Spanje gr7 dag 9 El Chorro
Het is 2 oktober, vandaag ben ik jarig. Als ik de datum op mijn telefoon zie voel ik niks. Het voelt leeg en versuft om te beseffen dat ik jarig ben nu ik hier, alleen in Spanje ben. Ik heb ik geen zin om te lopen. Gisteren was zo intensief, alles in mijn lijf protesteert om te starten. Het appartement heeft een gedeelde patio waar ik toekijk hoe een Frans koppel van middelbare leeftijd in stilte hun ontbijt nuttigt, tegenover elkaar zittend met een lege blik langs de ander kijkend. Alsof ze oogcontact met elkaar vermijden. Ik loop op blote voeten naar het keukentje waar ik water kook voor de thee en havermout. Het stel is klaar met ontbijten en doet de afwas naast me, wederom in stilte. Ze vertrekken kort erop en wensen me een bonne journee als ze hun trolleys achter zich aan naar buiten trekken. Mijn ontbijt eet ik aan de tafel waar zij zojuist zaten, met naast me een sinaasappelboompje en een klein stukje blauwe lucht zichtbaar erboven. Ik doe rustig aan, ontbijt op mijn gemak en vertrek om 10u.
El Chorro
Mijn tempo ligt een stuk lager dan gisteren, maar dat heeft misschien ook te maken met de heftige route vandaag. Het is een route waar ik goed moet opletten, met veel oneffenheden, losse stenen die steil omhoog of omlaag loopt. Ik loop vandaag naar El Chorro, populair vanwege de Caminito del Rey, die op hoogte langs steile rotswanden loopt. Vandaag is die echter dicht omdat het maandag is. Het geeft niet, de route is namelijk zo populair dat je al maanden van tevoren moet reserveren. Mijn wandelroute gaat geleidelijk omhoog, baant zich een weg door dennenbossen en pijnbomen, waar een reusachtige betonnen muur een groot deel van mijn uitzicht wegneemt. Het ziet er buitenaards uit. Nieuwsgierig probeer ik erachter te komen wat er achter de muur zit, maar hij is te hoog om overheen te kijken. Na een blik op de kaart kom ik er achter dat hier een groot stuwmeer ligt. Pas als ik bovenaan de berg kom, zie ik inderdaad het water, verstopt achter hoge hekken. Vanaf hier gaat de route steil naar beneden, via een ongelijk pad van losliggende keien en zand.
Taart en wifi op mijn verjaardag
De aanblik op el Chorro is zowel mooi als surreëel, met een ander stuwmeer en grote dam, en een brede asfaltweg die eromheen loopt. De karstrotsen erachter zijn echter prachtig, van een rauwe schoonheid. De zon kleurt de rotswanden in warme tinten, in contrast met het felblauwe water van het stuwmeer dat ervoor ligt en de hemel erboven. In El Chorro trakteer ik mezelf op een biertje en een stukje taart bij een hotel, waar ik op het terras dankbaar gebruik maak van het mooie uitzicht en de wifiverbinding om een online college terug te kijken. Noem me raar, maar ik word heel blij van me verder verdiepen in een onderwerp dat me interesseert. Die colleges kijk ik dan ook puur voor de lol.
De tijd nemen, ik leer het wel… ooit
Ik ben jarig vandaag en zit in mijn eentje aan een tegenvallend stukje brownie op een Spaans terras. Naast me zijn tafels gevuld met vriendengroepen met klimuitrusting, die in rap tempo de bevroren pullen bier soldaat maken. Het voelt wat dubbel. De vrienden hebben lol samen en ogen ontspannen, ik zou er graag deel van uitmaken, of met mijn vrienden samen zijn om ervaringen uit te wisselen, deze bijzondere momenten delen. Tegelijkertijd voel ik me ontspannen en tevreden omdat ik de tijd kan nemen om een college terug te kijken, hier simpelweg aan een tafel te kunnen zitten, zonder enige haast. Ook voel ik me trots, omdat ik al tot hier ben gekomen. Ik hoef hierna alleen nog maar naar de finca te lopen waar ze kampeerplekken hebben, hooguit een uur lopen. Ik heb alle tijd van de wereld, en dat is een fijn cadeau op mijn verjaardag. Langzaam, heel langzaam leer ik soms de tijd te nemen, het rustig aan te doen, te genieten van gewoon ‘zijn’.
Kamperen op een luxe resort
Na een paar uur trek ik mijn schoenen weer aan en hijs mijn blauwe Osprey weer op mijn rug. Hij lijkt wel lichter te worden naarmate ik langer loop. Ik realiseer me dat ik al een paar dagen geen last meer heb gehad van de rugpijn die ik in het begin zo erg voelde. Vanuit het hotel slinger ik verder de bergen in, zonder al te veel te hoeven klimmen. Het is een relaxte wandeling, en ik haast me niet. Op de splitsingen staan vrolijke handgeschilderde houten bordjes die verschillende accomodaties aanprijzen. Na bijna een uur kom ik bij mijn plek aan: tegen een berghelling is met verschillende terrassen een finca gebouwd met zitjes, vakantiehuisjes, sanitair, een receptie, kampeerplek en zelfs een zwembad. Het voelt als een luxe resort. De receptie gaat pas om 19.00u open, dus besluit ik mijn tent op te zetten en een duik te nemen in het zwembad. Niet dat ik zwemkleding bij me heb, maar mijn sporttopje en sneldrogende broekje doen prima dienst als zondanig. Hier en daar zie ik mensen een boek lezen, samen praten of zonnebaden. Het is een heerlijk rustige plek. Ik laat me opwarmen en drogen in de zon, terwijl ik op mijn gemak mijn dagboek bijwerk en mijn boek lees.
Verjaardagsmaal
Ik heb weinig trek en vind nog een restje brood, zweterige kaas en wat plakjes chorizo. Samen met wat gezouten cashewnootjes vormt dit mijn verjaardagsmaaltijd. Ik eet het wederom in mijn eentje op, en zie de mensen met elkaar lachen en meloen eten. Och meloen, heerlijk, daar heb ik zin in! De aanblik op de gemoedelijke saamhorigheid geeft een steek van jaloezie en ineens voel ik me eenzaam. Mijn gezin, moeder en schoonzus bellen me om te feliciteren en leiden me tijdelijk van dit gevoel af. Het uitzicht vanaf de berg is fenomenaal en ik geniet van de zachte streling van de warme zon tot deze ondergaat.
Alleen, en dat is ook oké
Op een grote steen voor mijn tent mediteer ik terwijl het laatste daglicht langzaam wegvloeit. Ik voel spanning in mijn lichaam, voel me bekeken en daardoor opgelaten. Het dringt tot me door dat er niemand van mijn vrienden is die aanhaakt tijdens mijn tocht, hoewel veel mensen voordat ik vertrok hun enthousiasme uitspraken en misschien wel een stukje wilden meelopen. Puntje bij paaltje loop ik alleen. Ik voel me ineens alleen en niet geliefd. Ook valt me op dat ik me juist alleen voel als er andere mensen om me heen zijn waar ik geen deel van uitmaak. Dit confronteert me met iets dat belangrijk voor me is, maar wat? Zit hier een kernovertuiging? Tegelijkertijd ben ik ook blij dat ik alleen loop. Ik voel heel sterk dat deze reis een heel ander karakter had gehad als ik met anderen samen zou lopen. Dat ik nu alles zelf doe, vervult me ook met een grote voldoening en trots. Wat rustiger na het mediteren schuif ik mijn slaapzak in op een van de meest bijzondere verjaardagen die ik heb gehad in mijn leven.
