Spanje gr7 dag 19 Trevelez

Houten Klaas

Ik slaap slecht en word wakker gehouden door de lichten in het toiletgebouw, een generator en iets of iemand die langs mijn tent rent en mijn vuilniszak weg rooft. En inderdaad, die vuilniszak is spoorloos als ik wakker word. Wel vind ik later her en der stukken afval verspreid over het terrein.

Als ik wakker word, ben ik nog steeds moe en heb pijn in mijn voeten. Ik voel steken in de zijkanten en bij de aanhechtingen van mijn tenen. Ook mijn enkels voelen gevoelig. De wandeling van gisteren heeft duidelijk zijn sporen achtergelaten. Ik zie op tegen het lopen, en helaas verandert mijn tegenzin niet gedurende de dag. Toch heb ik mijn wekker gezet om op tijd te vertrekken. Ik eet mijn havermout die ik aanvul met extra cruesli, en zet oploskoffie waar ik wat melkpoeder aan toevoeg. Ik hoor mezelf zuchten en loop als een houten klaas naar het toiletgebouw, met de stille hoop dat het vast wel beter zal gaan in de loop van de dag. Maar ik vergis me, de hele dag voelt het alsof ik door drijfzand loop.

Als het golft, dan golft het goed

Zoals ik gisteren nog genoot en mijn ogen uitkeek, zo ben ik mezelf vandaag aan het opvreten, irriteren, frustreren. Ik struikel over uitstekende wortels of stenen, glij uit over rollende steentjes en grind, blijf haken achter doornen, ik verdwaal, moet nodeloos weer terug een heuvel oplopen, mijn heupband van mijn tas springt vanzelf open, de gps van mijn horloge slaat meermaals op hol waardoor ik er niks aan heb en 100x mijn horloge opnieuw moet opstarten, en noodgedwongen moet wachten tot hij weer is opgestart om weer verder te kunnen. De tijd rent vooruit , terwijl de kilometers achterblijven, de hoogtemeters ben ik vandaag he-le-maal zat. De stad in mijn blikveld vertikt het om dichterbij te komen en die rotvliegen blijven maar om me heen zoemen zonder reden. Met regelmaat laat ik een oerkreet horen van pure frustratie.

Bericht uit Nederland

Ik kom een plek tegen in de schaduw, waar ik op een rots kan zitten. Och, wat een opluchting om die rottas af te kunnen doen! Ik laat me achterover vallen op de gladde, koele rots, en heb geen zin meer om ooit nog op te staan. Ik zou zo in slaap kunnen vallen. Eten. Ik moet eten. Mechanisch kom ik weer overeind en klik mijn tent van mijn tas, om mijn lunchspullen uit het onderste vak (de keuken) te halen. Uit mijn hoofdvak trek ik de rest: gedroogde worst, een pot chocopasta. Ik smeer wraps en werk het naar binnen. Wat is dit vandaag? Ik kan nergens van genieten. Ik wil alleen maar zitten, en slapen. Mijn schoonzus stuurt me een filmpje, en ik twijfel of ik hem nu wil openen. Ga ik dan niet naar huis verlangen?

Mijn nieuwsgierigheid krijgt de overhand en ik open het filmpje. Ze loopt door de Biesbosch, met haar winterjas aan. Ik hoor de wind in de microfoon blazen. ‘Wauw, in Nederland is het herfst, koud en guur!’. In één klap voel ik me beter. Het zicht op de vlakke, kale landerijen met de wolken erboven doet me beseffen hoe mooi het hier is, dat ik van geluk mag spreken dat ik hier in de zon loop, en elke dag kan genieten van nieuwe landschappen vol afwisseling. Mijn schoonzus vertelt dat ze aan me denkt, me succes wenst en benieuwd is naar hoe ik het heb. Als ik klaar ben met mijn lunch, pak ik met iets meer motivatie mijn spullen weer bij elkaar, en besluit haar een een stukje mee te nemen op mijn wandeling door te filmen terwijl ik loop. Het voelt ineens heel dichtbij en ik voel me gesteund door het idee dat er iemand op dit bewuste moment aan mij denkt. Het helpt me om het volgende uur weer door te stappen.

Cowboy

Na ruim een uur kom ik een heuse cowboy tegen en blijf onder de indruk even staan bij het zien van het beeld van de zongebruinde man met leren hoed op zijn grote, traag stappende paard. Zijn hond huppelt lichtvoetig een paar meter voor hem uit. Hij begroet me en vraagt waar ik heen ga. Trevelez? Ja klopt, ‘pero, estoy muy cansada’, maar ik ben zo moe, jammer ik. ‘Ay’, antwoord hij, ‘tu eres mejores, no esta lejos, menos de tres horas!’ Goedbedoeld zegt dat het nog maximaal 3 uur lopen is, terwijl ik uitgegaan was van maximaal 1 uur. Toch dankbaar voor zijn aanmoediging en compliment dat hij me wel stoer vind, ga ik verder.

