Spanje gr7 dag 2 / 31 Cullar – Orce – Galera – Huescar

2 oktober 2025 10:57

Gisteren genoot ik van een prachtige zonsondergang met een zuurstokroze lucht en roodomrande wolkjes die zo felgekleurd zijn dat ze wel nep lijken. Tijdens het mediteren merk ik dat ik nog moeite heb om de rust te vinden en mijn ademhaling te kalmeren. Ik voel me snel benauwd, ook met de ademhalingsoefeningen tijdens de yoga van net trouwens. Thuis doe ik de laatste tijd 20-30 minuten yoga na het opstaan, en dat bevalt zo goed, dat ik dat tijdens mijn tocht wil blijven doen. Het helpt me om mijn lichaam soepel te maken, na een matige nacht slapen in de tent, waarin mijn lichaam vaak stram en stijf voelt als ik wakker word.

Zenuwbeschadiging?

Ik heb het niet te koud of te warm gehad vannacht, en ik had ook geen last van het plakken van het zweet, maar ik vermoed dat ik vorig jaar een zenuwbeschadiging in mijn schouders heb opgelopen tijdens het hiken, door het dragen van mijn backpack. Nu ik weer begonnen ben met de rugzak op mijn rug, speelt het ineens weer op. Overdag heb ik nergens last van, maar zodra ik wil slapen, krijg ik last van jeuk op mijn bovenarmen en schouders, wat aanvoelt als een soort elektrische tintelingen of slapend gevoel. Ontzettend irritant! Het irriteert zo erg, dat ik mezelf soms openkrab. Na de tocht vorig jaar hielden deze klachten nog enkele weken aan, en ebde toen weg. Ik ben daarna vergeten dat dit aan de hand was, maar nu zijn de klachten ineens in alle hevigheid weer terug.

Iedere reis pas ik weer wat materialen aan in mijn tas. Voor dit jaar heb ik mijn stevige folierol ingeruild voor een dunner, lichter exemplaar in de vorm van een matje. Eigenlijk heb ik nu al een beetje spijt van de keuze. De mat is weliswaar kleiner en lichter, maar een stuk minder stevig. Als ik yoga doe op de mat, merk ik direct dat deze begint te scheuren als ik er druk op uitoefen. Shit. Gelukkig heb ik ook een klein zeiltje bij me, die ik als grondzeiltje onder mijn tent gebruik. Die is een stuk steviger, en kan ook dienstdoen als ýogamat, om me in ieder geval een beetje tegen het stof te beschermen. Ondanks deze opstartproblemen, is het heerlijk om met wat rekken en strekken te starten, om het stramme lijf weer wat leven in te blazen voor ik verder wandel.

Steef belt me en zingt met de kinderen voor mijn verjaardag. Voor de tweede keer in mijn leven vier ik dit alleen, in een ander land. Het bevalt me prima. Ik vier vrijwel nooit mijn verjaardag, en meestal is het een dag als alle anderen. Nu hier in de natuur, ben ik me veel bewuster van de dag, en blijven de herinneringen me veel meer bij. Vorig jaar zat ik op een schitterende plek, aan een zwembad ergens in Andalusië, in de buurt van el Chorro. Het goede leven.

Nummer 2

Ik pak mijn spullen weer in en vervolg mijn weg door de woestijn. Er hangt wat hoge bewolking, maar verder is het helder, de temperatuur voelt aangenaam. Ik heb uitzichten over lage heuvels  en zie eindeloos veel amandel- en olijfvelden. Precies op het moment dat ik voor een nummer 2 de bosjes in duik, zie ik een vrouw mijn kant op lopen. Wat gehaast begraaf ik mijn productie, schop er wat zand overheen en hijs net op tijd mijn broek omhoog. Zul je altijd zien: nergens zie je een levende ziel, tot het moment dat je net met je broek op je enkels zit. Als ik haar nader, zie ik haar al even gehaast de bosjes uit stappen en haar kleding recht trekken. Ik moet lachen, blijkbaar hadden we exact hetzelfde idee op hetzelfde moment. De vrouw is gekleed in stoffige lappen en een vuilgele hoofddoek, en blijkt bij een tomatenkweker te werken waar ik even later langs loop.

