Hermannshöhetrail dag 3 en 4

Fysieke en mentale pieken en dalen onderweg

Zonder het te weten is de klok vannacht een uur naar voren gegaan, wat verklaard waarom we pas tegen half 9 wakker worden. Elke dag worden we wat trager lijkt het. Het regent als ik wakker word, en ik besluit de wekker uit te zetten en me nog eens om te draaien. Volgens de weer app stopt het over een half uur met regenen en blijft het de rest van de dag droog, het wordt zelfs zonnig! Tegen 9u stopt het inderdaad met regenen, en hoewel de tenten nat worden ingepakt, ontbijten we niet veel later in het zonnetje. Ik maak havermout en thee klaar, we eten de laatste appels en genieten van de eerste zonnestralen op onze gezichten.

Vertragen, de tijd nemen

Rond half 11 vertrekken we dan eindelijk: net zo laat als op dag 1, terwijl we toen al 2,5u hadden gereden. Het maakt niet uit, we hebben de tijd, ik ben mezelf aan het oefenen in de tijd nemen en vertragen. Het weer is wisselend: uit de zon en wat hoger staat er een kille wind, die ons snel weer dikke truien laat aantrekken. Als we vervolgens weer de zon in lopen, weten we niet hoe snel we de kleren weer uit moeten trekken.

Sprookjesbossen en knoflooklucht

We lopen weer door sprookjesachtige bossen, waar de dikke bladerbodems op de grond afgewisseld worden met groene plantjes en witte bloemetjes, en de stammen van de bomen versierd zijn met ranken klimop. We lopen door tunnels van groene bomen, die naar elkaar toegroeien en waar de frisgroene blaadjes pas net uit de knop zijn gekomen. De grote afgravingen en fabriek aan de rechterkant van ons doet helaas wat af aan het natuurschoon. Na een paar kilometer laten we deze gelukkig achter ons, en lopen we in een bos waar de grond zover het oog reikt begroeid is met daslook. De lucht ruikt pittig, naar een mengeling van ui en knoflook, en de kinderen knabbelen verrast op deze kruidige blaadjes. Hier wordt het uitzicht wat spannender, de heuvels glooiender, en de blauwe hemel erboven maakt het een fijn plaatje.

Een boshuiskamer en paastafereel

Onderweg zien we een boomstronk waar een soort paastafel op is gemaakt: er is een dakje gebouwd, en een tafereeltje met konijntjes, eitjes, bloemetjes en een wortel neergezet. Eerder kwamen we al een ‘bos huiskamer’ tegen: midden in het bos was daar ineens een bank, tafel en stoelen, de tafel gedekt met een kleedje, vaasje met bloemen, een fiets als sfeermaker ernaast. Dit soort verrassingen onderweg zorgen gegarandeerd voor een glimlach, het is zo leuk dat mensen hier de tijd en aandacht aan besteden.

Bekende gezichten

Via Lengerich lopen we over de Intruper Berg boven Lienen langs naar Bad Iburg. Midden in het bos ruiken we ineens etensgeuren, en stuiten we op een geopende Biergarten, tot grote vreugde van ons allemaal. In Café Malepartus wachten we tot we een tafel toegewezen krijgen, en zien we daar ineens de Nederlandse familie zitten, die ons gisteren op taart trakteerde. Wat toevallig! In de zon genieten we van een koud biertje en limonade, en spelen we potjes kaart, als we na een poosje nog twee bekenden het terras op zien lopen: het koppel met wie we vannacht in de tuin stonden. Het is komisch om in deze dagen steeds dezelfde mensen tegen te komen op verschillende plekken. Wat een contrast met mijn ervaringen in Spanje!

Roofvogels en kruidendrankjes

De zon verstopt zich helaas weer achter de wolken en we worden koud van het stilzitten, dus hijsen we de tassen weer op de rug, en vervolgen onze weg naar Bad Iburg. Als we deze stad in lopen, blijkt er een groot festival te zijn, waar mensen in middeleeuwse en fantasy outfits zijn uitgedost. Er zijn blacksmiths, er wordt ale geschonken, er is een tent met roofvogels waarmee je op de foto kunt, er staan stalletjes waar je amuletten en kruidendrankjes kunt kopen en waar varkens aan het spit draaien. We kijken onze ogen uit terwijl we door de tenten doorlopen, wat hebben we steeds toffe dingen onderweg! We eten een ijsje en vullen de flessen nog eens bij, voor we de stad weer achter ons laten en de rust van de bossen weer opzoeken.

