Spanje gr7 dag 7 Ronda

30 sept 2023

Deze ochtend kleurt de zon de rotsen roze en oranje, en zoeken de roofvogels opnieuw het luchtruim op, waar ze met tientallen tegelijk majestueus omhoog glijden op de thermiek, in volledige stilte en overgave.
Tijdens het mediteren gaan mijn gedachtes alle kanten op. Mijn antwoorden op mijn koan komen vaak op vanuit situaties die ik zelf meemaak, en door associaties die ik overdag opdoe. Ik denk aan Slovenië, waar we een stuk land gaan kopen, aan onze plannen daarbij en krijg nieuwe ideeën. Het mediteren schept ruimte, en zorgt er voor dat ik vaak op nieuwe ideeën kom. Ik verlang naar een douche en met regelmaat gaan de ’to-do lijstjes’ van het hier en nu door me heen. Bij het wildkamperen ervaar ik soms ineens de spanning om niet gesnapt te worden, en flitsen er talloze beelden en sensaties langs, van wat ik overdag heb meegemaakt. In die momenten dat ik stil zit, voel ik vaak ineens hoe het eigenlijk met mijn lichaam is, de pijntjes, de steken, het ongemak, de vermoeidheid.

Montejaque

Ik blijk slechts 300m van het dorpje Montejaque te hebben geslapen, waar ik met zonsopkomst in loop. Een lief wit dorpje met sinaasappelbomen op het centrale pleintje, en een drukbezocht café door de plaatselijke oude mannetjes die daar hun ochtendkoffie en laatste roddels tot zich nemen. Ik vul een waterfles en loop verder richting Ronda, slechts 11 km verderop. Vandaag heb ik een makkie, want in Ronda zit een camping en daar kan ik de rest van de middag uitrusten. Ik kijk er naar uit mijn spullen te wassen, te schrijven en Ronda te bezoeken. De route naar Ronda valt in het niet vergeleken met de voorgaande dag, maar dat is oké. Het vooruitzicht van een korte dag vandaag met tijd om te relaxen, compenseert volledig voor het mindere natuurschoon van vandaag.

Ronda!

Na een paar kilometer zie ik Ronda liggen, op haar steile klif, wat een gaaf gezicht! Het is nog een pittige klim naar boven toe, en ik walg van mijn eigen zure lucht die om me heen hangt. Ik hoop maar dat anderen dat niet ruiken. Nu ik dichtbij Ronda ben, kom ik ineens weer mensen tegen, en word ik me bewust van mijn lichaam en aanwezigheid. Het zweet trekt in de schouderbanden en het rugpand van mijn rugzak, en wordt elke keer weer opnieuw ‘opgewarmd’ als ik verderloop. Nog eventjes, dan kan ik douchen, troost ik mezelf als ik de drukte van Ronda tegemoet loop.

De drukte en hoeveelheid mensen overvallen me. De stad is overladen met toeristen, die massaal selfies maken op de beroemde brug, in groepen rond gidsen samendrommen, naast ronkende touringcars waar nieuwe ladingen mensen met rolkoffertjes uitstappen. Het centrum is een explosie van kleurige souvenirs die uit stalletjes en kraampjes steken, een plein verderop doet dienst als zomerkermis en ernaast lijkt een bierfestival opgetuigd, waar families bil aan bil aan grote biertafels geschoven zitten. De overgang na zoveel stilte en eenzaamheid is te groot en ik probeer de prikkels buiten te sluiten. Stoïcijns en doelgericht loop ik direct naar de camping, die aan de andere kant van Ronda ligt. Ondanks mijn gigantische rugzak en zure walm, voel ik me onzichtbaar en klein in deze mensenmassa.

1 okt 2023 21.05

De camping in Ronda ligt op ruim een half uur lopen van het centrum vandaan. Het is heerlijk daar, met goed sanitair, een wasmachine en een prachtig zwembad. Na een heerlijke douche, het opzetten van mijn tent en ophangen van de was, ga ik zonder tas zo licht als een veertje naar Ronda. In mijn sneldrogende korte broek en sporttopje zie ik duidelijk dat ik ben afgevallen, en mijn speklaagjes zijn ingeruild voor harde spieren. Mijn bovenbenen voelen stevig en sterk, zonder de last van de rugtas voelt mijn lichaam alsof het is teruggebracht naar zijn essentie, met niks extra’s aan ballast, maar enkel wat er nodig is. Ik geniet van deze gewaarwording en voel me trots.

