Spanje gr7 dag 24 Charches

Verbinding ondanks de afstand

De rustdag heeft me goed gedaan. Ik heb weer goede zin en mijn voeten zijn niet meer zo pijnlijk. Ik draag 3 liter water, een liter melk en eten voor de komende 3 dagen, wat mijn tas topzwaar maakt, en dat voel ik direct in mijn rug en knieën. Terwijl ik het dorp uitloop, komt de zon op magische wijze op. ‘God bestaat’, denk ik direct als ik hiernaar kijk. ‘Daar issie, in al zijn glorie’. Het is alsof het licht door een dikke schil heen barst, alsof het niet langer kan worden tegengehouden, waarna het uiteenspat in stralen van goud en zilver. Met de nog donkere wolken van de nacht, is het een schitterend tafereel met blauwe, gele, roze en paarse kleurschakeringen die met de minuut veranderen.

Grootste Solar Plant ter wereld

De extatische zonsopkomst staat in schril contrast met het tenenkrommende landschap, dat bestaat uit een gigantische vlakte, waar ik urenlang langs de grootste solar plant ter wereld loop. Ruim 55 hectare aan gigantische beweegbare zonnecellen, met spiegelend uiterlijk, in rijen dik als futuristische zonnebloemen naar de zon gedraaid. Daarnaast, voor de afwisseling, kilometers aan windmolens, om het futuristisch decor verder vorm te geven. Het is simpelweg een afschuwelijk landschap, geestdodend en treurigmakend. De vlakte loopt in vals plat omhoog, bijna ongemerkt maak ik hoogte. Ik vermaak mezelf met podcasts om de eentonigheid van het landschap te lijf te gaan en zie de uitlopers van de bergen gestaag dichterbij komen.

Charches

Ondanks de weinig inspirerende omgeving, ben ik dankbaar dat ik gewoon kan lopen, zonder begroeide of overwoekerde paden waar ik mezelf doorheen moet werken. Mijn snelheid lijkt dan ook direct hoger dan de afgelopen dagen. Vandaag wil ik naar een openbare kampeerplaats gaan, waar ik onderweg ernaartoe langs het voorlopig laatste dorp op de route kom, Charches. Hier neem ik mijn laatste drankje en raad de jongen van de bar dat ik de gr7 loop. Ik ben verbaasd dat hij het kent. Hij geeft aan dat er af en toe, zo eens per maand, iemand langskomt die de gr7 loopt. Eens per maand! Dat is meer dan af te lezen is aan de staat van het pad. Ik wens de toekomstige wandelaars in gedachten veel sterkte met de etappes die ik zojuist achter me heb gelaten.

Contact beperken

Voordat ik aan deze tocht begon, besprak ik met mijn zencoach hoe ik mijn zenpraktijk tijdens mijn tocht verder kan verdiepen. Ik merk dat de hele tocht op zichzelf al één grote zenoefening is, maar ze raadde me daarnaast aan vooral te oefenen met het ervaren en doorvoelen van het (gebrek aan) contact met thuis. Toen ze suggereerde om het contact misschien te beperken en niet continu bereikbaar te zijn, schoot ik direct in de weerstand: ik voelde angst en boosheid opborrelen en werd emotioneel. Waar was ik zo bang voor? In dat gesprek nam ik mezelf echter wel voor het contact te beperken tot de avonden, en om het geen verplicht nummer te maken, maar vanuit oprechte interesse. Overdag laat ik mijn internet in principe uit.

In de praktijk blijkt het niet eens elke dag te lukken om elkaar te spreken, wat trouwens helemaal prima voelt. Soms zit ik simpelweg buiten bereikbaar gebied, andere momenten sta ik op een wildkampeerplek waar ik zo stil mogelijk moet doen en daarom niet bel, en in het begin van de reis ben ik ’s avonds vaak zo moe, dat ik liever ga slapen. Andersom zijn Steef en de kinderen soms ook met andere zaken bezig of op een feestje, en lukt het daarom niet elkaar te spreken. Ik geniet wel van het horen van hun vertrouwde stemmen, en alle anekdotes en gebeurtenissen die ze delen: ‘mama, mijn tand is eruit’, ‘we hebben een totempaal gemaakt op school’ , ‘vrijdag ga ik pizzerette doen met vriendinnen’, ‘ik ga al bijna op korfbalkamp!’ . Simpele genoegens waarin zoveel levensvreugde en enthousiasme doorklinkt. Of juist ergernissen, over die partijdige scheids bij de wedstrijd, de schoolfotograaf die alles liet uitlopen op school of de regenbui waar dochterlief dwars doorheen moest fietsen. Vaak hebben de kinderen aan een halve minuut genoeg om even hun hart te luchten, soms hebben ze niet eens zin om aan de lijn te komen, omdat ze net op het punt staan naar een vriendje te gaan, of gewoon omdat ze geen zin hebben om de trap af te lopen.