Prakkie uit een zakkie

We lopen Freeden in, op zoek naar de shelter waar we vannacht zullen slapen. Net voordat we er zijn, glijdt Steef uit in de glibberige modder, om nog wat extra smerigheid toe te voegen aan het geheel. Gelukkig heb ik altijd babydoekjes bij me, die nu goed hun dienst bewijzen. Kort erop zien we de hut staan, waar zowel binnen als buiten een picknicktafel staat, wat een luxe! Blij gooien we de tassen af en trekken dankbaar onze schoenen uit. We maken selfies voor de hut en eten een prakkie uit een zakkie, dat wederom hemels smaakt na een dag wandelen. Ik vind nog wat noodles en cup a soup, en we eten alles op. In de beschutting van de hut spelen we spelletjes en maken ons dan klaar om te gaan slapen.

Onweer…?

In de verte klinkt gerommel. Of is het een vliegtuig? Signe, onze jongste dochter, is er niet gerust op. Na onze avonturen met het noodweer afgelopen zomer in Bosnië, is ze wat bang geworden voor onweer. Wij allemaal trouwens. Maar het onweer klinkt ver weg en lijkt over te waaien. We slapen al als ineens de donder en flitsen toch dichterbij klinken. De meiden zijn er niet gerust op en ook ik voel me nerveus en angstig voor een herhaling van de ervaring van afgelopen zomer. Toch liggen we hier een stuk gunstiger: vee lager, met de shelter naast ons, en een boerderij in het zicht. Na geruststelling proberen we de slaap weer te hervatten, en het onweer is inderdaad weer gestopt.

Allemaal de tent uit!

Tot ineens uit het niets een flits en donder kort op elkaar volgen. Een harde klap schudt ons allemaal weer wakker, en ik vloek van binnen: hoe is het mogelijk dat dit nu wéér gebeurd, hoe groot is die kans? Als vlak daarna nóg een donder en flits volgen, roepen Steef en ik als één stem dat ze hun slaapzak moeten pakken en de hut in moeten gaan. Onder het mom ‘better safe than sorry’, kruipen we in de slaapzakken dicht tegen elkaar aan terwijl we in de gaten houden hoe het onweer zich ontwikkelt. Gelukkig blijft het bij deze twee klappen, en drijft het onweer steeds verder over. Het is inmiddels na middernacht geweest als we allemaal weer in de tent liggen en dan eindelijk toch de slaap vatten.

De laatste wandeldag

Ondanks de spannende avond, hebben we allemaal goed geslapen. Het is druilerig weer als we wakker worden, en de weersvoorspelling geeft enkel regen aan. Gelukkig hebben we er gisteren voor gekozen wat verder te lopen, zodat we nu nog maar zo’n 7km tot aan het treinstation in Hilter hoeven te lopen. Immens dankbaar voor de droge shelter waarin we de ruimte hebben om onze spullen in te pakken en ons ontbijtje te eten van chocoladehavermout (ik vond nog wat nesquick) en crackers met pindakaas (wederom met dank aan de wol-pakketten van defensie).

Monochrome kleuren

Met gevulde buikjes en lege tassen (we hebben vrijwel al ons eten opgegeten), vervolgen we het pad richting Hilter. Door de aanhoudende regen van afgelopen tijd is het pad veranderd in een modderstroom. Het is onmogelijk om met droge voeten aan te komen, hoe we ook ons best doen naar de meest droge stukjes. Ondanks het slechte weer, kan ik genieten van de omgeving, waar de regenwolken in de heuvels hangen en de kleuren gedempt worden door het weinige licht. De regenhoezen van onze rugtassen steken fel af tegen de monochrome tinten van de achtergrond. Het gras en mos lijkt in dit weer wel op te lichten, zo fel oogt het. Na flink glibberen en glijden, waarin het soms voelt alsof we de dubbele afstand afleggen omdat we continu wegglijden, bereiken we Hilter waar we de trein terugnemen naar Rheine.

Terugblikken op een toffe hike

Wat een tof avontuur kijken we op terug! Ik ben trots op onze kinderen, die zo goed meestappen en ook genieten van deze avonturen. Dankbaar dat we deze ervaringen als gezin met elkaar kunnen delen. Vier dagen in de buitenlucht voelt als een langere tijd, intenser en volledig leven. Het met volledige aandacht in de natuur zijn, in de ervaring hier en nu, dat voelt als leven, wakker zijn. Deze ervaring stop ik in mijn rugzak vol waardevolle herinneringen.