Avontuur, Duitsland, Trektochten

Hermannshöhetrail Duitland

hermannsweg hermannshöhetrail duitsland hiken backpacken avontuur natuur gezin kinderen wildkamperen 1nitetent welcometomygarden rheine bevergern teutoburgerwald tecklenburgerwald

Wandelen van Rheine naar Marsberg met de rugzak op

We liepen als gezin een stuk van de Hermannshöhetrail, een trail net over de grens bij Hengelo in Duitsland. Deze in totaal 226km lange route gaat van Rheine naar Marsberg. We parkeerden de auto in Rheine en liepen in 4 dagen naar het station van Hilter, waar we met de trein terugreden. In totaal legden we 75km af.

De voorbereidingen

Van tevoren had ik de nodige tijd gestoken in het uitzoeken van de route en de plekken waar we mogelijk konden overnachten. Na onze eerdere avonturen, wilde ik voorkomen dat we noodgedwongen veel verder moesten lopen en we nog op de valreep op zoek moesten naar een overnachtingsplek. Ook het uitzoeken van mogelijkheden om terug te reizen heb ik door schade en schande geleerd, door het in Spanje niet te doen, wat me toen veel frustratie en tijd heeft gekost. Al doende leert men, en iedere tocht gaat het (hopelijk) een stukje beter.

Slapen in iemands tuin

Ik ben fan van de community ’s van 1nitetent en welcometomygarden, initiatieven waarin mensen hun grond beschikbaar stellen aan wandelaars en fietsers die een nachtje willen kamperen. Zo heb ik vorig jaar begin maart al een kleine week door Duitsland gehiked, waar ik elke nacht bij een ander huishouden sliep en de leukste ontmoetingen had. Ik houd van deze vorm, waarin gastvrijheid en altruïsme belangrijke pijlers zijn. Er is geen verdienmodel, en er wordt op basis van wederzijds vertrouwen gehandeld. Het zijn vaak zelf ook fervente wandelaars of reizigers die weten hoe dankbaar je je voelt met een slaapplek onderweg.

Wildkamperen of bivak houden

Maar op onze route zitten niet voldoende 1nitetent opties. Campings zijn er helaas ook niet, of nog niet geopend, of te ver van de route vandaan. Wildkamperen blijft over als optie. Officieel niet toegestaan, maar bivakkeren wordt vaak wel gedoogd, wat neerkomt op het opzetten en afbreken van je tentje als de zon onder is. We gokken het erop.

De juiste outdoor gear bij elkaar verzamelen

De dagen voorafgaand aan vertrek is het altijd een grote zoektocht naar de juiste spullen. Het paasweekend kan het bar koud zijn, regenen maar ook ineens warm worden. Op alle weertypes willen we voorbereid zijn, wat betekent dikke en warme kleding mee, warme slaapzakken, maar ook regenkleding en korte broeken. Op de een of andere manier is de helft van de inventaris altijd op wonderbaarlijke wijze van de aardbodem verdwenen als we het nodig hebben voor vertrek, wat nog de nodige stress geeft voor we daadwerkelijk vertrekken.

Wandelen tijdens feestdagen

Uiteindelijk zitten we vrijdag (Goede Vrijdag) al vroeg in de auto naar Rheine, dat zo’n 2,5 uur rijden is. Als we hier om half 11 aankomen, hangen we vol gezond enthousiasme de tassen op onze ruggen. Blij constateren de kinderen dat de tassen beter zitten dan de laatste keer, misschien omdat ze zelf gegroeid zijn en sterker zijn geworden, misschien omdat er nu ook minder spullen in de tas zitten omdat we maar kort gaan. In Duitsland is tijdens Pasen alles dicht, dus heb ik voor iedereen 2x avondeten, 1x ontbijt, 1x lunch en tussendoortjes in de tas. Bij defensie krijgen we regelmatig WOL-pakketten als we op oefening gaan (warm-ontbijt-lunch): 24-uurspakketten met veel calorieën. Deze worden soms uitgedeeld als ze (bijna) over datum zijn, wat nu onze voedselvoorraad voor de komende dagen is.

Wandelen langs de Ems

Het is droog maar bewolkt als we vertrekken en het stadje Rheine in lopen. Het stadje ligt net over de grens, maar is toch typisch Duits, met vakwerkhuizen en merkbaar heuvelachtige omgeving. We lopen een tijdje langs de Ems, die door Rheine stroomt, en al snel kunnen de handschoenen, buffs en extra warme kledinglaag weer opgeborgen worden in de tas. We krijgen het warm van het lopen. De kinderen bruisen nog van de energie en klimmen met rugzak en al op de klimtoestellen die ze onderweg tegenkomen. Steef en ik dragen het extra gewicht van de kookspullen, eten en water met ons mee. Ik heb de afgelopen twee dagen al ruim 40km gelopen over het Roots Natuurpad, en merk dat ik intussen alweer gewend raak aan het gewicht op mijn rug. Steef moet daarentegen erg wennen en zijn draai vinden om de rugzak goed afgesteld te krijgen. Pas op dag 3 zit deze comfortabel genoeg.

Drassige paden en militair terrein

Na de Ems lopen we enkele woonwijken door en belanden dan ineens in het bos, waar we deels een militair oefenterrein doorkruisen. Het gebied lijkt op de Veluwe, wat ook niet gek is zo dicht bij de Nederlandse grens. Fosse hoopt op het vinden van lege hulzen, maar in plaats daarvan zien we sporen van rupsvoertuigen en zandzakken in schuttersputjes van mijn Duitse collega’s. de sporen van een zeer natte winter zijn overal merkbaar: de paden zijn vaker wel dan niet zeer drassig, waarin de grond compleet verzadigd is. Alternatieve olifantenpaadjes ontstaan al snel om droge voeten te houden onderweg, maar ook deze struinpaadjes veranderen al in drassige aarde. Zo droog als het is in Zuid Europa, zo nat is het hier in het Westen.

