Aftellen tot de start van het grote solo avontuur

Etappe 1: van Tarifa over de GR7 door Zuid-Spanje

Het is al september, de maand van mijn vertrek! Het komt nu echt dichtbij, en ik krijg kriebels in mijn buik als ik denk dat ik straks mijn soloavontuur ga starten, waar ik al zo lang naar uit kijk. Januari dit jaar hakte ik de knoop door en sindsdien zijn de plannen gesmeed, de voorbereidingen getroffen, de materialen getest, de wandelschoenen ingelopen, de trainingsuren opgestapeld en de wandelgids uitgeplozen.

Het plan: een Europese wandelroute

Op 24 september vlieg ik naar Malaga, om vanuit daar door te reizen naar Tarifa, mijn startplek van de komende 6000 wandelkilometers. Ik ga een Europese Wandelroute lopen, een E-route, waar er zo’n 14 van dwars door heel Europa lopen en elk meerdere duizenden kilometers beslaan. Elke Europese Wandelroute bestaat op zijn beurt weer uit Lange Afstandswandelroutes, vaak aangeduid als GR, vanuit het Frans: Grand Randonnee. Deze langere afstandspaden worden als het ware aan elkaar geplakt tot een enorme E-route.

De E7

In mijn geval ga ik grotendeels de E7 lopen. Maar die start op de Canarische Eilanden, en dat vond ik dan weer een beetje onhandig en duur. Daarom loop ik het eerste deel van mijn tocht over de E4, die in Gibraltar begint, en halverwege Spanje de E7 kruist. Vanaf dat punt loop ik verder op de E7, die na Spanje door Andorra, Frankrijk, Italië, Slovenië, Hongarije en Servië en/of Roemenië gaat. Sommige delen van de E-routes zijn nog niet helemaal uitgestippeld, en op verschillende stukken zijn er alternatieve opties. Na Slovenië zal ik opnieuw mijn route moeten bepalen voor het vervolg.

De GR7 door Andalusië

Het eerste gedeelte van de tocht bestaat uit GR7 die van Zuid- naar Noord Spanje loopt, en vervolgens Frankrijk in. Ik loop de eerste 770km door Andalusië, geholpen door een wandelgids die ik inmiddels al als een trouwe metgezel ervaar. Van wat ik heb gelezen, is het een route die relatief goed begaanbaar is, door het landelijke en minder toeristische gedeelte van Andalusië, langs de kenmerkende witte dorpjes, over de bergketens zoals de Sierra Nevada, langs veel rivieren, stuwmeren, kloven en door olijfboomgaarden en langs kurkbomen en amandelbomen. De GR7 heeft een Noordelijke en Zuidelijke variant, die allebei hun eigen charmes hebben. Ik kies voor de zuidelijke variant, omdat ik vermoed dat deze meer afwisseling heeft in het natuurbeeld. De route loopt ook langs bekende punten zoals el Chorro en Ronda. Als ik nu op de weerapp kijk, is het begin september nog tegen de 30 graden, en naar verwachting net boven de 20 graden als ik start.

Geen officiële pelgrimstocht, maar…

Deze maand staat nog vol met werkactiviteiten, wat het contrast van mijn vertrek straks des te groter maakt. Ook ben ik veel tijd bezig met mijn opleiding tot zenleraar. Vanuit die opleiding dacht ik na over mijn intenties voor deze reis. Het is weliswaar geen officiële pelgrimsroute, maar het voelt wel als een pelgrimage. Het is tenslotte toch een tocht, een eeuwige zoektocht naar mezelf. Is dat ook niet een van de meest genoemde motieven voor het starten van een pelgrimstocht? Hoe dan ook, het leek me goed om intenties neer te zetten, om het lot een handje te helpen positief uit te vallen in mijn voordeel, zullen we maar zeggen.

Intenties voor de reis

Een belangrijke intentie is het verdiepen van mijn zenpraktijk, mijn spirituele praktijk. Om verder te werken aan de leerdoelen voor mijn zenopleiding, en daarmee uiteindelijk een betere zenleraar te worden. Om mijn ontwikkeling te stimuleren. Om die reden ga ik elke dag tijd maken om 2x 20 minuten te mediteren. Ik weet van mezelf dat dit het beste lukt in de ochtend, en halverwege de dag. Als ik lange wandelingen loop ben ik namelijk behoorlijk uitgeput ’s avonds, zeker als ik dan ook nog moet eten en de tent opzetten. Een ander voornemen is het oefenen van de hartsutra. Ik wil dit tijdens het lopen af en toe reciteren, vooral in het begin van mijn wandelingen. Op die manier wil ik de sutra meer eigen maken en het meer doorvoelen.

Angsten overwinnen en zelfvertrouwen kweken

Helemaal los van mijn zenpraktijk staan de andere intenties, die veel meer te maken hebben met mijn angsten overwinnen. Ik weet van mezelf dat ik snel geneigd ben terug te vallen op de steun van mijn vriend, waardoor ik soms situaties vermijd. In mijn solotocht kan dat niet, en zal ik wel alleen aan de bak moeten. Ik ben van plan zoveel mogelijk zelfvoorzienend en wildkamperend te reizen, om bewust op mezelf terug te vallen en tijd te maken voor mijn innerlijke struintocht. Het alleen slapen in de buitenlucht is een andere angst die ik graag wil aangaan, doorvoelen en uiteindelijk achter me wil laten. Ik wil, met andere woorden, ervaren dat ik mijn zaakjes helemaal zelf kan regelen en helemaal op mezelf kan vertrouwen.

