Slovenië

Een droomplek in Slovenië creëren

slovenie, outdoor activiteiten, retraites ruimte land buiten sporten evenementen faciliteiten verhuren aanbieders, nederlanders, lokaal, natuur, natuurbeleving, back to basic goedkoop huren gebruik maken, sanitair, contact,

Retraites, outdooractiviteiten en natuurbeleving

Vorige zomer gingen we naar Bosnië op vakantie. Maar voor we daar waren, overnachtten we op een hele bijzondere plek. Een stuk land in de heuvels van Oost-Slovenië, een waar paradijs van rust, ruimte en groene natuur. Een kabbelend beekje onderaan de heuvel, schitterende zonsondergangen en imposante regenbuien. Liggend op onze rug in het gras, met enkel de vogels, het ruisen van de bomen en fluiten van de vogels als enige muziek, wisten we: dit is het.

Terug naar de essentie

Dit is de plek waar we willen zijn, waar we onze dromen willen laten uitkomen. Om van dit prachtige stuk land een plek te maken om samen te komen, te verbinden, om de natuur ten volle te ervaren en beleven. Een uitvalsbasis voor het maken van trips, trektochten, het doen van retraites en geven van outdoor activiteiten. Een stukje paradijs om weer back to basic te gaan, de verbinding met jezelf, de natuur en elkaar terug te vinden. Ontdaan van alle opsmuk, terug naar de essentie.

Je thuis voelen

We verlieten de plek, gingen op trektocht door Bosnië en verlangden naar verloop van tijd terug naar Slovenië. Dat is gek, heimwee naar een plek waar je nooit eerder geweest bent. Ik voel me altijd al aangetrokken tot Oost-Europa, en denk stiekem dat ik eerdere levens hier heb doorgebracht. Een andere verklaring heb ik niet voor het gevoel van thuiskomen dat ik ervaar als ik in Slovenië en andere Balkan landen kom. We besloten de gok te wagen, tegen alle logische en redelijke argumenten in. Het was puur intuïtief, we deden een bod.

Geduld…

Het bod werd afgewezen en we hoorden lange tijd niets. Bijna gingen we geloven dat het dus niet zo moest zijn. Maar steeds opnieuw kwam dit land weer terug in onze gedachten. We zochten opnieuw contact, en ineens leek er ruimte in de onderhandelingen te komen. Door de taal en afstand was het een lastig proces, en ging er steeds lange tijd overeen voor we wat hoorden. Na ons laatste bod bleef het stil, maandenlang. We vermoedden dat het op niets was uitgelopen. Helaas, want hoger bieden is voor ons geen optie.

In september vertrek ik op solotocht door Spanje, waar ik begin met het volgen van de GR7 door Andalusië. Na zo’n 1,5 week zit ik op een terrasje in een klein dorpje, als ik word gebeld door Steef: ‘we hebben het land!!’. Het duurt even voor ik snap dat dit over het land in Slovenië gaat. Na zo’n lange radiostilte hadden we de hoop al praktisch opgegeven. Ze zijn akkoord gegaan met ons bod! Ik ben flabbergasted en het voelt zo onwerkelijk, maar ik voel me ook vol vertrouwen, licht als een veertje en dolgelukkig. Als ik na een paar weken terug in Nederland ben, begint het regelwerk, wat ook weer veel tijd kost, vooral omdat we steeds alles moeten vertalen om goed te begrijpen waar alle documenten over gaan en of er geen verborgen gebreken zijn.

Samenwerken met lokale bevolking

Het plan is om rond december het koopcontract te tekenen, maar dit wordt uiteindelijk februari 2024. We plannen een trip naar Slovenië, waar we het koopcontract zullen tekenen en de sleuteloverdracht krijgen. Ook maken we van de gelegenheid gebruik om een afspraak met de gemeente te maken om over onze plannen en ideeën te vertellen. We willen heel graag een integratie met de lokale bevolking en zoveel mogelijk gebruik maken van de lokale faciliteiten. Als er mensen zijn die activiteiten kunnen organiseren binnen onze programma’s, zou dat bijvoorbeeld een mooie, waardevolle aanvulling zijn.

Faciliteiten en ruimte te huur

Het is de bedoeling om ons land te verhuren als terrein voor andere aanbieders, of dat nu Nederlandse partijen zijn of niet maakt ons niet veel uit. Als het maar qua doelgroep goed aansluit. Op het terrein komt bijvoorbeeld een tentenveldje, basic sanitair, een vuurplaats, buitenkeuken, droogplek voor slecht weer, fijne zitjes, bloemenweide, fruitboomgaard, en vooral heel veel natuur en buitenruimte.

Voor outdooractiviteiten en andere aanbieders

De plek leent zich voor allerlei activiteiten. Wat ik zelf wil organiseren is het maken van trektochten met kleine groepen of één op één, met coaching en begeleiding onderweg. Maar ook  outdooractiviteiten, zoals het leren navigeren, wildplukwandelen, koken op vuur, bivak maken en survivalskills,  buiten sporten, Wim Hof trainingen gericht op ademhaling en koudetrainingen, etc. Een ander onderdeel wordt het geven van retraites gericht op zingeving, gecombineerd met natuurbeleving. Op termijn komt er ook een binnenruimte voor bijvoorbeeld het geven van workshops, yoga of meditatielessen.

Planina Pri Sevnici

Terug naar februari. In precies 12u tijd zijn we bij het dorp waar we overnachten komende dagen. Het is nog winter, en direct bij aankomst rond 18u worden we getrakteerd op een grandioze zonsondergang, met een eindeloos uitzicht over de heuvels. Het dorpje Planina pri Sevnici ligt op de top van een hogere heuvel, en heeft bijna naar alle kanten uitzicht over groene valleien. Wat een waanzinnige plek. Hogerop is een ruïne, en de andere kant op ligt een snoezig kerkje op een nog hogere heuveltop, waar een weggetje naartoe slingert tussen 12 kapelletjes die in de avondschemering prachtig verlicht zijn.

