Spanje gr7 dag 15 Jayena

8-10-2023 12.48

Mijn knieën haperen, mijn HRV-status staat al dagen in het rood, mijn body battery laadt niet verder op dan tot 70% volgens mijn Garmin horloge. Genoeg signalen om serieus te nemen en het vandaag wat rustiger aan te doen. Een warme douche zit er nog altijd niet in, misschien morgen. Mijn doel voor vandaag is om naar een openbare kampeerplek te lopen, net als eerder. Ik ben in de provincie Granada, de provincie van de tapas, en ik krijg hier serieuze hapjes bij mijn drankjes op het terras. Gisteren kreeg ik een soort frittata, nu pittige kip met erwten. De lekkere hapjes verleiden me vaak om nog een drankje te nemen (en dus nog een hapje), want de traktatie van vers bereid eten is groot!

Koude ochtenden

Het is bijtend koud als ik wakker word. Eigenlijk wil ik niet uit mijn warme coconnetje, maar ik zal wel moeten, want ik plas bijna in mijn broek. Alle kleren die ik heb, trek ik aan en mijn nog warme slaapzak drapeer ik over me heen als ik mijn ontbijtje maak en mediteer. Het valt niet meer te ontkennen, ook hier is het oktober en herfst, al doet de warmte overdag vaak anders vermoeden. Dat ik nu boven de 1000m zit zal ook zeker meespelen in de temperatuur. Gisteren zag ik voor het eerst duidelijk de herfstkleuren in de populieren, hun blaadjes glinsterend als goud in de zon. De zon gaat elke dag sneller onder, inmiddels rond 19.50u.

Contact met thuis

Ik luister naar het ruisen van de dennenbomen om me heen, die de wind wegnemen en me beschutting bieden, en prijs me gelukkig dat ik dit kan doen. Het gemis van mijn gezin, dat soms beklemmend aanwezig is, is even naar de achtergrond geraakt. Als ik nu bel, geniet ik van hun stemmen, zo vertrouwd en eigen, van hun gezichtjes en hun oprechte verhalen. ‘Mama mijn tand is eruit’, ‘vandaag was de schoolfotograaf’, ‘ik was logeren bij een vriendin!’. Vaak genoeg zijn ze ook met andere dingen bezig en zitten ze helemaal niet te wachten op kletsen met mij. Ook prima. In tegenstelling tot wat ik dacht, voel ik hierbij alleen maar vertrouwen: ze hebben mij nu niet nodig, en doen het prima. Andersom werkt het soms net zo, en is mijn aandacht ook verdeeld, omdat ik ondertussen rondkijk of ik die supermarkt nou kan vinden, of een goeie plek zie waar ik mijn tent kan neerzetten. Of dat ik gewoon mijn tent in wil om een boek te lezen. Dit verrast me. Van tevoren zag ik zo op tegen de scheiding, tegen het lange gemis, voelde ik zo’n intens schuldgevoel dat ik dit mijn gezin ‘aandeed’. Dat is weg, lijkt het wel. Ik voel me niet schuldig, ik voel me juist ontzettend trots, op hoe mijn kinderen zich ontwikkelen en hun eigen pad bewandelen, hun zelfstandigheid op veel gebieden. Op mijn man die thuis alle ballen hooghoudt en alles daar in goede banen leidt. Het geeft een groot vertrouwen om hier te kunnen zijn in de wetenschap dat ik niet direct nodig ben, en me op mijn eigen reis kan richten.

Wat ook grappig is om te merken, is dat we door het bellen met elkaar nu ook meer ‘gedwongen’ zijn naar elkaar te luisteren, waar we in dagelijks leven vaker veel vluchtiger contact hebben en gesprekken doorlopend onderbroken worden of onafgemaakt, doordat de bel gaat, iemand weg moet of de rijst overkookt. Op die momenten tijdens deze tocht dat we echt een gesprek voeren, voel ik juist heel erg de verbinding, wederzijdse interesse en nieuwsgierigheid. Ik merk ook dat het niet altijd nodig is elke dag contact te hebben. Dat lukt ook lang niet altijd, doordat ik vaak in gebieden loop zonder bereik, of omdat ik wildkampeer en niet gesnapt wil worden, of gewoon omdat ik geen zin heb omdat ik zo moe ben. Of, omdat mijn gezin in Nederland op een feestje is, of iets anders doet waardoor het niet uitkomt. Soms halen we het de ochtend of middag erna in, maar meestal niet. Alles waar ik van tevoren zo tegenop zag, dat ik bang was om ze teveel te missen, dat het minimale contact een probleem zou vormen, is ongegrond gebleken.