Oprechte interesse

Ik geniet van de telefoontjes die we hebben, omdat hierin het contact zo oprecht en gemeend is, er is geen sprake van een routine of verplichting, waardoor het gek genoeg toch heel dichtbij voelt. Het ervaren dat ze me op die momenten niet acuut nodig hebben, geeft me heel veel vertrouwen in ze en dat helpt voor mij om thuis beter los te kunnen laten en meer in het moment te ervaren wat er nu, hier is. Ze hebben geen groot verdriet, worden niet op een andere manier belemmerd in hun doen en laten door gemis nu ik er niet ben, hun leven gaat gewoon door met al hun bezigheden en afleiding die ze daarin hebben. Vaak hebben Steef en ik nog het meest behoefte elkaar te spreken, vanuit mij om mijn ervaringen te delen en soms even mijn ei kwijt te kunnen na tegenvallers, maar ook in het delen van nieuwe ideeën en inzichten die ik door het lopen krijg. Wandelen helpt voor het verwerken van gebeurtenissen, maar schept ook ruimte voor nieuwe ideeën en maakt creatief, merk ik. Grappig genoeg is het weg zijn op deze manier ook een verdieping in ons contact en voel ik me juist heel sterk verbonden met ze, ondanks de afstand.

17-10-2023 16.04

Wauw het is even geleden dat ik al zo vroeg (16.04u) op de plek van bestemming ben! Wat een verschil maakt de staat van het pad uit. Na Charces ga ik alleen maar verder omhoog, maar geleidelijk, en over een breed stenen pad. Mijn tempo blijft daardoor lekker vlot. En nu ben ik aangekomen op een picknickplaats waar mannen bezig zijn met de verbouwing van het gebouw dat erop staat. Dat voelt niet helemaal privé, maar desondanks geniet ik van de zon die af en toe doorbreekt, de picknicktafel waar ik rechtop aan kan zitten en de uren die voor me liggen. De tent zet ik later wel op, als de mannen weg zijn. De lucht is gevuld met roofvogels, gieren. Het zijn gigantische beesten, die met tientallen tegelijk geruisloos op de luchtstromen mee cirkelen. Zo is het weer een goede dag, het is fijn om nu de tijd te hebben en weer terug in de natuur te zijn.

Kamperen op 1700m

De werklui gaan gelukkig om 16.30u al weg, en nemen joviaal afscheid van me. Ze laten me achter in stilte, hoewel de wind steeds krachtiger wordt en tussen de bergen suist. Ik heb nu het stuk op de berg voor mij alleen. Nou ja, samen met herten en steenbokken, die ik aan de overkant van de berg zie wegschieten, en die hun aanwezigheid verraden door wegrollende stenen. Ik kies een vlak stuk grond voor het gebouw om de tent op te zetten. Als de wind echter maar blijft toenemen, twijfel ik of dit verstandig is. Ik zie de wind trekken aan het tentdoek, en ben bang dat de stokken verder breken en ik straks echt niet meer in de tent kan. Ik speur het gebiedje af en blijf hier en daar voelen of er een meer beschutte plek is. Tussen wat sparren lijkt de wind inderdaad deels door de bomen te worden gevangen, dus versleep ik mijn hebben en houwen die kant op. Ik geniet van de laatste zonnestralen die dag. Vandaag is het niet zo warm en zonder de zon is het ronduit fris. Ik laaf me in de kostbare laatste warmte voor de zon achter de bergen verdwijnt. Ik zit hier op 1700m en het is bewolkt en winderig, en zonder zon koelt het snel af. Mijn avondmaaltje stel ik samen van een restje brood met kaas, komkommer en een kant en klaar bakje aardappel met kip. Thuis eten ze zuurkool, het water loopt me al in de mond bij het idee. Wat heb ik weer zin in verse maaltijden en groenten!

Tijdens het mediteren waait het erg hard, en maak ik me zorgen over de wind: gaat mijn tent dit wel houden, met de gebroken tentstok? Wat kan ik doen om mezelf te beschutten en te beschermen? Maar de angst ebt al snel weer uit mijn lijf. Er komen veel gedachtes aan regelzaken thuis en het voelt naar dat ik daar niet bij kan zijn nu. Omdat het snel koud wordt, duik ik al vroeg mijn tent in om te lezen.