Overal groen en natuur

We eten vette pizza bij het café waar we ook slapen, wat direct dienstdoet als stamkroeg voor de locals. Ondanks dat we geen woord verstaan van de gesprekken, voelt het als een warm bad waarin we terecht komen. Het appartement ligt op ongeveer een uurtje lopen van ons land, en we besluiten morgen wandelend die kant op te gaan, zodat we direct een beeld krijgen van de omgeving. De volgende dag begint veelbelovend met schapenwolkjes en de zon die zijn best doet en de kilte van de afgelopen nacht laat wegsmelten met zijn warme stralen. Zonder jas wandelen we het dorpje uit, waar we al diverse wandelborden passeren die verklappen dat er nog veel meer te ontdekken is.

We zwaaien vrolijk naar de dorpsbewoners aan de rand van het dorp, waar hun tuinen overgaan in heuvels van eindeloos groen, zelfs nog zo vroeg in het seizoen. Slovenen zijn graag en veel buiten en staan bekend als een sportief, natuurminnend volk. Niet zo gek, in zo’n bosrijke en groene omgeving is het bijna moeilijk om daar niets mee te hebben. Het pad  gaat op en neer, met steeds weer nieuwe uitzichten. Er is hier bijna geen bebouwing en behalve de vogels is er geen geluid. Jawel toch, in de verte hoor ik een koe loeien. Het blijft me fascineren wat een contrast dit is met de randstad. De stilte, de geuren van de natuur, en alsmaar vrij uitzicht. Geen bebouwing of verkeerruis op de achtergrond, geen hoge flats die het zicht ontnemen of hondenpoep op de stoep waar ik alert op moet zijn.

Wat een rijkdom

Regelmatig blijf ik even staan om de veelheid van het natuurschoon in me op te nemen, in te ademen, het tot in mijn vezels door te laten dringen. Ik ben ontroerd door alles, ontroerd ook door het feit dat dit nu deels ons thuis zal zijn. Een nieuwe plek, maar het is alsof ik terug ben, thuiskom. Ik slik de brok in mijn keel weg als we verder lopen, voel me van binnen euforisch van geluk, klap bijna uit elkaar van dankbaarheid, terwijl mijn lichaam gelijktijdig in een heerlijke ontspannen staat komt.

Land in zicht!

We draaien na een klein uurtje een hoek om, en ineens zien we het: de heuvel waarop ons huis staat. De vorige keer dat we hier kwamen, was het hoogzomer en alles groen en begroeid. Nu zijn de bomen nog kaal, en kunnen we ineens veel beter zien wat er omheen zit aan bebouwing en waar onze buren zitten ten opzichte van ons huis. We denken ons huisje te herkennen, maar dit blijkt toch niet zo te zijn. Het huis ligt dus volledig aan het oog onttrokken in de bocht van de berg.

Win win situatie

Het voelt zo maf om hier weer te zijn, in het besef dat het onze eigen grond is. We lopen de oprit op, volledig begroeid en vol met kuilen en bulten. Hier kan nog geen auto oprijden, maar is een klus om aan te pakken: de oprit weer toegankelijk maken. Er is een prikkeldraadhek gespannen voor de koeien van een boer. Het is gebruikelijk dat er contracten worden gesloten met boeren die hun vee laten grazen op je land, zodat zij subsidie krijgen en wij het gras niet eindeloos hoeven bij te houden met maaien. Win-winsituatie. Maar de koeien zijn nog niet buiten, het is waarschijnlijk nog te vroeg in het jaar.

In stilte

We lopen verder, en ook nu weer worden we betoverd door de schoonheid, de grootte van het perceel. Naast het huis, waar we nog geen sleutel van hebben, gaan we zitten op de heuvel en kijken over de vallei, waar onderaan het beekje, een uitloper van de rivier Gracnica, zachtjes kabbelt. We zitten, in stilte. Minuten gaan voorbij zonder dat we iets zeggen. Het is niet goed te beschrijven wat er gebeurt, maar we voelen het allebei: we komen tot rust, voelen een intense vrede neerdalen, het gevoel dat we tot stilstand komen, volledig in het moment. Er is niks nodig, het is helemaal volmaakt. Geen van beiden heeft zin om op te staan, iets te doen. Enkel zitten, alleen maar hier zijn. Dat is voldoende. Dat we dit weer voelen is wat mij betreft een bevestiging van onze keuze. Het is geen toeval dat dit gebied ook een lange spirituele geschiedenis heeft, en dat dit stuk tot de verbeelding spreekt bij vele, vele mensen die ons zijn voorgegaan, van allerlei religieuze en spirituele stromingen.

Perfecte plekjes

Uiteindelijk komen we overeind, en onderzoeken stapje voor stapje ons land. Wauw, ons land. Elke steen, boom, bloemetjes, bocht in de rivier, elk hoekje en plekje bekijken we, onderzoeken we. Ik voel me als een kind dat een nieuwe plek heeft gevonden in de natuur, de perfecte plek om een hut te bouwen zonder ontdekt te worden, om een vlot te bouwen of verstoppertje te spelen. Het is een groot avontuur en ontdekkingstocht, en het duurt uren voor we het hele stuk land wat meer in beeld hebben gebracht. We fantaseren over knusse plekjes bij de rivier om te zitten, een goeie vuurplaats en inventariseren welke plekken vlak genoeg zijn om tenten op te zetten. Er moet veel gebeuren, dat is zeker, maar we willen er de tijd voor nemen, slow living in de praktijk. Stap voor stap.