Eenzaamheid in de drukte

Vandaag is het schreeuwend heet, zo rond de 35 graden. Eenmaal in Ronda merk ik al snel dat ik niet goed kan genieten. Ik weet niet waar ik heen wil, en loop wat verloren door de straatjes, waar groepjes en verliefde stelletjes het stadsbeeld vormen. Plichtsmatig ga ik de bezienswaardigheden langs en maak foto’s, maar voel me eigenlijk overal te veel en niet op mijn plek. Ik voel me ontheemd, wat doe ik hier? Totaal niet op mijn gemak denk ik aan Steef: was hij maar hier, ik hoor hier niet alleen te zijn. Kon ik deze ervaring maar met hem delen. Gek, dat heb ik in de natuur helemaal niet gehad. Daar voel ik me volledig op mijn gemak, thuis, niet bang en ook niet eenzaam, ook al ben ik er helemaal alleen. En nu loop ik in een drukke stad vol met mensen, en voel ik me juist heel eenzaam. Ik heb de neiging om in verbinding te gaan via mijn telefoon, om te voelen dat ik niet alleen ben. Is dat het? Dat het oordeel van anderen iets is dat ik me internaliseer? Dat als anderen mij hier alleen zien, dat dat betekent dat ik alleen ben? Dat ik anderen het tegendeel wil bewijzen dat ik heus niet alleen ben? Ik bestel wat tapas en een sangria op een terras, om toch de ervaring volledig aan te gaan. Beiden smaken me matig.

Oefenen met Spaans

Waar ik kan, probeer ik Spaans te praten. Ik heb wat langer nodig om te verwerken wat er tegen me wordt gezegd, en het blijft een gehannes. Soms schakelen de Spanjaarden over op Engels, maar ik probeer toch Spaans terug te praten, ondanks mijn gêne en ongemak hierbij. Ondanks dat ik mezelf vaak moet herhalen omdat ik het waarschijnlijk niet goed uitspreek. Ik hou vol, omdat ik weet dat dit de enige manier is om eraan te wennen en erin te groeien. Ik doe het, met alle spanning die het op dat moment geeft. Ik ervaar het, maar ik ervaar vooral dat het slechts tijdelijk is en dat ik me trots voel naarmate ik meer probeer. Ik herken tot mijn vreugde al veel woorden en zinnen en tijdens het lopen oefen ik in gedachten met het formuleren van Spaanse zinnetjes in denkbeeldige conversaties. Elke ochtend tijdens mijn ontbijt doe ik een Duolingo lesje, om te blijven oefenen met Spaans.

De betekenis van slaap

Na de tapas loop ik terug naar de camping, dit keer een stuk sneller zonder de zware rugzak. Ik ben moe en besluit te mediteren en vroeg te gaan slapen. Hoe moe ik elke dag ook ben, het slapen blijft matig gaan. Het is te heet, dan weer koud, ik zweet als een otter en kan nooit goed mijn draai vinden. Slaap. Een onderschatte, kostbare schat. Gaan slapen heeft voor mij zoveel meer associaties dan het functioneel uitrusten. Het is ook een moment van verbinding voor mij, van lichamelijke aanraking in knuffels, strelen en meer. Het is het bevestigd worden daarmee, dat ik besta voor de ander en ertoe doe. Het is bovendien mijn plek, mijn veilige plekje, waar ik volledig kwetsbaar kan zijn en me kan overgeven aan het onbekende in de vorm van de nacht. Veiligheid speelt ook hier, of juist hier. Nu ervaar ik die veelzijdigheid van al die facetten ervan. Niet zo gek dat het slapen me niet zo lekker afgaat tijdens mijn reis. Dus ondanks dat ik een lange nacht heb gemaakt, heb ik nog steeds weinig zin om uit bed te gaan als om 7u de wekker gaat.