De overgang van winter naar lente

We lopen langs kleine zandvlaktes, lopen door bossen en passeren diverse boerderijen en landerijen. Het is een leuk seizoen om in te wandelen, de overgang tussen winter en lente, waar de winter nog voelbaar is, maar de eerste tekenen van een nieuw begin ook te zien zijn. De bomen zijn nog kaal, waarin sommige knoppen op knappen staan, maar waardoor er ook nog uitzicht is op de omgeving daarachter. Als we door de velden lopen, zien we verderop maar liefst vier herten op hun gemak grazen, hun nieuwsgierige gezichtjes naar ons gericht.

Groene bodems en bloemenvelden

In een volgend bos zijn sommige stukken grond bezaaid met kleine paarse voorjaarsbloemen. Op andere plekken staan velden al vol koolzaad, en even verderop is het bos juist bedekt met groene plantjes met witte bloemetjes. De bloemetjes die de bodem bedekken rond de boomwortels, geeft een feeëriek gevoel. De kinderen zoeken naar takken die dienst kunnen doen als wandelstokken, en al gauw heeft iedereen een favoriet exemplaar gevonden. Tijdens pauzemomentjes tovert Fosse zijn mes tevoorschijn, die hij vorig jaar op het Buitenfestijn heeft aangeschaft, om zijn wandelstok verder te personaliseren. Jongens en messen en vuur… een gouden combinatie als je het mij vraagt.

Chef tussendoortjes

In de rugzak van Meia zit een grote zak met tussendoortjes uit de WOL-pakketten, die voor ons ook één grote verrassing zijn. Ze is benoemd tot chef tussendoortjes, deze trip. Van chocolate chip cookies, tot suikerpinda’s en van fruitcrackers tot Italiaanse pizzabroodsticks. Met de nodige kilometers in de benen en kilo’s op de rug, plus gewoon het feit dat alle drie de kinderen permanent in de groei zijn en daarmee onverzadigbaar lijken, gaan de tussendoortjes gierend hard. Een voordeel is wel dat de rugtas met elke hap een stukje lichter wordt.

Héérlijk ijs in Bevergern

Aan het einde van de middag belanden we in Bevergern, een schattig dorpje met oude molens en een middeleeuwse stadsmuur. Tot onze grote verrassing blijkt de ijssalon open, en trakteren we onszelf op heerlijk ijs van Eiscafe Santaniello Bevergern, echt de moeite waard. Als we de route verder vervolgen, lopen we pardoes in een kerkmis die buiten plaatsvindt, in verband met Goede Vrijdag. De bezoekers staan precies op onze route, en zo stilletjes mogelijk sluipen we om de menigte heen om met een omweg ons pad te vervolgen. Wat overigens niet heel goed lukt, met onze krakende regenhoezen en stampende voeten van de zware bepakking.

De bergkam op

Als we langzaam aan dit dorp achter ons laten, verruilen we voor het eerst de vlakke ondergrond (‘de plattegrond’ zoals onze jongste het noemt) voor hoogtemeters, en klimmen langzaam de ‘bergkam’ van Steinbruch Gravenhorst op. Hier lopen we op hoogte, met uitzicht aan weerszijden naar lagergelegen terrein. De route is overal perfect aangegeven en aan bankjes is geen gebrek. Wat een extra bonus is, zijn de shelters langs de route: houten hutjes met soms een bankje of picknicktafel om te schuilen voor slecht weer, of, in ons geval, bivak te houden.

Snavelen in de shelter

We komen uiteindelijk bij een shelter waar we comfortabel uit de wind kunnen zitten en we de wandelschoenen verruilen voor slippers of sandalen. Vandaag hebben we een ruime 25km weggetikt, lang zat voor een eerste wandeldag, en iedereen is dan ook blij dat we lekker kunnen uitrusten en eten. Ik verwarm het water om de zakjes avondeten au bain-marie op te warmen: ook hier is het weer een complete verrassing wat we in de zakjes aantreffen. Zo heb ik spinazie met gehaktballetjes, is er macaroni, chili met bonen en noodles met kip. Hongerig en moe van de wandeling, en toe aan iets warm, smaakt zo’n zakje ondefinieerbare substantie echter als een goddelijke traktatie, waarbij de kinderen hun zakjes bijna uitlikken.

Bedtijd

Het opgewarmde water gebruiken we voor wat cup-a-soup en thee. Als je aan hiken doet, weet je hoe kostbaar al het water is, dus wordt alles zoveel mogelijk benut. We verwisselen onze modderige wandelbroeken voor leggings die dienstdoen als pyjama’s. Terwijl we wachten tot het donker genoeg is, blazen we de matjes op en zetten uiteindelijk de tentjes tegenover de shelter op. Voor de zekerheid zet ik mijn wekker om 7.00u, om op tijd weer de tenten op te breken en niemand tot last te zijn. Binnen no time is het zo stil, dat ik vermoed dat iedereen direct in een comateuze slaap is gevallen. En zoals altijd daalt mijn rusthartslag enorm als ik buiten slaap, alsof mijn lichaam afgestemd raakt op zijn natuurlijke habitat. Ik geniet van de geluiden, het ruisen van de wind door de bomen, en val voldaan na een eerste mooie dag in slaap.