Alles lijkt tegen te zitten vandaag. In de zon is het te heet, in de schaduw te koud. Zodra ik ga zitten, wil ik eigenlijk niet meer opstaan. Ik wil niet meer, ik ben moe. Ik wil naar huis. Ik schrik van mijn gedachtes, maar weet dat het niet meer is dan dat: slechts gedachtes. Dus sta ik weer op, hijs mijn rugzak op mijn rug, zet de ene voet voor de andere en ga door. Ik schuifel vooruit, sjok de berg op. Maar vandaag kan ik er niet van genieten. Het uitzicht wordt bovendien vaak weggenomen door omliggende bomen of heuvels.

Reflectie achteraf

(Maanden later leer ik dat mijn hele stemming bepaald werd door mijn fysieke overbelasting. Het is bizar om te merken hoe primaire behoeftes zo gaan domineren, dat ze je hele mentale wereld overheersen. Ook bij dorst heb ik gemerkt dat nadenken lastig wordt, en ik weinig kan hebben. Zodra ik gedronken heb, zakt dit weg. Op deze dag was ik simpelweg te moe, en ik had achteraf gezien gewoon een rustdag moeten inbouwen. Maar dat deed ik niet, waardoor ik over mijn fysieke grenzen heen ben gegaan. Mijn lichaam heeft er alles aan gedaan om mezelf af te remmen, me te laten rusten, maar ik heb het de hele dag overruled met mijn overtuigingen dat ik gewoon door moest gaan. Nu weet ik wel beter. Dit soort momenten zijn uiteindelijk belangrijke lessen en leermomenten, en ook een spiegel voor wat er in het gewone, dagelijkse leven vaak ook gebeurt. En inderdaad, inmiddels luister ik veel beter naar mijn lichaam, kan ik beter mijn grenzen aanvoelen én daarop reageren. Het is geen falen om moe te zijn of rust te pakken. Het is menselijk.)

Mijmeringen onderweg

Door het gebrek aan uitzicht, wordt ik op mezelf teruggeworpen. Mijn aandacht wordt naar binnen getrokken en de hele dag al gaan er allerlei gedachtes door me heen. Stel dat karma bestaat, wat ik ergens een goede motivator vind om goed te doen, hoe kan dan een wezen zonder bewustzijn dan een goed karma verkrijgen? Hoe kunnen stenen, bomen, insecten, etc. Ervoor zorgen dat zij in een volgend leven evolueren? Wat maakt een steen tot een goede steen? Gisteren moest ik ineens terugdenken aan iemand die ik al maanden niet heb gesproken en die avond appt hij me ineens! Telepathie. Dit gevoel van telepathisch vermogen wordt altijd groter als ik meer en meer afgestemd raak op mezelf, veel mediteer en los ben van een veelheid aan prikkels of ruis. Heel bijzonder.

Mentaal gevecht

Ik struggle door, zowel lichamelijk als mentaal. Misschien ook door de vermoeidheid van de afgelopen twee slechte nachten. Maar ik merk ook dat ik denk: ‘ pfff, 4 weken is echt heel lang, is 3 weken niet genoeg?’. Ik heb al zoveel gezien en gedaan, ik heb nu juist weer zin om naar huis te gaan. Ik zou het helemaal niet erg vinden als Steef een ticket voor een week eerder naar huis boekt. Tegelijkertijd wil ik ook de gr7 van het boekje afronden, het voelt niet af om halverwege te stoppen. Ik had zelfs gedacht dat ik nog wel verder zou komen dan de route uit het boekje. En direct erna: ‘waarom moet ik dat per sé afronden? Ik hoef toch niemand iets te bewijzen? Ik doe het toch voor mezelf?’. Ik word af en toe gek van mezelf hierin. Hoe weet ik nu wanneer ik mijn gevoel moet volgen of niet? Laat ik me door angst leiden, door korte termijn genot, of voel ik hier nu oprecht mijn grenzen goed aan? Afgaand op wat mijn lichaam me nu vertelt is dat ik moe ben, dat mijn lijf hersteltijd nodig heeft. Het lijkt zich te uiten in negatieve gedachtes die zich vertalen in vluchten en vermijden.

Trevelez

Na wat een eeuwigheid lijkt, kom ik dan eindelijk aan in Trevelez, een ander wit dorp in de Alpujarra, dat bekend staat om zijn 3 wijken (Barrios) waartussen maar liefst 150 meters aan hoogteverschil zit. Ik kom in Barrio Bajo aan, en doe boodschappen in de buurtsuper, ga schrijven op het terras en vervolg mijn laatste kilometers naar de camping, die claimt de hoogstgelegen camping van Spanje te zijn, op 1700 meter hoogte. Ik ben blij met deze camping, want oorspronkelijk was mijn idee om al veel verder op de route te zijn vandaag. Dat dit niet haalbaar was, bleek al snel. Nu heb ik gelukkig een warme douche om de dag mee af te sluiten. Volgens mij heb ik nog niet eerder zo lang gedaan over een relatief korte afstand. Na 18km en om 6u opstaan ben ik helemaal op als ik rond 17.30u op de camping aankom.