8-10-2023 16.59

Het enorme kinderscoutingkamp lijkt gelukkig aanstalten te maken om te vertrekken. Ze hebben hier blijkbaar het weekend doorgebracht. Nu keert de rust langzaam terug, hoewel er nog wat jongens op crossmotoren in de omgeving racen.
Jayena, een gek dorp dat eveneens eerder door een aardbeving is verwoest en wederopgebouwd is, oogt krotterig en aftands. Als een achterstandswijk in een voorstad, met vuil in de straten en uitgestalde rommel voor de gevels. Hier kies ik het enige terras om te schrijven, en zie af en toe mensen met, wat het lijkt, vers brood langslopen op deze zondagmiddag. Ik reken af en ga op verkenning, en vind een Winkel van Sinkel, waar ze naast de regionale kledinglijn en decoratieartikelen ook wat houdbare etenswaren, gekoelde frisdrank én versgebakken brood verkopen. Wat een mazzel! Om op een zondagmiddag in een klein gehucht heerlijk vers gebakken warm, knapperig brood te vinden! Het is nog zo’n 3km lopen naar mijn kampeerplek vanaf Jayena, en met de nog warme, heerlijk ruikende broden in mijn armen kan ik me niet inhouden en breek stukjes warm brood af terwijl ik verder loop.

Scoutingkamp

Ongelooflijk hoe intens ik nu geniet van dit soort kleine meevallers. Met mijn verscherpte zintuigen is de knapperige korst, het warme, luchtige brooddeeg dat smelt in mijn mond echt een totaal nieuwe ervaring. Ik huppel bijna van geluk naar de openbare picknickplek, in het besef dat het nog vroeg op de middag is en ik op een plek sta waar ik gewoon mag kamperen, met genoeg brood voor vandaag én morgen. Ik ben intussen zo gewend aan stilte en afzondering, Dat ik even moet schakelen als ik bij de picknickplaats rijen aan geparkeerde auto’s zie staan en al van verre de kakofonie van vele kinderstemmen hoor. Eenmaal dichterbij kijk ik mijn ogen uit. De vele stenen picknicktafels zitten gevuld met gezinnen en tientallen kinderen en jongeren. Ik herken scoutingssjaaltjes en shirts, zie hier en daar tentjes, slaapmatjes en ergens een stapel aan backpacks, sporttassen en andere kampeerartikelen liggen. Na zoveel afzondering en eenzaamheid, voelt het wat onwerkelijk.

Ik kies een van de weinige nog onbezette picknicktafels en geniet van alle rumoer om me heen, van ouders die gebroederlijk kartonnen bordjes met zelfgemaakte salades uit enorme Tupperware bakken ronddelen, emmers met gekoelde blikken bier binnen handbereik hebben staan en hun stemmen verheffen om boven het enthousiaste volume van hun eigen kroost uit te komen. Op de grond liggen verschillende tieners te turen naar omhooggestoken telefoons, selfies makend of filmpjes kijkend. Kleuters rennen achter elkaar aan tussen de bomen, graven grachten met stokken bij de waterpunten of dwalen tussen de vele mensen, op zoek naar hun ouders. Ik zie een man aan een tafel die wat ongemakkelijk lijkt in al het sociale gedoe, die wat glazig om zich heen kijkt en tenslotte nog maar een blikje bier opent. Een vrouw maakt een filmpje van deze heuglijke gebeurtenis, maar stopt met opnemen als ze tijdens het ronddraaien bij mijn picknicktafel aankomt. Ik hoor er niet bij.

Feestmaal

Ergens voel ik me een voyeur in deze sociale explosie, maar het kan me tegelijkertijd niks schelen. Ongegeneerd zet ik mijn rugzak neer, trek mijn schoenen uit om met mijn verhitte voeten in de koele bosgrond te landen. Ik diep mijn pot chocopasta op uit de krochten van mijn packpack, samen met mijn titanium spork en zakmes, om het feestmaal van het verse, warme stokbrood met chocopasta te beginnen. Genietend van alle kinderpret en bruisende activiteit om me heen eet ik mijn brood met pasta. Het contrast tussen mijn lege tafel en de andere, tafels waar uitbundige ouders schouder aan schouder de bankjes vullen is groot, en mijn gevoel pendelt tussen gevoelens van jaloezie en hunkering naar sociaal contact en het gevoel van complete tevredenheid en gelukzaligheid.

Chillmiddag

Na een tijdje heb ik echter genoeg van de drukte, en wil ik een plek vinden waar ik de rust van het bos kan ervaren om mijn tent op te zetten. Deze kampeerlocatie is groot zat, en loopt nog verder door voorbij het feestgedruis. Als ik mijn tas weer op mijn rug hang en aanstalten maak om verder te lopen, worden de scouts en de kinderschare bij elkaar geroepen voor gebakjes en taart. Ik loop tussen de voorbijvliegende kinderen en jongeren op weg naar de lekkernijen in tegengestelde richting, en vind een aangrenzend terrein met een kraantje in de buurt, waar ik mezelf en mijn kleren provisorisch was. Op deze heerlijke, rustige middag heb ik lekker de tijd om te relaxen, in de zon te liggen, te lezen en schrijven, en aan een tafel te eten. Ik voel me ultiem gelukkig.

Het is vandaag zondag, vandaag is het precies twee weken geleden dat ik begon, ik zit op de helft van mijn reis. Waar zal ik eindigen? En hoe kom ik straks terug? Wat zal de reis veranderen in mij? Ik vermaak me prima in mijn eentje in het bos en voel me compleet tevreden. Ik heb geen angst meer om alleen te slapen. Ik lig op mijn rug naar de lucht en de takken boven me te staren, luister naar de vogels en het ruisen van de wind. Ik vang de laatste warme zonnestralen van de dag op, heerlijk.