Jakobova Pot: de pelgrimsroute in Slovenië

Dag 1: van Ljubljana naar Visnja Gora

We laten Bosnië achter ons, en rijden via Kroatië (want: betere wegen) terug naar Slovenië. Als we Slovenië eenmaal inrijden, voelt het als thuiskomen. Ik snap er niks van, maar ik voel me zo ontzettend thuis hier. Ik heb geen familie die hier vandaan komt, maar toch heb ik al sinds mijn tienertijd een sterke aantrekkingskracht tot de Balkan. Met 15 jaar reisde ik al via interrailen naar Polen, Tsjechië, Slowakije en Hongarije. De jaren erna heb ik hier wat landen aan toegevoegd: Bulgarije, Montenegro, Albanië, Kosovo en Bosnië. Iedere keer weer voelde ik me zo welkom en fijn in deze landen, waar het ene land me meer deed dan het andere. Zo heb ik hele warme herinneringen aan Albanië en Montenegro, maar ook Slowakije is een favoriet. Met Tsjechië en Hongarije heb ik minder.

Kennismaking met Slovenië

In 2017 kwamen we voor het eerst in Slovenië, en waren we direct verkocht vanwege de fantastische natuur en de bereikbaarheid van het land. De groene heuvels, schattige dorpjes, fantastische wandelcultuur, sprankelende rivieren en watervallen, de authentieke houten hooischuren en droogrekken die een nostalgische sfeer scheppen… Iedere keer als ik hier ben, krijg ik zin om meer te verkennen en ontdekken van het land. Aan het begin van de vakantie hebben we een stuk land bezocht, waar we ook hebben geproefkampeerd. We overwegen om hier een bod op uit te brengen. Ik heb zoveel ideeën om hier aan de slag te gaan, met outdooractiviteiten en activiteiten gericht op zingeving. Het voelt als de ideale plek om de plannen daar te realiseren.

Jakobova Pot: de Sloveense pelgrimsroute

Vandaag zijn we begonnen met onze eerste dag van de pelgrimsroute van Slovenië, de Sint Jacobsweg, of de Jakobova Pot. Deze pelgrimsroute kruist Slovenië op verschillende manieren: vanuit Zagreb (oosten) via Ljubljana naar Triëst (zuidwesten), via Dobrovnik (noordoosten) naar Ljubljana, of via de Julische Alpen (noordwesten) naar Ljubljana. Omdat we graag stempels willen verzamelen onderweg, moeten we onze pelgrimspaspoorten ophalen in Ljubljana, waar het pelgrimskantoor maar zeer beperkt open is. We besluiten daarom de route om te draaien en in Ljubljana te starten, en naar het oosten te lopen. We kiezen deze richting, omdat we die regio nog niet zo goed kennen.

Sint-Nicolaas Kathedraal in Ljubljana

Rond 7.30u staan we bij de Sint-Nicolaas Kathedraal waar het pelgrimskantoor kort geopend is en we 5 stuks kopen. De vriendelijke vrouw legt ons enthousiast wat meer over de route uit en wenst ons veel geluk op onze reis. Aan de buitenzijde van de kathedraal van Ljubljana vinden we onze eerste stempel, waar de kinderen (en ik stiekem ook) veel lol in vinden om hun paspoorten mee te versieren. De priester ziet ons bezig, en begroet ons. Hij stelt voor om ons rond te leiden in de kathedraal, nu we hier toevallig toch zijn, en om ons te zegenen voor de reis.

Gezegend op pad

Dat laten we ons geen tweede keer zeggen en nieuwsgierig stappen we de stille kathedraal in, waar de priester ons in vloeiend Engels uitlegt wat de taferelen uitbeelden die door een bekende Italiaans-Sloveense kunstenaar Francesco Robba uit marmer zijn gehouwen. Hij laat de oude kapel zien die momenteel wordt gerestaureerd en deelt ansichtkaarten aan de kinderen uit. Tenslotte worden we gebalsemd en gezegend, en drukt hij een flesje wijwater in onze handen voor een gezegende trip. Zo lief, ik ben ontroerd door dit gebaar en de oprechte, goede intenties van deze lieve man.

Lopen zonder bepakking (en zonder ontbijt)

Omdat we de route omgekeerd lopen, moeten we alert zijn op de caminoschelpen, die natuurlijk aan de andere kant van de palen en bomen zitten. Helaas doet mijn gps-route op mijn horloge het niet goed, en geeft deze alleen globaal de richting aan. We lopen vandaag zonder bepakking: we hebben onze spullen in onze tenten gelaten, op de camping waar we vannacht sliepen, en die op de camino staat. Wat een luxe! Het eerste stuk van de route lopen we door Ljubljana, waar we hopen om ergens een ontbijtje te scoren. Helaas komen we niks tegen onderweg, behalve stervensduur fruit van de markt.

Gierende honger

We lopen de stad uit en zitten direct in de bossen. Het is een feest om op goed begaanbare paden te lopen met fatsoenlijke bewegwijzering, die door de mooiste plekken van de omgeving slingeren. Wat een contrast met onze ervaringen in Bosnië! We hebben voortdurend mooi uitzicht over eindeloos groene heuvels, als groene golven in de zee. De abrikozen die we bij wijze van ontbijt op hebben, leggen nauwelijks een bodem en rond 11u heeft iedereen intussen gierende honger. We passeren een mooi houten restaurant met uitkijktoren in Orle en besluiten wat te drinken. Helaas bieden ze geen ontbijt aan, maar krijgen we wat sneetjes brood van een vriendelijke medewerktster als we uitleggen dat we nog moeten ontbijten. Blij smeren we daarna al lopend de sneetjes brood met door ons meegebrachte honing, jam en chocopasta in portieverpakkingen, zodat we er daarna weer even tegenaan kunnen.

Stempels sparen

Het pad slingert door de bossen, langs kleine dorpjes en vele kapellen en kruisbeelden langs de route. Eenmaal treffen we een kerkje die open is, en tweemaal een plek waar we een stempel aan onze verzameling kunnen toevoegen. De stempels sparen is een leuke extra tijdens de wandeling, een beloning voor de inspanningen. We maken al aardig wat hoogtemeters vandaag, en we prijzen onszelf gelukkig dat we niet met zware bepakking hoeven te lopen nu. Het is ontzettend relaxt lopen zo, we genieten volop. De route is afwisselend, de omgeving prachtig, er zijn mooie uitzichten en het zoeken naar de schelpen gaat prima. Het weer is heerlijk, we zien familie en vrienden de aardappels op het land rooien, mensen die hun gras maaien of met de buren kletsen vanaf de veranda.

Weer terug op de camping

Na een paar uur lopen hebben we weer honger, en lopen we een paar kilometer extra om bij een lidl te komen, waar we liters yoghurt en twee hele broden wegwerken voor we weer verder gaan. het laatste stuk buigen we van de route af, om bij de camping te komen waar onze tentjes al staan. Rond 19u komen we hier aan, waar we een heerlijke douche nemen, om vervolgens ons avondeten van bonen met vlees en koud bier te nuttigen. Het was een flinke dag, ruim 36,5km en ruim 1000 hoogtemeters, dat zijn serieuze getallen! Morgen is de echte vuurdoop, wanneer we met volle bepakking zullen lopen. We hebben contact gelegd met een mogelijk slaapadres, maar er wordt niet opgenomen en gereageerd op de mail. Het is maar de vraag of ze open zijn. Maar intussen hebben we genoeg ervaringen om het vertrouwen te hebben dat het altijd goed komt, op welke manier dat ook moge zijn.