Een poosje later komt mijn zandweg samen met een n-weg, waar ik verplicht word tot wat roadwalking, en daarmee m’n koppie erbij moet houden. Hoewel het niet druk is, rijd het verkeer soms wel erg hard, en verwachten ze geen van allen een wandelaar in the middle of nowhere. Om tegemoetkomend verkeer op mijn aanwezigheid te wijzen, loop ik wat verder de weg op, tot ik zie dat ze me hebben gezien en uitwijken. Het is niet mijn favoriete manier van wandelen, maar af en toe een noodzakelijk kwaad om ergens te komen.

Orce, een van de eerste beschavingen

Intussen ben ik Orce ingelopen, een dorp dat claimt een van de oudste beschavingen of vestigingsstadjes Europa te zijn. Er zijn hier met opgravingen schedels gevonden die bewijzen dat er 1,4 miljoen jaar geleden de eerste mensen in Europa hebben gevestigd, vanuit Noord-Afrika. Een bijzonder idee! Op het terras naast de kerk bestel ik een koffie en vul ik mijn fles. Terwijl ik naar de kraan liep naast de oude burcht, zie ik ineens twee varkentjes in de schaduw van de fontein liggen, beiden met een grote, rode strik om hun hals. Wat schattig! Blijkbaar zijn deze feestvarkens door de dorpelingen geadopteerd. Ik zie een lege, plastic bak en wat oude, rottende groente in een houten kistje in hun buurt staan. De varkentjes schrikken als ik de kraan aanzet, en krabbelend verontwaardigd knorrend overeind. Ze werpen een blik in de lege, plastic bak, die ik vul met water voor ze. Dankbaar beginnen ze gebroederlijk met veel gespetter de bak leeg te slobberen. Ik geniet even van dit tafereeltje en bedenk hoe toepasselijk het is om deze twee feestvarkens op mijn verjaardag te treffen.

2 oktober 2024 17:48u

Na mijn pauze in Orce loop ik weer de woestijn in, een desolaat, bijna wit landschap, waar ik langs afgedankte autobanden en vergane schapenskeletten loop. Het pad loopt dwars door het landschap, en zoekt later de flanken van de rotswanden op, waarin tientallen lege cavas cuevas/rotswoningen te zien zijn. Links van me zie ik verderop ineens groene akkers en weiden liggen. Blijkbaar kunnen ze de droge grond toch weer vruchtbaar krijgen hier. Het is een bevreemdend contrast.

Elektrolyten

Ik geniet van de prachtige wandeling. Waar het wat bewolkt begon, is de lucht intussen helemaal opgeklaard. Ik smeer me opnieuw goed in, en neem even een drinkpauze. In de Decathlon heb ik een klein flesje gekocht die ik gebruik om mijn water met elektrolyten te mixen. Bij defensie krijgen we af en toe wol-pakketten (warm-ontbijt-lunch). Dit zijn pakketten met voeding voor 24-uur. Hierin zitten kant en klaar maaltijden, snacks, maar ook eiwitshakes en zakjes met iso-poeder en elektrolyten. In het veld gebruik ik die poederzakjes nooit, dus heb ik deze verzameld en meegenomen om hier te gebruiken. Om die reden drink ik nu een knalblauw en mierzoet smurfendrankje, bomvol suikers en elektrolyten. Het doet me sterk denken aan fernandes.

Tijdens het lopen voel ik een klein steekje achter mijn rechter knieschijf, alsof ik mijn knie te ver de verkeerde kant op heb gebogen. Ik hoop maar dat mijn spieren wat sterker worden naarmate ik meer hoogtemeters maak, zodat het dalen ook wat gemakkelijker zal gaan. Dat is met name belastend voor mijn knieën.

Galera

Na ruim 2 uur lopen kom ik aan in Galera, waar ik op het dorpsplein onder de bomen op een stenen bankje mijn lunch eet van vers brood, chorizo en een kleine komkommer. Ik geniet van het rumoer om me heen, van de mensen op het terras, en de mensen die bezig zijn met het opbreken van marktkramen en aanvegen van de straten, en dorpsvrouwen die bijkletsen op de bankjes rond het plein. Na mijn lunch verhuis ik een paar meter naar link, het terras op om mijn verjaardag te vieren met een biertje, waar ik me op verheug. Het is even slikken als er een Amstel bier voor me wordt neergezet. Dat is nou precies het bier dat ik het minst lekker vind, maar hier blijkbaar populair is. Toch smaakt het biertje me meer dan prima na de afgelopen kilometers.

