Deel 2 van mijn solotocht door Europa

Verder op de GR7/E4 en E7 door Spanje

Het is bijna een jaar geleden dat ik begon met een lang gekoesterde wens: een megalange trektocht te voet maken door Europa. In mijn eentje. De hele dag lopen door de natuur, genieten van van omgeving en nieuwe plekken ontdekken. Fysiek bezig zijn, lekker buiten, op de plek waar ik mij het meest op mijn plek voel. Ik vertrok eind september naar Gibraltar, en liep een maand lang over de GR7 door Andalusië heen. Op mijn rug droeg ik alles wat ik nodig had om zoveel mogelijk zelfvoorzienend over het pad te hiken. Het was een bizar avontuur. Leerzaam, eenzaam, spartaans ook soms. Het bracht me alles en meer waar ik om had gevraagd en op had gehoopt. Het bracht me ook heel veel wat ik niet had kunnen voorzien, en zeker niet had gehoopt. Maar het was een fantastische, rijke ervaring.

Tijd om te verwerken

Ik heb er niet meer over geschreven in mijn blog. Tijdens mijn tocht probeerde ik zoveel mogelijk onderweg te schrijven. Het waren vaak rauwe, pure notities die over die ervaring in het moment gingen. Ik had stiekem de wens er een boek over te schrijven. Misschien komt dat ooit. In ieder geval hield ik de schrijfsels bij me, schreef er later nog meer bij, en las ze veelvuldig terug. Het was een manier om de intense ervaringen ook te verwerken, weer opnieuw te beleven en ook te doorvoelen. Want jemig, wat was het soms intens! Elke dag voelde als een week, ik maakte gevoelsmatig zoveel mee. Ik had tijd nodig om dat wat ik had ervaren ook te integreren in mijn dagelijks leven. Om het een plek te geven en toe te kunnen passen.

Voor het eerst…

Het was de eerste keer voor mij dat ik alleen vloog, alleen naar het buitenland ging, alleen voor zo’n lange tijd bij mijn gezin weg was, dat ik alleen ging wildkamperen. In alle opzichten deed ik zoveel dingen voor het eerst, en ik vond het doodeng, te gek, zo versterkend, fenomenaal, krankzinnig en met tijd en wijlen verschrikkelijk. Ik heb mezelf zien groeien in verschillende opzichten. Mijn lijf werd sterker, ik ontwikkelde veerkracht, oefende een vreemde taal en verdiepte mijn spirituele ontwikkeling. Ik leerde op mijzelf vertrouwen, omdat ik geen andere keuze had. Keer op keer werd ik op mezelf teruggeworpen en kon ik niet anders dan de kracht en moed uit mezelf putten om door te gaan, een oplossing te bedenken, te dealen met alle emoties, pijntjes of discomfort wat er was.

Alleen met de ervaring

Maar ook de positieve ervaringen. Soms miste ik het, dat ik het niet samen met iemand kon delen. Maar op de een of andere manier was het ook iets heel bijzonders en intiems om die momenten helemaal voor mezelf te hebben. Ik dronk de ervaring op, viel ermee samen. Er waren geen woorden nodig, geen uitleg, want er was een instant begrijpen, een ervaren op een veel dieper niveau. Het kon me tot tranen roeren om daar dan te zijn, zittend op een schitterende plek, eindeloze vergezichten in de warme mediterraans kleuren, terwijl er niemand anders was. Het waren sublieme momenten.

Levenslessen

Er waren momenten dat ik leek te kunnen vliegen. Op goede dagen voelde mijn rugzak als een dagrugzakje, en mijn benen op die van een gems. Tredzeker, snoeihard van de spieren die zich in rap tempo aanpasten aan mijn dagelijkse hikes. Maar er waren ook momenten dat ik veel te veel van mezelf vroeg, en rillend met symptomen van oververmoeidheid en zonnesteek in mijn bed lag. In al die ervaringen lagen lessen opgesloten. Ik heb er zeker van geleerd, en ben van plan het aankomende keer dan ook anders te doen. Maar ook dan zal ik weer mijn portie krijgen, weer nieuwe lessen leren. Dat is inherent aan het leven zelf, uiteindelijk.

Meelezen over de avonturen

Binnenkort ga ik voor deel 2. Ik vlieg wederom met een open ticket naar Spanje, en reis af naar het eindpunt van mijn vorige trip, en daarmee het beginpunt van mijn aankomende langdurige hike: Cullar de Baza. Een onbeduidend slaperig dorpje in Andalusië. Omdat veel mensen mij volgen en ook graag meelezen over de avonturen, heb ik besloten met terugwerkende kracht mijn avonturen van mijn eerste etappe hier te delen de komende weken. Zo krijg je een idee van het pad en mijn ervaringen.

Openstaan voor ontmoetingen

Over de tweede etappe zeg ik met opzet maar weinig. De vorige keer heb ik mezelf in de vingers gesneden om hier teveel uitspraken over te doen, waarmee ik mezelf onbewust allerlei verwachtingen en impliciete doelen oplegde. Dat wil ik voorkomen. Wel heb ik mijn intenties voor deze tocht scherp: ik wil vooral openstaan voor ontmoetingen en verwelkomen wat er op mijn pad komt. Letterlijk en figuurlijk. Om die reden sta ik er ook open voor als mensen een tijdje willen aanhaken tijdens mijn tocht.