feit dat het anders loopt en allemaal meer tijd kost, merk ik.

Oefening in hier en nu

Zittend op het terras heb ik zicht op het strand en de zee. De krachtige wind doet zijn best doet mijn schrijfschrift en pet van tafel te rukken. Een Amerikaanse vrouw op het terras spreekt me aan, en is enthousiast als ik vertel dat ik morgen start aan mijn wandeltocht. Ze vindt het prachtig en staat erop foto’s van me te nemen, want dit is een bijzonder moment. Ik lach gelaten en voel me ongemakkelijk als ze een foto van me maakt. Pas veel later realiseer ik me dat zij veel meer dan ik voelde wat een bijzonder moment het was.

25 sept 2023 9.18

‘You look marvelous!’ roept de Amerikaanse, als ik mijn rugzak op mijn rug hijs. Ik voel me gevleid. Ik geloof er niks van. Nog geen 5 minuten geleden was ik jaloers dat de Duitse man op het terras een biertje trakteerde aan haar, en niet aan mij. Gek hoe die emoties elkaar zo vlug afwisselen.
Ik ga niet meer naar het centrum, maar naar de camping waar ze misschien gaskannetjes verkopen. Vanaf het terras zet ik mijn eerste stappen op de GR7, de eerste echte stappen van mijn wandeltocht, de eerste etappe van vele. Het biertje van het terras maakt me licht in mijn hoofd, en de wind helpt niet mee om mij en mijn zware rugzak recht te houden. De route loopt over een vlonderpad over het strand, waar de wind de vlonderdelen door de jaren heen schots en scheef heeft gewaaid. Hier en daar is het alsof ik over een gigantische wipwap wandel. Dit alles maakt het direct een uitdaging om niet om te vallen op mijn eerste kilometers richting de camping.

Tarifa, surfwalhalla

Wat is het hier prachtig en relaxt. Het barst hier van de surfers. De sterke wind en grote golven maken de kust hier een surferwalhalla. De parkings staan vol campervans, in vrolijke kleuren graffiti, in vintage of retrostijl. De mensen zijn donkerbruin van de zon, gespierd van het kiten en surfen en gekleed in bikini’s en zwemkleding in bohemien stijl. Met lange, zoute haren en blote, zanderige voeten. Ik val uit de toon met mijn witte huid en degelijke wandeloutfit.

Lantaarnpaal

Rond 19u bereik ik camping Rio Jara, waar ik een gat in de lucht spring als ik ontdek dat ze hier gaskannetjes verkopen! Komt alles toch nog goed. Ik koop er 2 want ik vermoed dat er op de route niet gemakkelijk nieuwe gaskannetjes gevonden zullen worden. Ik kies een plekje aan de buitenkant van de camping, met uitzicht richting de zee. Als Steef later belt en grapt ‘ sta je niet onder een lantaarnpaal?’, omdat we die fout met enige regelmaat hebben gemaakt tijdens het kamperen, kijk ik schuin omhoog en zie, jawel, een lantaarn op een meter van mijn tent staan. Hoe is het mogelijk. Ik ben echter te moe om de boel nog te verplaatsen dus ik leg me erbij neer.

Zeepsop

Als ik even later wil gaan douchen, tref ik een onaangename verrassing in het bovenvak van mijn backpack: de zeepflacon is geëxplodeerd in het vak, en alles zit onder de zeep. Vermoedelijk tijdens het in-/uitladen van het vliegtuig onder druk komen te staan. Alles in het vak zit onder de douchegel, en zo goed en kwaad als ik kan probeer ik de boel schoon te maken, met een hoop zeepsop, bellen en geklieder tot gevolg. Nou ja, het is gelukkig geen honing, troost ik mezelf, want die ervaring heb ik in het verleden ook al eens gehad.

Afsluiting dag 1

Ik mediteer met de ondergaande zon en invallende avond. Het is hier nog een uur langer licht dan in Nederland, en het voelt alsof ik terug in de tijd ben gereisd en weer een stuk zomer meepak. De lucht kleurt perzikroze en oranje. Bij gebrek aan een meditatiekussen gebruik ik mijn kledingzak. Mijn foliemat, die onder mijn slaapmat ligt, gebruik ik als meditatiemat. Moe van de eerste indrukken en spanning van de reis val ik niet veel later al in slaap.