Schrijven naar een hoger plan

Tenslotte is er een intentie om te schrijven over de reizen. Natuurlijk schrijf ik hier al over mijn kleinere en grotere struintochten en avonturen, en daar heb ik onwijs veel lol in. Al zo’n 15 jaar schrijf ik op mijn eigen blogplatforms en schrijf ik om mijn dagelijkse gebeurtenissen te verwerken. Ik droom er al jaren van om mijn schrijfambities naar een hoger level te tillen, dus ga ik daar tijdens mijn tocht zeker tijd voor maken. En wie weet, wie weet… volgt daar ooit een boek uit.

Voorbereidingen en voorpret

Het liefst had ik nog wat laatste spullen geregeld: nog een extra korte, lichtgewicht broek, een flacon voor douchegel en shampoo, dat soort praktische zaken. Het ziet er echter naar uit dat die kans niet meer gaat komen. Iets waar ik ook nog mijn hoofd over breek is hoe ik in Spanje aan gaskannetjes kom voor mijn brander. Op internet krijg ik dat niet duidelijk, en ze mogen niet mee het vliegtuig in. Dan maar duimen dat een tankstation, supermarkt of camping ze verkoopt, anders wordt het een uitdaging (iemand tips, toevallig?).

Navigeren

Met de gevonden wandelgids ervaar ik de nodige voorpret en lees ik handige suggesties voor bijvoorbeeld campings, winkels en waterpunten onderweg. De gids gaat tot 770km, daarna zal ik het echt zelf moeten uitzoeken. Gelukkig heb ik al de nodige GPX bestanden online gevonden om op mijn horloge te laden. We zijn maar liefst twee keer het oplaadkabeltje tijdens een reis verloren, wat een behoorlijke tegenvaller was en vooral een probleem opwierp voor de planning en navigatie aldaar. Ik ga dus extra goed op mijn kabeltje letten deze tocht.

Het thuisfront

Aan het thuisfront ben ik ook met de nodige voorbereidingen bezig: een rooster voor de taakverdeling met de kinderen, het vooruit koken van maaltijden, het steeds benoemen van mijn aanstaande vertrek en daarmee de nodige kusjes, knuffels en samenspeelmomenten wat uitbreiden. 4 weken van huis voelt nog zo abstract, dat ik me niet goed kan voorstellen hoe dat daadwerkelijk voelt als ik er straks niet ben. Ik ben in ieder geval van plan regelmatig te (video)bellen, en misschien wel ouderwets brieven te schrijven als de tijd het toelaat. En laat mijn man nu zelfs van plan zijn in die 4 weken te gaan klussen in de praktijkruimte, dan komt er behoorlijk wat zorg op zijn bordje. Ik probeer zoveel mogelijk te ondersteunen door vooraf al zaken uit te zoeken en bijvoorbeeld tegels uit te zoeken waar hij weer mee verder kan straks. Hij heeft me op het hart gedrukt dat dat echt wel goedkomt en ziet er niet tegenop. Toch is het loslaten (wat voelt als een ander met extra werk opzadelen) nog niet zo makkelijk. Ik voel me gezegend met een man die mij zoveel ruimte geeft en gunt.

Van droom naar werkelijkheid   

Aan de andere kant kan ik ook ontzettend genieten van de voorpret, als ik de foto’s zie van de omgeving waar de route doorloopt, ik me met mijn wandelgids op de bank nestel en in gedachten routes uitstippel, en de dagen langzaam zie aftikken op de aftelkalender. Het voelt zo bijzonder om dit te gaan doen, te kunnen en mogen doen! Als kind wilde ik altijd al een end lopen, naar Scandinavië. Die exploratiedrang is altijd bij me gebleven. Nu is de bestemming flink wat zuidelijker, waar ik straks getrakteerd word op zacht najaarsweer en op die manier de aankomende herfst en winter nog even ontloop. Wat een luxe!

Duolingo Spaans

In de laatste weken probeer ik mijn Duolingo Spaans zoveel mogelijk op te krikken. Dat valt nog niet mee, mijn praktische kennis van de taal vordert maar langzaam. Ik kan zeggen dat de koe nu de ramen heeft gezeemd en het paard niet is uitgenodigd op het feestje van de varkens, maar als ik probeer voor de hand liggende zinnen te formuleren met betrekking tot mijn hike, is dat toch andere koek. Ik voel wat schroom om straks in het Spaans te spreken, maar ben dit wel van plan, om ook hierin vertrouwen en een taalverrijking te ervaren.

Je mag met me mee!

Ook van het enthousiasme van mensen om me heen geniet ik, de inspanningen van vrienden en bekenden die hun best doen om een stukje aan te haken en mee te lopen. Precies dit is wat ik ook doe met mijn cliënten, en waar ik de meeste voldoening uit haal. Naar buiten, al wandelend in gesprek gaan. Nu doe ik dat nog kort: een uur of een dagdeel, maar straks is er ook de mogelijkheid om een of meerdere dagen mee te gaan op struintocht. Ontzettend gaaf om hier in Spanje al een start mee te maken.

Lijkt het je ook tof om een stukje mee te lopen, met je persoonlijke coach aan je zijde? Neem dan contact op!