Rond 15u besluit ik verder te lopen, Galera uit. Vanaf hier is de route minder spectaculair, vrij vlak en wat saai. Ik loop langs stukken grond van mensen, die worden bewaakt door honden die blijven blaffen tot ik uit het zicht of uit hun neusgaten ben. De lucht betrekt en het wordt bewolkt, en ook de wind neemt toe. Voor vannacht is er flinke wind voorspeld en dat zit me toch niet lekker.

Huescar

Inmiddels zit ik hier op een kleine, open plek langs twee wegen op een zogenaamde area recreativa, een soort picknickplek waar Spanjaarden in de zomer graag samenkomen en kunnen bbqen. Meestal zijn dit hele fijne plekken om te kamperen, met vlakke stukken grond, veel beschutting van bomen, en ver verwijderd van de bewoonde wereld. Ideaal om een nachtje te bivakkeren. Maar op deze plek voel ik me nog helemaal niet op mijn gemak. Er is veel meer verkeer dan me lief is, en ik kan mijn tent en mijzelf helemaal niet ongezien verstoppen. Ik zal moeten wachten tot de schemering invalt, om mijn tentje op te zetten. Tot die tijd vermaak ik mezelf met schrijven, eten en mediteren. Vandaag staat er ruim 33km op de teller, wat lekker vlot verliep met dank aan de goede paden en uitblijven van hoogtemeters.

Ook als ik hier een poosje zit, en de tijd heb gedood met schrijven, blijft het me veel te druk met auto’s en pottenkijkers. Er staat al een poosje een busje een eindje verderop stil. Het maakt me onrustig.

2 oktober 2024 20.39u

Na een poos rijdt het busje eindelijk weg, maar er komen andere auto’s voor in de plaats. Twee jongens op de fiets komen ‘mijn’ veldje opfietsen en hangen rond bij het slootje naast het veldje. Net als ik thee wil zetten, rijdt er zelfs politie langs me. Mijn hart klopt in mijn keel. Oh god, die gaat natuurlijk zeggen dat ik hier niet mag zijn, misschien krijg ik wel een boete? Ik speur de omgeving af, maar zie de politie auto ineens nergens meer. De wind trekt aan, en de dunne populieren achter me worden krom getrokken door de windstoten. Ik check buienradar: er is onweer en regen op komst. Dat is de mentale druppel. Ik wil hier niet staan! Booking biedt de redding: voor €55 kan ik een kamer boeken. Dan moet ik wel binnen nu en 5 minuten boeken, want de kamer is boekbaar tot 19u en het is nu 18.55u. De tijdsdruk maakt het voor mij eenvoudiger om de knoop door te hakken. Morgen is er sowieso geen kans op binnenslapen, en vandaag ben ik jarig, dus gun ik mezelf een kamer.

Lopend naar Servië

Snel pak ik alles weer in en loop de laatste kilometers weer terug het dorp Huescar in. Pas om half 8 kom ik aan, ongeveer gelijktijdig met de eigenaar. Een vlotte jongen stapt uit de auto en zegt me gedag, excuseert zich dat hij de kamer nog op orde moet maken, en vraagt me te wachten. Ik vind het helemaal prima. Opgelucht door het vooruitzicht droog en veilig binnen te slapen, en straks een douche te kunnen nemen, trek ik beneden mijn schoenen uit en geniet van het simpelweg op een bankje zitten in de lobby. Eindelijk is het zover, en brengt de vriendelijke jongen me naar boven. Terwijl we samen in de lift staan, vraagt hij nieuwsgierig naar mijn tocht, en zijn mond valt open als ik uitleg wat ik loop. ‘Ik loop naar Servië, elk jaar ga ik een maand op pad’. Hij complimenteert me met mijn onderneming en om het feit dat ik als vrouw alleen op pad ben. Na de lift en vervolgens nog een aantal trappen kom ik bij een zolderverdieping die van alle gemakken is voorzien: een woonkamer, bed, badkamer, keuken, wasmachine, balkon met uitzicht over de daken en op de oude basiliek. Fantastisch! Ik vind een vergeten ijsje in de vriezer die ik mezelf als verjaardagstoetje trakteer, mik mijn vieze, stoffige kloffie in de wasmachine en maak maximaal gebruik van de douche. ’s Avonds geniet ik van de ondergaande zon en de zwoele avond terwijl ik mijn kleding te drogen hang op het balkon.